Sisterdark / Сястра-Цемра

– - Што ж, ерэмя хлопец хвацк, з гэтым пагаджуся, -- сказа Упр.
– - На маёй памяц ён разгубся тольк аднойчы. Помнце той выпадак, кал падчас адпралення абраду кабнет уварвалася пакаёка - як там яе звал, Гануся, Галюся? Вось тады Яромка Ляпец разгубся ледзь не нараб глупства. Аднак забойства прыслуг не ваходзла нашы планы, мне прыйшлося мяшацца, каб выратаваць становшча. Вам вядома гэта гсторыя, спадар Хлябцо?

– - Нажаль, не, -- ветлва адказа той.

– - Годная тады атрымалася мпрэза, спадар Хлябцо, -- падхап Стрыгн.
– Уявце сцэну: уваходзць Гануся кабнет, а там стары пан Кунцэвч ляжыць на падлозе ды курчыцца канвульсях, побач малады пан Славамр на канапцы н жывы н мёртвы, а накол суровыя мужы чорных сурдутах. Няшчасная кабета жо хацела гвалт крычаць, ды спадар Каяловч яе супако. У тыя часы ён выдава сябе за астрыйца на мя Ойген фон Кленц, яго ся прыслуга баялася, як агню. вось гэты грозны фон Кленц глядзць пакаёцы проста вочы на ламанай рускай выдае наступнае: 'Барин плёхо. Fallsucht*. Вода, бистро!' Яна пабегла, як ветрам здзьмула.

– - Дасцпна, -- ухвал спадар мэр, трасучыся ад смеху.

– - Аднак самае цкавае было пасля, кал стары Кунцэвч апрытомне у целе маладога Славамра, а Славамр, адпаведна, у целе старога пана. Небарака Славамр не вытрыма гэтага выпрабавання звар'яце проста нас на вачах. Ён кнуся вакно перш чым мы паспел яго звязаць. Потым Кунцэвч з Яромкам дога ганялся за м па см парку. Мы назрал за гэтай карцнай з бэльведэра, менавта тады пан карэктар прамовла фразу, нетыпова догую для яе: 'Якое красамонае сведчанне таго, што Творца адвярнуся ад гэтага свету. Кал б было начай, то мы, панове, дано жо абрынулся бы проста Пекла, разам з гэтай балюстрадай'.

Пан Бергманава кнула сказала коратка:

– - гэта прада.

– - Славамр, замураваны целе старога пана, пражы яшчэ тры дн, несупынна лямантуючы кдаючыся на сцены пакойчыка на гарышчы, якм яго зачынл, -- працягва Стрыгн.
– Нарэшце Яромку надакучыла слухаць гэтыя енк. Ён падняся на гарышча, крык незабаве сцшылся. Потым Яромка патлумачы, што з хворым здарыся чарговы прыступ падучай, ён упа выцяся скронню аб камнную рашотку, пасля чаго яму на твар зваллася аксамтная падушка, так што няшчаснага не было някх шанца.

– - Ах-ха-ха, шэльма!
– рагата спадар мэр.

Я ляжала, змагаючыся з млоснасцю, у странку круцла жо невыносна. Славамр. Бедны Славамр. Альгерд Алегавч лчыць яго ледзь не галоным злачынцам, а ён н чым не бы внаваты. Ён пражы зусм нядога пэна, не паспе зрабць нчога благога. Кунцэвч-стары пан Славамр - адзн той жа чалавек. менавта стары пан прада душу Д'яблу, на што намякае крушнявецкая батлейка. А потым ён звё са свету Славамра, уласнага сына, каб перасялцца ягонае цела. сё рона скончы кепска, атрыма выспятка ад Гпербарэйца скана у парыжскай начлежцы. Цкава, а харуснк з 'Унтранага Кола' таксама практыкуюць перасяленне душ? Пэна, так. хто ведае, кольк жо стагоддзя яны гуляюць па зямл, колькх людзей яны загубл, каб завалодаць хнм целам...

Машына спынлася, матор заглух.

– - Лесапльня, панове. Прыехал, -- абвясц спадар мэр.

Ён падняся з сядзення ста проста нада мной, так што я магла разгледзець падэшвы ягоных чаравко.

– - Мы на парозе грандыёзных падзей, васпаны, -- прамов ён урачыста.
– - Як там у Пушкна - 'Отсель грозить мы будем миру!'

'Шведам, крэтын, -- падумала я.
– Пётр Першы 'гразць' збрася тольк шведам. А на весь свет ён усётк не замахвася...' Странк зно звяло сутаргай, гэтым разам так моцна, што сё цела выгнулася дугой. Я адчула страшэнную млосць, у роце заказытала, потым мяне, здаецца, знудзла, я зваллася без сл зваротна на падлогу. Расплюшчышы вочы, я бачыла, што фургоне зраблася чорна ад мух. Яны всел пад столлю гудлвай хмарай, позал па сценах, аблеплвал вокны скураныя сядзенн. Мяне перасмыкнула ад гдлвасц. Чарнакнжнк, паскоквашы з сядзення, схлся нада мной з заклапочаным фзяномям. На мух яны не зважал. Выглядала так, быццам чарнакнжнк наогул х не заважаюць, хаця недабачыць такое раптонае нашэсце жамяры здавалася нерэальным.

– - Яна апрытомнела?
– спыта Упр.

Бергманава пахтала галавой.

– - Немагчыма. Я калола ёй поную ампулу.

На ейны лоб прызямллася тлустая муха з зелянявым блскучым брушкам, але пан карэктар нават брывом не павяла. Як нчога някага. Тады я зразумела. Цемра. Цемра, сястрычка мая, выцягнула з мяне атруту ператварыла яе рой насякомых. каб убачыць гэтую жамяру, трэба быць мройцам, альбо глынуць вядзьмарскага зелля, якое разбурае нейроны тонкя матэры... Арыгнальна, сястрычка. Не, малайчына, канечне, ухваляю. Цяпер трэба прыдумаць, як справцца з чарнакнжнкам, бо на х кудмен, а Цемра супраць Пячатк бяссльная...

– - Пся крэв!

Дзверы расхнулся, весь гудлвы рой адразу ж скравася да праёму, рвучыся на волю з цеснага фургона.

– - А-а-а, курва! Паганск басурманн!
– лаяся хтосьц скуранцы, адной рукой трымаючыся за дзверы, а другой разлютавана адмахваючыся ад жамяры, якая чорнай хмарай ляцела праз расхнуты праём растваралася, знкала начным марозным паветры.

– - Штосьц не так?
– занепакоена спыта Стрыгн.

– - Чы ёсць пан звар'яваны? Мушк пэлна хата. Як сл'епы, далбог,* -- адказа той, адганяючы апошнх запозненых казурак, якя сё яшчэ вылятал з дзвярэй фургона.

– - Спадар Ляпец, нам зразумела ваша мкненне падкрэслць сваю тутэйшасць, -- сказа спадар мэр, паморшчышыся.
– Але зрабце ласку, гаварыце па-чалавечы. Мы не вандроным цырку.

Ляпец. Яромка. Мройца ад нараджэння чалавек, як зрабся пачварай. Прызняшыся на локцях, я перыла яго вочы. Зрэшты, глядзець тут не было на што. Выгляда ён, як 'прыпылены' Лёня Захара. Не змянся н на калва -- сё тая ж расхрыстаная скуранка патрапаныя джынсы, заквэцаныя ц то алвай, ц то нейкай граззю, брудныя валасы всяць ледзяшам, пад вачам сняк, ды свежы кровападцёк на правай скуле дадатак - пэна, пасля чорашняй сутычк з Цмкам. Госпадзе, няжо гэта было тольк чора? А здаецца, быццам мнула цэлая вечнасць... Хаця не, штосьц м усётк змянлася. Маленне, перадусм. Лёня засёды гавары вельм цха павольна, быццам з выслкам. Цяпер ён страчы, як з кулямёта, ягоным голасе з'явлся незнаёмыя нтанацы.

– - Анягож, спадар Ляпец, -- сказа ён, чамусьц звяртаючыся да мэра Хлябцова. Потым схлся нада мной прамов, хмылячыся:

– - Ляпец, прывтанне.

– - Адыдз ад мяне, псх!
– крыкнула я паспрабавала адштурхнуць яго нагой.

Ён заржа, быццам я сказала штосьц надзвычай смешнае. Потым зрну на мяне з маньяцкм прыжмурам працадз скрозь зубы:

– - Ага, так. Бабы нашым родзе баявыя. Ведаем такх. нсургенты з шылам у дупе. Папаша мой нябожчык такх нсургента з асец за ног выцягва, аж пыл слупам стая. Паехал!

Ён схап мяне за нагу павалок да выхаду.

– - Пусц, паскуда! Не пайду!
– я чаплася была за сядзенне, але да мяне падскочы Упр схап мяне за рук.

– - Ай, спадар Ляпец. Стольк часу прабавл панскм маёнтку, а шляхетных манер так не засвол. Бяда з вам проста, -- сказа Упр з папрокам.

Яны двах вывалакал мяне з фургона пацягнул да лесапльн. У начным змроку я бачыла яе абрысы - прысадзстая будынна с высачэзным цагляным комнам, якая нават у цемры выглядала выродлвай. вось гэта спадар Намыснк лчыць гстарычнай каштонасцю?

– - Псялыжнк! Пусцце!
– крычала я, спрабуючы выдрацца.

– - Мне мпануе ваша пасянарнасць, -- усмхася пр.

– - Цешысень, ягодко!
– - ржа загадчык лесапльн.

Трое астатнх крочыл следам. Спадар мэр прыцска да грудзей важк фалянт у скураной вокладцы. Стрыгн нёс у руцэ догую пляскатую скрыню, вельм падобную на старасвецк чамаданчык палявога хрурга. Пан карэктар шла з пустым рукам, але пад ейным жакецкам штосьсц падазрона адтапырвался, мяркуючы па роду яе дзейнасц, гэта мог быць тольк баявы ствол у кабуры. Вдавочна, у гэтай херы Бергманава выконвала абавязк штатнага клера.