Кветкi самотнай князёўны (на белорусском языке)

Дзяўчына намачыла пальцы ў вiне i памазала вочы. Затым намачыла пальцы вадою i правяла над павекамi.

– Благаславёны будзь мой нос, каб я пачула асалоду твайго паху! прадаўжала яна.
– Благаславёны будзь мой рот, каб я змагла гаварыць пра цябе, благаславёны будзьце мае грудзi, каб у iх бiлася адданае табе сэрца, благаславёныя будзьце мае ногi, каб я змагла iсцi па дарозе, якую пакажаш ты мне. Я - дзiця тваё, i ты, мацi, дапамажы мне!

Аленка азiрнулася на цыганку: "Што далей?"

Тая моўчкi пацiснула плячыма.

– Ты ж не прынесла ягонай вопраткi, - разважала цыганка.

– З чаго я зраблю чароўныя лялькi? Вось што, апранайся i iдзi да яго проста зараз! Ён выйдзе да цябе, я ўпэўнена! Бяры яго вопратку i да мяне!

Аленка, як загiпнатызаваная, паднялася. Апрануўшыся, рашуча выйшла з хаты.

Мiкола, моцна ўзлаваны выхадкай Наташы, стаяў ля вахты. Праз акно, у водсвеце лiхтара, убачыў Аленку. Тая пазiрала ўгору, на вокны, i варушыла вуснамi. Ён выйшаў на парог i паклiкаў яе:

– Эй, на каго ты там молiшся?

– Я вокны лiчу... Дзе тваё акно, вызначаю, - наiўна адказала тая з дзiцячай радасцю ў голасе i падышла да яго.

– Як добра, што ты прыйшла!
– шчыра ўзрадаваўся Мiкола i падумаў, што з дапамогай гэтай дзiвачкi, якая штовечар тырчыць пад ягонымi вокнамi, ён выжыве Наташу.
– Я ўжо па табе засумаваў! Чаму не прыходзiла?

Ён абняў Аленку i заўважыў, што палiто знiзу крыху парванае i зашытае. "Што, ёй бацькi не дапамагаюць?" - здзiвiўся.

– Я раней прыходзiла, - усмiхнулася Аленка, ледзь паспяваючы за iм.
– Але вас з Антосем увесь час дома няма, дзе вы ходзiце?

– Басейн, вячэрняя прабежка, трэнiроўкi, - уздыхнуў Мiкола, - вось i няма часу з дзяўчатамi бавiцца...

Яны падышлi да вахты.

– Гэта са мною!
– падмiргнуў Мiкола старэнькаму дзядку-вахцёру i шапнуў Аленцы на вуха: "Дакументы не здавай! Застанешся..." i пацалаваў дзяўчыну ў шчаку. Аленка была на сёмым небе ад шчасця. Яна з такiм замiлаваннем глядзела на Мiколу, калi яны падымалiся на лiфце на ягоны паверх!

Але як збянтэжылася Аленка, калi ўбачыла ў пакоi ў Мiколы другую дзяўчыну! Тая выкладвала з сумкi прысмакi...

– Знаёмся, Наташа, - мовiў Мiкола, нахабна гледзячы ў твар прыгожанькай дзяўчыне, - гэта Аленка, мая нявеста!

Наташа хмыкнула, скрывiўшы пухленькiя вусны, але да Аленкi падышла i нечакана пацалавала яе ў шчаку.

Мiкола зняў са сцяны гiтару, прапанаваў Аленцы садзiцца на ягоны ложак i сеў побач.

– Песня для цябе, мiлая!
– усмiхнуўся Аленцы.

Аленка пачырванела ад нечаканай радасцi.

Не утешайте меня, мне слова не нужны,

Мне б отыскать тот ручей у янтарной сосны,

Вдруг сквозь туман там краснеет кусочек огня,

Вдруг у огня ожидают, представьте, меня!

Мiкола спяваў песню Юрыя Вiзбара:

Милая моя, солнышко лесное...

– Где, в каких краях, встретишься со мною?
– падхапiла Наташа прыпеў i запрасiла ўсiх да стала.

Аленка з удзячнасцю пахвалiла кулiнарныя здольнасцi Наташы.

– А вось Мiкола называе мяне дурнiцаю, - паскардзiлася Наташа.
– Паўплывай на яго, Аленачка!

– Абавязкова!
– усмiхнулася тая.

Мiкола зарагатаў, адхiнуўшыся на спiнку крэсла.

– Паслухай, Мiкола!

– загарэлiся вочы ў Аленкi.
– Я дапамагу табе знайсцi палаткi ў паход! Мая знаёмая возьме iх у сябе на працы. Спадзяюся, што ты возьмеш i мяне ў паход за такую паслугу?

– Вядома, вазьму, Аленачка!
– абняў той дзяўчыну.
– I нават у загс! Заўтра прынясi свае паданнi - чытаць будзем!

– Яны ў мяне тут!
– ускочыла з-за стала Аленка, хуценька выцягнула з кiшэнi лiсты.
– Пачытаць?

– Давай я!
– забраў лiсты Мiкола i пачаў чытаць.

...Жыла Дарына з каханым на беразе Чорнага мора. Але словы яго чароўныя больш не вабiлi яе, i тварам яго прыгожым перастала любавацца яна. Блукалi яны з месца на месца, часта сварылiся, бо муж яе не мог знайсцi сабе справы i нiчога не ўмеў рабiць. Уцякла яна ад яго i трапiла да старой вядзьмаркi. Стала жыць у яе ды вядзьмарству вучыцца. I не было ў яе сiлы i грошай вярнуцца да роднай зямлi. Сумавала Дарына па Бацькаўшчыне, як сон, успамiнала сваё дзяцiнства.

I пачула яна аднойчы, што ў мясцiны гэтыя прыехаў князь Вiтаўт са сваёю дружынай. Пабегла яна, каб паглядзець на яго. Дазналася, што ў князя не зажывае рана ад даўняй бiтвы, i папрасiла, каб дазволiлi ёй вылечыць яго. Згадзiўся князь, дапусцiў да сябе маладую вядзьмарку. Лячыла яна яго. Але падалося яму, быццам бачыў ён недзе дзяўчыну.

– Чаму твар свой хаваеш?
– вочы ў Вiтаўта пры святле свечкi цёмна-сiнiя, аксамiтныя i глыбокiя, i здаецца Дарыне, у iх такое цяпло i ўтульнасць...
– Як завуць цябе?
– пытае ўсё ён.

Павекi ў Дарыны заплюшчаныя, яшчэ болей захiнулася яна ў сваю чорную хустку i схiлiла галаву. Не можа назваць iмя свайго.

– Цяпер лепей сябе адчуваю, - кажа князь.
– Што хочаш за лекi свае?

Вочы ў дзяўчыны загараюцца, падае долу чорная хустка.

– Дадому! Да зямлi сваёй любай!
– шэпча дзяўчына, да грудзей прыцiснуўшы рукi.

Князь узнiмаецца.

– Ты - Дарына?

I твар свой у слязах хавае яна...

– Ай, не наганяйце самоту!
– пацягнулася за сталом Наташа.
– Давайце лепш вып'ем! Сёння свята... Дарэчы, Аленачка, я працую на пятым маршруце трамвая, прыходзь, калi я ў першую змену, гэта на тым тыднi. Пакатаю! А потым у госцi пойдзем! Я пачастую цябе фаршыраванымi катлетамi на выбар: з грыбамi, з цыбуляй смажанай цi морквай. А яшчэ я смачна раблю рыбу фаршыраваную...

– Ды што ты, як трашчотка!
– перабiў яе Мiкола.
– Заўжды ў цябе ўсё фаршыраванае: то бульба мясам, то рыба... Вось толькi галава пустая!

– Нiчога!
– усмiхнулася Наташа.
– Я тваю пiлюлю праглынула, зараз перавару... Смейся, смейся, пакуль весела! Ты ад мяне хутка такi контрудар атрымаеш - заплачаш!

Наташа хiхiкнула i ўзялася з асалодаю есцi цёплыя катлеты з укропам зверху. Мiкола ўключыў магнiтафон i запрасiў Аленку на танец.

Увесь час шаптаў дзяўчыне салодкiя, сакавiтыя, як вiшня, словы кахання. Наташа танцавала адна. Павольна, прыгожа кружылася па пакойчыку ў шчыльна абцягнутых джынсах, у самавязаным узорыстым швэдры.