Кветкi самотнай князёўны (на белорусском языке)

– Табе час iсцi!
– заўважыў ёй Мiкола.
– Зараз прыйдзе вахцёр з тваiмi дакументамi!

– Ой, не плач!
– працягнула Наташа i прысела на крэсла, узяла ў руку шклянку з недапiтым вiном i павольна пацягнула праз саломiнку.

– У мяне застанецца Аленка!
– настойлiва сказаў Мiкола.

– Я не супраць!
– усмiхнулася Наташа, сцягваючы праз галаву швэдар.

Яна засталася ў прыгожым танюткiм лiфчыку. Затым павольна зняла джынсы i бухнулася ў ложак.

– Давайце яшчэ вып'ем!
– засмяялася Наташа, гледзячы на збянтэжаных Аленку i Мiколу.
– На развiтанне, з Аленкай... Зараз Мiкола правядзе цябе дахаты... А потым вернецца да мяне!

– Запомнi!
– крыкнуў ёй Мiкола, падышоўшы да ложка.
– Я не люблю агрэсiўных, плаксiвых i назойлiвых жанчын!

– З якой кнiгi гэты выраз?
– насмешлiва мовiла Наташа.
– Мусiць, Дэйла Карнегi цяпер чытаеш? Фiлосаф! Напэўна, ужо дзесяць сшыткаў спiсаў на афарызмы? Iнтэлектуал! Я не агрэсiўная - проста заўсёды гавару праўду! Не плаксiвая - мне твой замуж патрэбен як сабаку пятая нага! У нас дзяўчаты, мацi-адзiночкi, кватэры льготныя атрымлiваюць! Ды я лепш буду мацi-адзiночкай, чым за такога, як ты, пайду! Навошта мне за табою ў вёску ехаць? Я не назойлiвая, я - ветлiвая, павiншаваць цябе прыйшла! I пажартавала я цяпер, скрывiла вусны Наташа ў пагардлiвай усмешцы, - хацела пабачыць, як ты са сваiмi бабамi разбiраешся, калi ўсе разам прыходзяць!

Наташа ўскочыла з ложка, спрытна апранулася i, паслаўшы Мiколу паветраны пацалунак, выйшла з пакойчыка.

– Нарэшце!
– з лёгкасцю ўздыхнуў хлопец i прытулiўся вуснамi да Аленчынага пляча.
– Я кахаю цябе, - прашаптаў ён дзяўчыне.
– Заставайся сёння ў мяне, да ранку... А заўтра, на золку, разам скiруем да возера, на ранiшнi бег...

Пасля саўны Iрэна прыняла масаж. З даўняга часу знаёмая ёй Светачка пляснула ў далонi, калi Iрэна скiнула прасцiну i лягла на масажную кушэтку.

– Як вы пахудзелi! Парайце дыету!

– Дэпрэсiя...
– адказала Iрэна.
– Лепей быць мажной, але шчаслiвай...

Цела Iрэны разамлела, сагрэлася, i здалося ёй, што стала яна лёгкай-лёгкай i ўзнялася над зямлёю... Як даўно не была Iрэна ў салоне "Грацыя"! Гэта яе самае любiмае месца, выходзiш адсюль зусiм iншым чалавекам - новым, памаладзелым, шчаслiвым... Як спяшалася яна адсюль раней да Янкi - акрыленая, вясёлая! Ён багатварыў яе цела, цалаваў яго. Iрэна адчувала спiною халадок зялёнай травы i пах кветак, пяшчотныя вусны Янкi... Цёплы рачны пясок сыпаўся ёй на жывот... Пырскi халоднай вады лагодзiлi твар...

– Якiм колерам будзеце фарбаваць пазногцi на нагах?

Абудзiлася ад думак Iрэна ўжо ў педыкюрным пакойчыку.

Чаму думкi пра Янку не пакiдаюць яе? Праз сцяну - касметычны кабiнет. Яна абавязкова зробiць там маску, масаж твару, i ёй накладуць макiяж "Лебедзь" ён так пасуе да яе вачэй.

– Я параю вам макiяж "Раманс"!
– усмiхнулася касметычка.
– Вы ж сказалi, што iдзяце на вечар...

– У фiлармонiю, - паправiла Iрэна. "Адна iду..." - падумала з сумам.

...З люстэрка пазiрае прыгожая дзяўчына - пшанiчнага колеру валасы ўкладзены ў складаную прычоску. "Застаўся апошнi штрых, - усмiхаецца свайму адлюстраванню Iрэна, - манiкюр!"

– Ну вось, цяпер я пачну новае жыццё!
– з палёгкай уздыхнула Iрэна, выйшаўшы з салона.

...Яна адчула, што адзiнота можа быць пяшчотнай i спакойнай. На душы ўтульнасць i асалода. Менавiта ў такiя часы цiхага роздуму i спакою наведвае нас Дух Святы - мы ачышчаемся душою сярод цiшынi, сярод прыгажосцi аксамiтна-зялёных дрэваў, ласкавай травы i шчырых кветак, удумлiва-спакойнага неба i цiхай малiтвы. Iрэна ведала, што дома яна абавязкова адключыць тэлефон, перастане чытаць газеты i часопiсы на нейкi час, не будзе глядзець тэлевiзар. Цiшыня i спакой - цудатворныя лекi!

Iрэна зайшла па дарозе ў Дом фота, заказала ў бары каву, нетаропка пiла, гледзячы на сябе ў люстэрка. Прыгожыя, танюткiя пальчыкi трымаюць кубак з кавай. Вусны, цалуючы, кранаюць яго край, у роце - гарачыня i гаркаваты, як ад бразiльскiх цыгарэт, прысмак... Насупраць яе сядзiць элегантна апрануты мужчына гадоў за трыццаць. Густыя чарнявыя валасы з нiтачкамi срэбра, зачасаныя ўгору. Класiчнага крою пiнжак, прыгожы iмпартны гальштук i белы шарфiк, цёмнае палiто расшпiлена... Iрэне хочацца, каб ён звярнуў на яе ўвагу, але той заняты размовай са сваiм субяседнiкам - сур'ёзным пажылым чалавекам.

– Рэстаўраваць стары маёнтак, я лiчу, будзе больш выгадна, чым будаваць новы аздараўленчы цэнтр, - гаворыць той, хто спадабаўся Iрэне.

– Месца выбрана добрае, спадар Дуброўскi, - адказвае пажылы, - Вiшанька цудоўная вёска: лес, рэчка побач... А людзi! Добрыя, старыя мясцiны... Цяпер такiх вёсак амаль не засталося, усюды прыезджыя людзi, карэнных жыхароў амаль няма, а гэта, можна сказаць, старажытная вёска, такая, якую я ведаў у дзяцiнстве... Ласкавая палеская вёсачка!.. Параскiдаў Чарнобыль людзей па чужых мясцiнах...

Мужчына ўздыхнуў.

– Нiчога, вернуцца яшчэ, - супакоiў яго Дуброўскi.
– Наша задача наладзiць цэнтр для лячэння дзяцей. Трэба захаваць генафонд Беларусi...

Iрэна з сумам пазiрала на Дуброўскага i ў душы зайздросцiла той жанчыне, якую, пэўна, захоўваў у сваiм сэрцы гэты чалавек. Як хацелася ёй быць на месцы гэтай жанчыны. "Гэты чалавек не для мяне, - падумала Iрэна, - я не дарасла да яго... А як бы хацелася мець такога!.."

Яна адчула, як не хапае ёй таты ў гэты складаны для яе час. Яна паедзе да яго! Хоць бы на хвiлiну адчуць поцiск яго дужых далоняў, убачыць родныя вочы! Можа, таму ён i пiў, што мацi перастала заўважаць у iм мужчыну, можа, таму i выбраў для сябе адзiноту. Гэта лепш, чым жыць сярод абыякавасцi. Чаго шукаў ён у вясковай самоце? I цi знайшоў?..

А вось i дзедава хата. Мусiць, года з паўтара Iрэна не была тут. Ёй адчынiла маладая жанчына, павяла здзiўлена чорнымi брывамi, зашпiлiла таропка знiзу халат, чорныя даўгiя валасы рассыпалiся па плячах. Недзе ў глыбiнi пакоя плакала дзiця. Iрэна прывiталася i прайшла ў хату. Бацька сядзеў на кухнi. Убачыўшы дачку, падняўся насустрач ёй.

– Я прыехала, тата, - Iрэна прысела на край канапы, агледзелася.
– Божа, як вы жывяце?
– уздыхнула здзiўлена, але без злосцi.
– Нават тэлевiзара няма... А я сёння ў фiлармонiю iду!

– Шчаслiвая!
– усмiхнуўся бацька.

– Шчаслiвыя вы!
– адказала дачка, а затым, махнуўшы рукою, дадала: Добра! Паказвайце мне маю сястрычку альбо брацiка. Я не раўную...

...На сцэне невысокi, у белым касцюме музыкант з Германii - Мюлер. Iрэна пачула толькi ягонае прозвiшча. Музыкант iграе на аргане. Вядучая сказала, што Мюлер у дзяцiнстве любiў прыйсцi досвiткам у касцёл. З вiтражных вокнаў на арган падалi першыя сонечныя промнi, i ў гэтых промнях танцавалi ў паўзмроку маленькiя блiскучыя пылiнкi... Музыкант склаў мелодыю iх танца... Iрэна, як зачараваная, растваралася ў дзiўнай музыцы...