Лабух

Не, сёння яна не за мяне... Дарма я рыбай з ёй памяняўся.

— Не спраўлюся адна... — бярэцца за рульку немка. — Шкада, што муж мой малодшы не пры мангале, а то б я паклікала.

Не ўтрывала ўсё ж...

— Гарэм... мангал... — апякаецца Роберт гарачай, што вішчыць яшчэ ў гаршчэчку, бабкай. — Ну і што, хай сабе, жылі б усе разам...

Я кажу:

— Малодшыя пачакаюць...

— А ты б з кім жыў? — пытае ў Роберта Каміла, і Роберт адказвае:

— З Полем.

У Ніны відэлец падае з рук, а Марта глядзіць на мяне:

— Раман, у цябе праблемы?

Гэта ў мяне праблемы?.. Зрэшты, так, праблемы, але не можа быць, каб мой сын — і гомік... Яму ўсяго шаснаццаць, ён мастурбіруе, ён яшчэ ніхто...

Відэлец плёхае ў патальнічку з мачанкай, Ніне пырскае на блузку, якраз на грудзі, а грудзі ў Ніны...

Калі разводзіліся, Ніна фотаздымак парвала: стаіць голенькая, рукі ўгору, роўненька выцягваецца на цырлачках — і скрыпка ляжыць на грудзях... Некалі здымак той я ў часопіс “Савецкае фота” ледзь не даслаў. Твар Ніны ў профіль на ім і прыхаваны валасамі, не пазнаць, але Крабіч сказаў, што савецкія музыканты Душку ўсё адно пазнаюць.

Прафесар Румас, якому было ўжо два разы за сорак, і ад гена кахання ў ім адна радыяцыя засталася, а тут Ніну ў кансерваторыю занесла па класе скрыпкі вучыццца, трагічна рукі заломваў: “Для чаго чалавека Бог стварыў?!. Для сексуальнай катастрофы?..” І ўздыхаў, гледзячы на Ніну: “Вы не скрыпачка, вы душка... Грайце, я палюбуюся...”

Гэтая душка так да Ніны і прыстала.

Душка — круглая палачка яловая, што ставіцца ў распор у корпусе скрыпкі паміж ніжняй і верхняй дэкамі. Душка надае корпусу жосткасць, але не гэта галоўнае: яна перадае вібрацыю верхняй дэкі ніжняй — і наадварот, стварае рэзананс. З душкай скрыпка спявае, без яе — ледзь дыхае. Выбіць душку — вынуць са скрыпкі душу.

Я шмат чаго ў сабе не знайшоў, развёўшыся з Нінай. І не ведаю, і не помню, не разумею, куды што падзелася...

— А вы здыміце блузку, — прапануе Роберт бездапаможна-разгубленай Ніне, якая, не нагінаючыся, спрабуе дастаць сурвэтку, і Ніна машынальна расшпільвае на блузцы верхнія гузічкі, выяўляючыся ва ўсёй красе, але спыняецца:

— Як зняць?..

— Каб замыць...

На расчараванне Роберта — ды й маё — Ніна хуценька зашпільваецца.

— Толькі і не была, што голая ў рэстаране...

Марта падае ёй сурвэтку.

— Чакайце, — спыняе Ніну Роберт. — Так размажацца...

Роберт бярэ нож і нажом, другой рукой нацягваючы блузку, збірае з Нініных грудзей перламутравыя пырскі. Збірае і злізвае з нажа... Рухі ў Роберта павольныя, плаўныя — Ніна сядзіць знерухомленая.

Душка...

— І бабку з’еў, і мачанкі лізнуў, — высмоктвае мазгі з галавы стронгі, колькі ў рыбінай галаве тых мазгоў ёсць, Каміла. — Спрытны, у татку... Як ты, мама?

— Пайду я... — ніякавата глядзіць на ўсіх Ніна. — Не сядзець жа так...

— Гарэлкай трэба, каб плямы не засталіся, — цягнецца да бутэлькі Роберт, выпрабоўваючы цярпенне немкі ў строгім белым касцюме:

— Ты ж не будзеш Ніну Данілаўну гарэлкай паліваць?

Роберт налівае кілішак.

— Тады вып’ю... Вып’ем, бацька?

Я ўсё яшчэ трымаю шампанскае.

— Вып’ем... Я люблю ўсіх вас... Я кахаю і цябе, Ніна, і цябе, Марта... Гэтаксама, як раней, як некалі, нішто і нікуды не падзелася... Вы скажаце, што так не бывае, але так бывае. Са мной ва ўсякім разе... І яшчэ я кахаю Лі-Лі.

— І маці Лі-Лі, — здзірае скуру са стронгі Каміла.

— І маці Лі-Лі... Каму ад гэтага кепска?

— Каму?.. — ва ўсіх пытае Каміла.

— Ну, ты даеш... — падымае кілішак Роберт. — За тваё здароўе!..

Як ні дзіўна, на гэты раз нават Марта не спрабуе спыніць Роберта, здароўе маё і для яе нешта значыць — і мы ўсе разам выпіваем. У мяне пашчымлівае ў горле — і зусім не ад шампанскага.

— Здароўе ў цябе зайздроснае... — па-нямецку проста прызнае Марта, гледзячы міма мяне, мусібыць, на Лі-Лі. — На пятым дзесятку...

— Мог бы і паразумнець, — дагаворвае Ніна, і Марта ківае:

— Я тое самае сказаць хацела.

— Зусім не тое!.. — пярэчыць Роберт. — Гэта змова, дзеці супраць!.. — І Каміла тут жа пярэчыць Роберту:

— Я не супраць, мог бы паразумнець.

Роберт захмялеў пасля другога кілішка — і згодны быць дзіцём... Неяк бы да яго падступіцца і пра Поля пагаварыць... Ці не лезці, што з гэтым зробіш?.. Ды блазнерыць ён хутчэй за ўсё, гуляецца!.. Гульні ў іх цяпер такія...

Займеўшы падтрымку большасці, Ніна смялее. Так і раней было, з падтрымкай яна заўсёды смялела, я на ўсіх яе канцэртах стаяў за бліжняй кулісай, каб яна хоць краем вока мяне бачыла.

— Як табе ўдаецца не помніць, Раман, што ў кожнага з нас сваё жыццё?.. — І, зусім асмялеўшы, Ніна пытае:

— А дзе маці Лі-Лі?

— Жыве сваім жыццём, — матляе Каміла, трымаючы за хвост, голы шкілет стронгі. — З Дартаньянам.

— З кім? — упершыню з цікаўнасцю перапытвае Марта.

— З сабакам. Зоя Паўлаўна жыве ў кватэры Лідзіі Паўлаўны і даглядае яе сабаку Дартаньяна, бо Лідзія Паўлаўна прапала.

Мне ўспамінаецца размова са следчым — і я не разумею Камілу.

— Як прапала?..

Каміла адрывае ад шкілета стронгі залаціста-засмажаны хвост — гэта для яе ласунак.

— Зусім. І нідзе Лідзіі Паўлаўны няма, і ніхто яе знайсці не можа. Лі-Лі табе не сказала?..

Я азіраюся ў бок мангалу, але за столікам, дзе толькі што сядзелі Лі-Лі з Полем, адзінокі Поль. Лі-Лі пайшла, нешта прыдумала, прапала, і ніхто з маіх — а ўсе ж бачылі, як пайшла Лі-Лі і прапала — мне пра гэта не сказаў. Сямейка ў мяне — такая не ў кожнага бусурманіна...

IX.

Лі-Лі пазваніла пад ноч.

— Табе нават не цікава, куды я падзелася?

— Ты ў адных людзей?

— Я ў адных людзей.

І паклала трубку.

Я ўжо і не ведаю, ці хачу я ведаць, куды ты кожным разам падзяваешся, Лі-Лі.

Начаваць яна не прыйшла.

Раніцай пазваніў Крабіч і, ні за што не прабачаючыся, сказаў, што яго пасадзяць за спробу наўмыснага забойства, калі Росцік не забярэ заяву з міліцыі. Я купіў бананы і пайшоў да Росціка. Росцік папраўляўся, рукі падымаў, так што заяву мог і напісаць.