Лабух

— Вып’ем?.. — падымаю я шампанскае. — На брудэршафт... Каб на ты цалавацца...

— Не, — адмаўляецца Ніна і кладзе настуркі на стол. — Першай ружа была... Ты ўночы ружу ў акно кінуў, а ўжо раніцай былі настуркі...

— Якая ружа, Ніна?.. — пытаюся я вінавата і разгублена, нібы нічога такога не згадваю, і мая першая, найлепшая, найпрыгажэйшая мая жонка пераможна кажа:

— Белая! — І сапраўды разняволена, амаль што як Каміла, адкідваецца на спінку крэсла, а ў светла-шэрых вачах латышскай немкі мільгае нешта сваё пераможнае.

Ух, як вы ўсё ж адна перад адной!..

— О, Божа!.. Ружа!.. Белая!.. Ну так, белая ружа!.. — раблю я выгляд, што няма мне даравання, падаючы знак бармэну, з якім пра ўсё загадзя дамоўлена — і той кідае з-за стойкі на стол наш белую ружу. Удала так кідае, як усё жыццё на сталы ружы кідаў, давядзецца яму за класнасць накінуць — ружа якраз перад Нінай кончыкам сцябла ўтыркаецца і павольна да яе кладзецца...

— Даруй, што не ў вакно і не ўночы, — кажу я Ніне. — Не ноч і вакна няма...

— Нічога, — кажа Ніна. — Нічога, дзякуй... — І слёзы ў вачах яе на імгненне ўсплываюць — і вачамі ўбіраюцца...

Марта не ўмее плакаць, а Ніна не плакаць навучылася.

— Што ў вас тут за цырк? — ападае на крэсла побач з Мартай Каміла. Я і не заўважыў, як яна вярнулася. І ўслед за ёй сядае да Ніны Роберт:

— Бацька фокусы паказвае?..

— Хэй, Марта! — вітаецца Каміла. — Як ты?

— Нармальна. А ты?

— Нармальна.

— А ты, Роберт? — пытаецца Ніна.

— Нармальна. А вы?..

— Нармальна, — не сваім словам адказвае Ніна, і Роберт пытае ў мяне:

— А ты як, бацька?..

Не ў час яны прыйшлі... Яшчэ пяць хвілін — і я ажаніўся б з Нінай і з Мартай...

— Ніяк. Ва ўсякім разе не нармальна. Вы хто, шпакі?..

— Вучыць сабраў, — сама сабе налівае шампанскае Каміла. — Я так і думала...

Ніне сорак, Марце трыццаць чатыры, Каміле дваццаць, але хто з іх маці, хто дачка, адразу, не ведаючы, і не разбярэшся... Дык не кажыце тады, што колькі жылі са мной, столькі мучыліся, калі так захаваліся. Я вунь змучыўся з вамі — яно і відаць: ген кахання вось-вось зламаецца...

— Не сярдуй, добра выглядаеш, — міралюбіва кажа Роберт. — На мяне падобны.

Ён пад Марту падрабляецца, не заўважае гэтага, а яму не пасуе... Часцей трэба з ім сустракацца, сын на бацьку павінен быць падобны, а не на немку.

— Сход сабраўся, што ў парадку дня?.. — дзелавіта пытае Марта, для якой маргарыткі маргарыткамі, а час часам, і ёй дакладна трэба ведаць, дзеля чаго яна час губляе. А Ніне можна не ведаць: паклікалі — і прыйшла. Ніна слаўная...

— Баль! — падаю я знак нанятаму ў памагатыя бармэну, каб распарадзіўся на кухні, і пытаюся ў Марты: — Ты што б зараз з’есці хацела?

— Рульку, — адразу адказвае немка. — Але не ўздумай, мне нельга...

— А ты, Ніна?

Беларуска вагаецца.

— Бабку. Ці мачанку...

— Дык бабку ці мачанку?

— Можна і мачанку...

— Разам з бабкай?

— Не, ты што! Адно нешта...

— Мачанку?

— Хай мачанку...

— З блінамі?

— З блінамі...

— З кілбаскамі і рэбрамі?..

Раней я часта гуляўся з Нінінай нерашучасцю і зараз рады ўспомніць гульню, але Роберт пра тое не ведае і не вытрымлівае:

— Мне тады бабку!.. — І радуецца, што Ніна бабку не выбрала, а Камілу ён апярэдзіў, нібы нельга дзве бабкі заказаць... Беларус, хоць і паліглот, і хакер, і нямецкі пасынак.

Каміла раптам пытае:

— А Лі-Лі карміць будзем?..

Я не чую.

— Табе што, Каміла?

— Мне тое самае, што Лі-Лі і Полю.

Каміла і не немка, і не беларуска... Сумесь грымучая... Я не разумею, як такая ў Ніны магла нарадзіццца... Але звычайна яна за мяне, якая муха яе ўкусіла?..

— Лі-Лі і Поль шашлык з’ядуць.

— Тады і мне шашлык.

— Каміла...

— А, не ўгадаў?.. Шашлык!

Бармэн тым часам паспявае распарадзіцца, каля стала вырастаюць два афіцыянты, адзін з іх ставіць перад Камілай шашлык, які я для сябе заказваў, і абыходзіць стол.

— У каго рулька?

— Брава! — не стрымаўшыся — жывая, ведаю я яе! — пляскае ў далоні Марта. — З’ем, хоць лопну!

— Мачанка?.. Бабка?.. — пытае другі афіцыянт, ставячы мачанку перад Робертам і бабку перад Нінай. “Наадварот”, — кажу я афіцыянту. “Ну, ты даеш!..” — кідае мне Роберт і, не чакаючы, пакуль тое зробіць афіцыянт, таропка перастаўляе патальнічку з мачанкай да Ніны і гаршчэчак з бабкай да сябе. Ніна ўсміхаецца — нарэшце яна ўсміхаецца! — а мне дастаецца смажаная стронга, заказаная для Камілы.

— Каміла, ты ж рыбу любіш... — спагадліва і якраз у час, усміхаючыся, кажа Ніна, якая нарадзіла сабе такую дачку.

Каміла павержаная... Яна сапраўды любіць рыбу, асабліва смажаную стронгу, але зараз ёй рыбу не есці: хай ведае, як бацьку ўпоперак ставаць...

Павержаная яна не доўга. У яе, як і ў Лі-Лі, проста ўсё вырашаецца: адну рэч узяў — і на месца другой паставіў.

— Давай памяняемся, — забірае ў мяне стронгу Каміла, і я расцэньваю гэта як мірнае пагадненне пасля незразумелай для мяне лакальнай вайны. Ну, калі мір, тады хай сабе есць рыбу...

— Раман, а як ты ўсё ўгадаў?.. — здзіўляецца Ніна. — І мачанка з кілбаскамі і рэбрамі...

За гады без мяне Ніна шмат чаго пра мяне забылася.

— Ты забылася, што ён артыст, — кажа Марта.

— Лабух, — удакладняе Каміла.

— Выступальшчык, — падыйграе Роберт. — Выступай, але ж не з шампанскім пад бабку...

Я наліваю яму кілішак гарэлкі — у ягоныя гады, граючы на вяселлях, я піў яе шклянкамі.

— Роберт?.. — падымае брыво Марта.

— Я люблю вас усіх, — падымаю я шампанскае. — І хачу, каб мы ўсе сустракаліся. Хоць бы зрэдку...

— Можна і часцей!.. — спешна чокаецца са мной Роберт, куляе кілішак і накідваецца на бабку, а Марта, апусціўшы брыво, пытаецца:

— І што з гэтага будзе?

— Нармальны гарэм, — абсмоктваючы плаўнікі стронгі, выстаўляецца Каміла. — Наш бацька, ваш старэйшы муж — нармальны бусурманін. Вунь і жонка малодшая пры мангале нармальна чакае, пакуль ён з дзвюма старэйшымі дамовіцца...

Ніна недаўменна азіраецца.

— Якая жонка? Там Лі-Лі з Полем...

— Ой, мама... — аблізваецца Каміла і адрывае стронзе галаву.