Мроi Багны

– -----------

* Гэта сярэднявечная акстанская песенька Ai Vist Lo Lop. Якм чынам яна трапла Паночную Правнцыю, не могуць патлумачыць нават рамейскя схаласты.

Берэнс

– Не, ты не можаш. Не можаш!..

Яна сядзць на ложку сярод скамечаных кодра - напалову аголеная, з непрыбраным валасам. Яе бялявыя кудзерк, блскучыя ад араматычнага воску, ляжаць спакуслвай лагчынцы памж лапаткам. Шлейка празрыстай сарочк спазла ёй на плячо, агалшы маленькя пругкя грудз. У спачывальн пахне сандалам ружовым алеем. Цяжкя аксамтныя шторы шчыльна зашмаргнуты. Пад столлю шыпяць газавыя свяцльн пад накрыкам з матавага шкла.

– Сэт! Ты не можаш так паступць са мною, Сэт, - патарае яна.

Сэт не адказвае. Адвярнушыся да люстэрка, ён руплва зашпльвае кашулю. Тутэйшыя не прывыкл бачыць яго цывльнай вопратцы. На людзях ён з'яляецца чорным кцел са срэбным нашыкам фуражцы са знакам Аперанага Сонца. Эмблема Тайнай Канцыляры. Сэт Сфага -начальнк службы бяспек Правнцы, друг чалавек пасля Намеснка. Фармальна - друг. Насамрэч тутэйшыя баяцца яго нават больш, чым Намеснка. Мка Венд хаця б свой. Семгалец. Сэт - ураджэнец Царгорада. Грамадзянн першай катэгоры найчысцейшай рамейскай крыв. гэтага грознага рамейца яна, Берэнс Венд, надзейна трымае свах пяшчотных жаночых руках. Прынамс, трымала да сённяшняга дня.

– Што здарылася, Сэт? Ты больш не любш мяне? У цябе з'явлася ншая?
– голас яе дрыжыць, у куточках вачэй блшчаць слязнк.

Сэт прыгладжвае валасы чапляе на нос акуляры з зацемненым шкельцам.

– Здаецца, я даходлва растлумачы табе, Берэнс, - гаворыць Сэт, гледзячы на яе адбтак у люстэрку.
– Нехта строць падкопы супраць мяне. Дамагаецца маёй адстак. Вдавочна, хтосьц з майго атачэння. Альбо гэта чалавек Намеснка. накш як бы ён даведася аб нашай сувяз?

Яна выдае нервовы смяшок.

– Госпадзе, Сэт. Кал ты пра тую ананмку...

Ён рэзка абарочваецца глядзць проста на яе. Яна не бачыць выразу ягоных вачэй за цёмным шкельцам.

– Праз тую ананмку мяне выклкал Цытадэль, на клм да Магстра запатрабавал тлумачэння, - гаворыць ён холадна.
– Канечне, я высветлю, хто гэты пацук. Але зараз нашы стасунк неабходна абмежаваць. Спадзяюся, ты зразумееш мяне, Берэнс.

Яна мачыць. Яе фарфоравы тварык крывцца, вялзныя зелянява-шэрыя вочы напаняюцца слязам. Але яна стрымлвае сябе. Няма сэнсу закочваць сцэну. Яна можа паводзць сябе так са свам братам - яе пранзлвыя вск палохаюць яго да пасмерц, ён гатовы зрабць што загодна, тольк б яна замокла. З Сэтам так нумар не пройдзе. Яна мочк назрае, як ён нацягвае сурдут бутэлечнага колеру накдвае на плечы ванянае змовае палто. Нарэшце, суха кнушы: "Бывай", Сэт сыходзць. Некаторы час яна нерухома сядзць на ложку. Потым падымаецца, сунушы ног хатня футравыя туфл з высокм тонкм абцаскам, падыходзць да туалетнага столка, на якм памж парцалянавых ваз з пунсовым ружам флакона з парфумам паблсквае абсдыянавы апарат. Яна здымае слухаку, крутанушы дыск, цэдзць скрозь зубы:

– КмЫч, машыну!

Берэнс едзе да брата. На вулцы глухая ноч, але ёй усё рона. Яна рываецца ягоную спальню, нбы тайфун. Нема вшчыць. Шпурляе сцяну крыштальныя кубк, вазы, срэбныя падсвечнк - сё, што трапляецца ёй пад руку. Яе брат Алех, яшчэ трох ачмурэлы спрасонку, сядзць на ложку глядзць на яе са спалохам. Ён апрануты паласатую пжаму, валасы скудлачаны. Алех не падобны да сястры н норавам, н знешнасцю. Берэнс рэдкая прыгажуня, высокая станстая, Алех - нзеньк несамавты, з валасам шараватага колеру цёмным, маленькм, як пацерк, вочкам на вузкай фзяном. хто бы паверы, што гэты шчур у пжаме - агент Тайнай Канцыляры. Друг чалавек пасля Сэта. А дзе бы ён бы, кал б не Берэнс? Пэна, перакладва бы паперк якой-небудзь жандармеры, гэта лепшым выпадку. Алех гэта цалкам усведамляе, таму рахмана церпць усе яе капрызы стэрык. Што яшчэ яму застаецца? Без Берэнс ён нхто.

Берэнс вые. Алех мачыць, гэта яшчэ больш распальвае яе лютасць. Яна хапае са стала парцалянавую статуэтку з размаху шпурляе сабе пад ног - цацка рассыпаецца на аскепк. А потым, быццам раптона аслабешы, Берэнс апускаецца на падлогу плача, закрышы аблчча рукам. Алех, уздыхнушы, выбраецца, нарэшце, з ложка падыходзць да яе на дыбачках. Кладзе руку ёй на плячо.

– Ну што ты, Берэнс? Што такое?

– пытаецца ён мякка.

Яна раптам абдымае яго, прыцскаецца, хавае твар яго на грудзёх, як перапалоханая дзячынка. Яна больш не злуе. Цяпер ёй па-сапраднаму страшна. Пакуль Сэт бы побач, яна адчувала сябе абароненай - ад Мк, ад тых, у Цытадэл, якя гуляюць чалавечым лёсам, як папяровым лялькам. вось Сэт сышо, яна цяпер нбы дзця, заблукалае лесе, поным пачвар.

– Дапамажы мне, Алех, - шэпча яна.
– Дапамажы мне!..

***

У валасах твах кветк-полымя,

Яд смяротны на вуснах твах,

Ты мам валодаеш мроям,

Ты засёды думках мах...

Сэт больш не прыйдзе. Ёй спатрэбся амаль тыдзень, каб гэта свядомць. Яна не губляла надзе, што ён раздумаецца. Вернецца да яе. Знойдзе пацука-даносчыка, як напса тую ананмку. Алех паабяца паспрыяць... Усё гэта было самападманам. Рамеец не стане рызыкаваць сваёй кар'ерай дзеля жанчыны нячыстай крыв.

Чорт, як жа горача!... сон не йдзе... Берэнс б'ецца кдаецца сваёй пустой пасцел, як у лхаманцы. Яе ятрыць усё - поня, што свецць проста акно спальн, патрэскванне вуглё у камне, драпанне мышэй за сценам. У пако нацеплена. Не прадыхнуць. Сцскаецца горла. Яна падымаецца з пасцел, накдвае пазверх карункавай сарочк плашч з тонкай воны выходзць у цёмны калдор. Тут таксама душна. Яна жадае здыхнуць на поныя грудз. Выходзць на тэрасу. Звонку здож сцяны рухаюцца цёмныя постац - стражнк на начной варце. Мка набрае сабе ахонка са сталчных казарм. Найлепшых з х. Кажа, што хлопцам трэба даваць шанец. Служба Намеснка можа стаць першай прыступкай хняй кар'еры... Адзн з ахонка заважае Берэнс заступае ёй дарогу, але разгледзешы яе аблчча святле пон, з пашанай схляе галаву адыходзць цень.

Берэнс стаць на тэрасе, уперышы вочы начную цемрадзь, прагна дыхае сцюдзёнае паветра. Рэздэнцыя знаходзцца прадмесц Вльска на беразе цхаплыннай Вльяры. Рака алеста паблсквае сярод зацярушаных снегам луго, вада ёй здаецца чорнай, нбы смала. У бясхмарным небе ззяе льдзстая змовая поня. Яна падобна на круглявы чэрап, як хмылцца, думае Берэнс. Або на твар пракажонага. Чортава поня!.. Яе сэрца шалёна калоццца. Адчай паступова змяняецца злосцю. Я не заслужыла сяго гэтага, гаворыць сабе Берэнс. Не заслужыла...

Раптам Берэнс адчувае, што яна тут не адна. На тэрасе ёсць хтосьц яшчэ. Яна абарочваецца. Стражнк. Той самы. Ён усё яшчэ тут. х позрк сустракаюцца, ён не адводзць вачэй. Берэнс ускдвае брыво. Якая дзёрзкасць! Яна з цкавасцю разглядвае яго пры святле месяца. Юнак гадо васемнаццац. Не вельм прыгожы, але не вырадак. Верхняя губа рассечана - пэна, пачаставал п'янай бойцы. Сам невысок, але прысадзсты - гэткае дрэца. што ён так уперыся на яе? Глядзць з пэным захапленнем. Яна прыгадвае, што пад плашчом яе тольк тоненькая сарочка. Берэнс павольна смхаецца. дзе да яго. На хаду скдвае плашч, засташыся адной сарочцы. Яе адразу ж апякае холадам, але яна не зважае. Наблзшыся да стражнка, Берэнс мочк абдымае яго, запячаташы яму рот пацалункам перш, чым ён паспявае штосьц сказаць. Яе пальцы прабягаюць па ягоных валасах - як н дзна, мяккх, нбы футра ласк. Потым яна прыцскаецца да яго см целам, цалуе, лашчыць, як дагэтуль лашчыла тольк Сэта. Адчушы ягоную далонь на свам сцягне, яна дазваляе яму прызняць край яе карункавай сарочк.

Потым, прыкрышыся ваняным плашчом, яна ляжыць на ягоным кажусе, кнутым проста на камян тэрасы. Холаду яна больш не адчувае. Стражнк ужо падняся на ног спрабуе прывесц да ладу сваю скамечаную нформу. Рух яго такя нязграбныя, што ёй становцца смешна. Берэнс паднмаецца на ног, нетаропка наблжаецца да яго. Кончыкам пальца бярэ яго за падбароддзе. Павольна цалуе вусны. Адхляецца.

– Ты ж нкому не раскажаш, прада, дзцятка?
– пытаецца яна шэптам.

Ён матляе галавой. Берэнс ведае, што ён не скажа.