Лабух

Я быў страшэнна расчараваны, я чакаў чорт ведае якога відовішча, але што возьмеш з прыдурка і казы?.. Мне шкада стала ліхтарыка, хоць і паламанага...

Жорка Дыдзік скончыў жыццё пад капытамі кабылы. Ладкуючыся да яе ў стайні, ён зваліўся з жэрдкі — і падкаваная кабыла разнесла яму чарапок. Я гэтага не бачыў, толькі чуў... Поп не даваў пахаваць Жорку на могілках, не было каму асабліва папа ўгаворваць, і Плыткоўскія, гаспадары кабылы, закапалі Жорку Дыдзіка недзе ў лесе, бліжэй да звяроў...

“Дык як яно, Жорка, з кабылай?..”

“І-го-го!.. — чакаючы, падымала і апускала яна то адну, то другую нагу, паварушвала крыжам і памахвала хвастом. — І-го-го!..”

Ах ты жывёліна!.. Ты захацела, цечка ў цябе, кабыла, ты падклікаеш жарабца?.. І ты думаеш, можаш думаць, дазваляеш сабе думаць, што я і ёсць жарабец? Твой самец, гэткая самая скаціна, як і ты?.. Што праз цябе забудуся на ўсё і ўсіх, займуся з табой, сракастай абразінай, тым жа, чым сёння ўсю ноч і нараніцы займаўся з Лі-Лі?.. Што пасля яе спакушуся гэтай тлустай, друзлай гарой мяса, якая патыхае потам, брыдой, міязмамі?.. Што, вырываючыся з шырынкі, падскочу да твайго развесістага, рыжахвостага крыжа, налягу на яго, учаплюся ў грыву, ублытаюся ў хвост і стану хвост твой пушыць і гладзіць, абкручвацца ім, хавацца ў яго і лашчыць твае азызлыя, кабыліныя клубы?.. І буду ўніз зазіраць, пад цябе — на правіслую бочку жывата і перакуленыя кадушкі грудзей?.. Дык на табе і ў хвост і ў грыву, жывёліна, на табе пад хвост, кабыла, на, на, на!..

“І-го-го!.. — спрабавала яна падавацца і падкідвацца непаваротлівым крыжам, тузалася ўзад і ўперад, уверх і ўніз, і ўсё, што вісела на ёй і пад ёй, ва ўсе бакі боўталася, хісталася, матлялася, калыхалася... — І-га-га!.. І-го-го!..”

Як праваліўшыся ў яе, я ніяк сябе ў ёй не адчуваў, не кранаўся ў гэтай бездані нічога, апроч мокрай, хліпкай пустаты. Хваля нястрымнага юру, што ўзнялася, падхапіла і захліснула мяне, не знаходзіла ніякай бухты, ніякіх берагоў, на якія б магла выкаціцца і, скалануўшыся, разбіцца ў пырскі, разліцца ў бухце ва ўсіх яе ўтульных гротах і пячорках, па ўсіх яе мяккіх перашыячках і мысках. Ні гротаў з пячоркамі, ні перашыйкаў з мысочкамі ў хліпкай і мокрай пустаце ці не было, ці яны былі недасягальнымі, і тлустая лянівая кабыла, выставіўшы развесісты азадак, ні ў чым болей не старалася, ніяк не дапамагала, каб хваля выкацілася з мяне хоць бы ў бочку яе жывата, адвіслага да падлогі...

Я звык да кабылак, што сцеляцца ветрам, стралою ляцяць пада мною і б’юць капыткамі, а табе, расплылае мяса, толькі б тузацца ды іржаць?.. Не, пагналі, паскакалі, маем бізун ды лейцы!.. Я ўчаплюся ў тваю грыву, нацягну так, каб да столі задралася твая кабыліная морда з бясколернымі вачыма і буйнаўспацелай, перакошанай храпай, што хапае паветра!.. Давай, давай, давай, сцяліся, узлятай, не закочвай вочы!.. Баліць?.. Дык на тое ты і закілзаная!.. На тое бізун і лейцы!.. А што ты хацела, каб не балела?.. На табе, пузатая ты і пустая цыстэрна, на табе, бяздонная ты яма, на табе, балотная ты сажалка, на табе, гаўнючая ты куча, на табе, на!..

Яна ўжо, падагнаная, нібыта і старалася скакаць; ходырам хадзіла, ледзь кавалкамі не адрываючыся, яе кісельная, бела-блакітная туша, але ўсё адно нічога не адбывалася, толькі патыхала потам ды білася, плюхалася мяса аб мяса...

Я цягнуў яе за валасы ці не з усёй сілы, гэта была ў нашай злучцы адзіная любоўная дзея, што дадавала мне пажадлівасці, і яна гэта адчувала, сілы маёй хацела — і закідвала, як магла, галаву і трывала, колькі магла... Урэшце, не вытрываўшы, яна матлянула галавою ўбок і ўніз, пасунулася грудзямі і жыватом, ўсёй глыбаю ўперад, пакідаючы ў руках маіх пасмы выдраных валасоў, падламілася ў локцях і абвалілася на стол, які, на шчасце, быў не з новых, злепленых з габлюшак, сталоў, а даўні, змайстраваны з дубовых плашак, таму скалануўся, але ўстаяў. І толькі калі расплыўся на стале, распластаўся і падціснуўся да лона яе жывот, пустата ў ёй трохі падвузілася, падшчымілася — і я нечага крануўся ў ёй і нешта адчуў. Нічога такога: ні ўтульных пячорак, ні мяккіх мыскоў, але хоць нейкая бухта, хоць далёкія берагі, хоць размыты перашыяк, аб які я біўся і біўся, цёрся і цёрся, коўзаўся на ім і коўзаўся, намагаючыся выціснуць, выкінуць з сябе юрлівую хвалю — і яна пайшла, пайшла аднекуль з-пад дыху майго ў пах, дзе ў апошні раз узнялася, натужылася, набухла, ледзь не распіраючы мяне, і, знайшоўшы выйсце, прасторна лінулася, плёхнулася ў пустату за перашыяк...

Я выслізнуў з пустаты і выцер яе мядузную, саплівую, кісла-смуродную макрату рыжым кабыліным хвастом. Што ўрэшце я так і зраблю, я загадзя ведаў, нават загадзя смакаваў, як яно будзе — і зусім не для таго, каб сцерці агіду, як з губ яе выціраеш пасля знянацкага і нібыта сяброўскага пацалунка якога-небудзь педзіка. Я хацеў і чакаў хоць пробліску секса ў жывёльнай калатэчы геніталій, не ўяўляў інакшага завяршэння нашай злучкі — і разлічваў на гэты жэст, рух, на гэты апошні дотык да таго, што мяне спакусіла... Але і тут нічога — я проста выцерся валасамі.

Рубенс—хрэнубенс.

— Адыдзі... пусці...

Я павярнуўся. Ззаду, упоўзшы ў пакой, стаяў на карачках і глядзеў на нас Ігар Львовіч.

— Пусці... дай мне...

Я абышоў яго і з прыхожай яшчэ пабачыў, як ён, чапляючыся за разадраны і зблытаны хвост, караскаецца, узбіраецца на бела-блакітную гару мяса, што паволі зноў пачала рассоўваць і прыпадымаць мармуровыя апоры імперыі, на якіх сама толькі што не ўтрымалася. “І-го-го...” — пачуў я, але так ціха, нібыта схаваная ў гэтай гары кабыла ці засынала, ці здыхала.

І гэта я хвіліну таму быў на месцы Ігара Львовіча?.. Вось так таптаўся, ладзіўся да разляпістай, порыстай, у складках і ямінах, адвіслай задніцы, шукаючы пад ёй шчыліну?..

Не...

Мне трэба было зараз жа скінуць з сябе брыду, адмыцца, ачысціцца, але тут зайсціся ў ванну, тут застацца я ўжо на імгненне не мог — мяне б знітавала. Значыць, давядзецца вяртацца да Лі-Лі. Выдумляць, нібы нешта забыўся... хоць што і для чаго выдумляць, хто яна мне такая? Хто яны ўсе такія — племя іх бляцкае!..

Лідзіі Паўлаўны з Дартаньянам у двары не было, толькі фікус сірацеў каля пад’езду. На фікусе, прышпіленая заколкай-невідзімкай, бялела паперчынка — лісцік, вырваны з нататніка.

“Раманчык, дзякуй, прыгрэйце фікус. Я ў жылкантору — праблемы свае вырашу сама”.

Раманчык...

Значыць, яна зноў разменьвацца?.. Развітаемся з нашым даўнім суседствам — мне ўжо разменьваць няма чаго.

Лес засцаны зацягнуць дахаты — і на работу... Але фу, як ад яго смярдзіць!

Як ад мяне...

Падняўшы, я паставіў фікус.

Не...

Што Лі-Лі нам ніхто — гэта мы дарма, раманчык... Гэта фантазіі нашы на дзікай прыродзе... Усё да таго ідзе, што якраз наадварот — а з пахамі ў Лі-Лі тонкія адносіны. Таму на работу. Нам на работу — і фікусу з намі. Там чым толькі ні патыхае, ды ёсць каму хуценька лазню арганізаваць.

З фікусам і памыемся.

На нечым трэба было фікус давезці, я выйшаў з двара на вуліцу — і тут, як па заказе, падкаціў абдрыпаны “Масквічок-пікапчык”, вадзіцель якога даўно, мусіць, кінуў спадзявацца, што на ламачыне гэткай можна нешта падзарабіць. Я без праблем з ім дамовіўся, даўшы ўдвая болей, чым ён папрасіў. У яго знайшлася вяроўчына, мы прывязалі фікус, паклаўшы ў кузаўку, адкуль ён тырчаў, увесь не ўлазячы...

Можна было б і абразанне зрабіць.

Звязалі дзверцы кузаўка.

— Куды ты яго? — спытаў вадзіцель, значна меншы за фікус мужычок у кепцы-аэрадроме, якую за савецкім часам любілі насіць каўказцы, і ў якой ён выглядаў смешнавата, гэткім грыбком-чарнагаловікам.

— А куды-небудзь... Абы з рук збыць...

— Я так і падумаў, у мяне нюх на фікусы. Можна да мяне. Я на ўскраіне ў сваёй хаце жыву, у мяне гэтых фікусаў — адным болей, адным меней...

Прапанова была талковая, але фікус быў не мой.