Лабух

— Пра тое, што спаць пара, — сказаў я, шкадуючы яе, і скручваючы размову, якую можна было скончыць толькі ў ложку. — Позна ўжо, ды й дзень у мяне быў такі... Росцік у шпіталі, Лі-Лі. Ніхто не ведае, ці выжыве.

Росцік любіў Лі-Лі — і Лі-Лі любіла Росціка. Яна аж рукі прыціснула да грудзей — жэст для яе не надта натуральны.

— Што з ім?

— Крабіч галаву праламаў. Патыліцу.

— Крабіч?.. Які Крабіч?..

— Алесь... Ты не ведаеш яго.

— Паэт?..

— Ведаеш?..

— Ну, ведаю, што ёсць такі паэт...

— Паэты ў нас, як бандыты, чарапы ўжо пачалі праломваць?.. — не захацела паверыць пачутаму Зоя. — Раней яны трагедыі пра чарапы пісалі... — І дадала з мужчынскай жорсткацю і нібы з пагрозай некаму: — Насычана жывём.

Тут яшчэ і такое, бач ты, у характары... Нездарма імпатэнтка.

— Насычана, — згадзіўся я. — Пайшлі спаць.

Падняліся з-за стала, не спрачаючыся, разам дружна ўсталі — нібы не ўпершыню, а звыкла, штодня ўтраіх клаліся. Я і Зоя заўважылі гэта, а Лі-Лі — не. І Зоя нічога не стала рабіць, каб Лі-Лі заўважыла.

— Калі з Росцікам нешта станецца, — сказала Лі-Лі, механічна сцелячыся, — я гэтага Крабіча заб’ю. Клянуся, заб’ю.

Я ўявіў, як яна будзе забіваць Крабіча на пару з Шыгуцкім, але не ўяўляў пакуль, як мы будзем разам класціся... Ці не разам, па чарзе?..

Ложак быў засцелены, узнікла праблема распранання. Але толькі для мяне і Зоі, зноў не для Лі-Лі, якая пачала сцягваць з сябе джынсы.

— Распранайся, Зоя, чаго ты стаіш?..

Я разумеў, чаго Зоя стаіць, я таксама стаяў.

— Пайду... памыюся, — прыкашлялася Зоя. — Можна?..

— Ідзі, — кінула ёй ручнік Лі-Лі. — Ці табе ружовы?..

Яна ёй сіні, з шафы дастаўшы, кінула. Зоя амаль пабегла ў ванну...

Сіні, ружовы... — я ўзгадаў лазню і ўспацеў... Натуральна, дробненька ўспацеў, бо ў лазні прасціны і ручнікі былі, сінія з ружовымі, і я ўспомніў, чаго мне ў тую лазню закарцела: пра “прафесаршу” ва ўспацелым страху ўспомніў, у пустых глыбінях якой магла быць і не адна пустата...

Што ў лазні не адмываецца...

“Паверце, вы дарма баяліся, — усміхнуўся Атос. — Гэта немагчыма...”

“Я не ведаў, што гэта немагчыма”, — адказаў д’Артаньян.

— Што з табой?.. — закідваючы трусікі са станікам на ражок люстры, спытала Лі-Лі. — Так і будзеш стаяць?..

Я сеў распранацца, ведаючы, што гэта немагчыма. За мной усялякае вадзілася, але такое — не. Мая рызыка — мая рызыка, больш нічыя. Я не пакутваў, як Зоя, комплексам прыстойнасці, але ўсё ж, калі не быць, дык выглядаць перад сабой прыстойным хоць у нечым хацелася. Я выключаў рызыку праз сябе для некага — і ўсё.

І ў мяне не было прэзерватываў. Іх у мяне ніколі не было — на іх я здорава з’эканоміў. Не прасіць жа ў Зоі... А пасля яшчэ тлумачыць Лі-Лі, чаму я ўраніцы голы быў, а нанач апрануўся.

Нешта трэба было неадкладна прыдумаць, але што прыдумаеш, калі немагчыма?..

— Ты мокры, потны ўвесь, — кладучыся, кранула мяне Лі-Лі. — Фу, пах які, ідзі спаласніся...

Яшчэ і пахну “прафесаршай”, кім яшчэ...

Пайсці пасля Зоі ў ванну, зачыніцца і мыцца ўсю ноч?.. Няхай ляжаць тут, ліжуць пальцы, лезбіянкі...

— Зоя, ты доўга яшчэ?.. — нецярпліва гукнула Лі-Лі, прыпадняўшыся і торгаючы мяне за дзягу, але з ваннай нічога ў адказ не пачулася, толькі вада шумела, і Лі-Лі пакуліла мяне на ложак. — Скідайся ты, яна надоўга, пасля разам памыемся...

Усё, нішто мне не дапаможа... Я ледзь не ўзвыў, як Максім... Але што выць сабакам, калі ў сабак такіх праблем не бывае...

— Пачакай, пахну сапраўды... Мокры ўвесь дзень, слабасць... — спрабаваў знайсці я выйсце, надумаць нейкую прычыну... Сцягваючы праз галаву потную кашулю, я ўспомніў нешта незразуметае пра Максіма і, каб час памарудзіць, проста так спытаў:

— А што, ты казала, яна з Максімам?..

— Ты не зразумеў? — расшпільвала мне дзягу Лі-Лі. — Спіць, як мы з табой.

Я аж галавой крутнуў з таго, які я тапор тупы, і так і застаўся з тупой галавой у потнай кашулі.

— З сабакам? З догам?

— Ну, ён дог, дык яна з догам і спіць... З кім ёй яшчэ спаць? Быў бы даберман, спала б з даберманам.

Тваю маць!.. А я пра прыстойнасць, пра жаданне, пра нешта большае — псіхалогію развёў!..

Філасофію, дао...

Усё адно ў адным...

Мне ўспомніўся Жорка Дыдзік з казой — і як каза абыякава пасля ўсяго глядзела на Жорку...

— Лі-Лі... — выцягнуўся я нарэшце з кашулі. — Твая маці — скоталожніца, а ты кажаш пра гэта, як пра нас з табой?.. І прыводзіш яе да мяне?..

— Дык ніякай небеспекі, — сказала Лі-Лі.

— Лі-Лі!..

— Што Лі-Лі?.. Развялі імпатэнцыю, дык што Лі-Лі?.. А то ты ўпершыню чуеш, што многія жанчыны з-за гэтага і заводзяць сабак!

— Але гэтыя жанчыны не спяць са мной!

— Адкуль ты ведаеш?

А праўда: адкуль?..

— Можа, і ты?.. Твой бацька сказаў, што ён па табе вые... Я чуў, як вые...

— Пад музыку?

— Пад музыку...

— Калі пад музыку, тады па мне...

— Што значыць, калі пад музыку, тады па табе?

— Ты не зразумееш...

— Чаму? Скажы, я паспрабую...

— Ён мяне любіць, калі ты можаш гэта зразумець, — зусім сур’ёзна паглядзела на мяне Лі-Лі. — А з Зояй проста трахаецца... А я не хачу, каб Зоя проста трахалася, я большага хачу для Зоі!

— З кім? З сабакам?

— З табой!

Я не вытрываў, схапіў яе за плечы і страсянуў.

— Ты мне пра сябе не адказала!..

Першы раз за ўвесь час я абыйшоўся з ёй грубавата — і яна прыпалохалася.

— Не! Аднойчы застала Зою, цікава стала, паспрабавала сама — ён мяне ўгрыз!

“Ён толькі аднойчы чалавека ўгрыз”, — сказаў Максім Аркадзьевіч.

Госпадзі, што гэта я раблю?... Чым займаюся?.. У бацькі высвятляў, ці спіць ён са сваёй дачкой, а цяпер у дачкі, ці спіць яна са сваім сабакам?.. Звар’яцець і не жыць...