Проза

Новий будинок. Чесно сказати я думала що буде набагато гірше, тому що я не люблю ці витончені інтер’єри 18 століття, а так доволі не погано. Особливо моя кімната, на цей раз вона зробила не погано, там були всі плакати моїх улюблених рок-груп, фотографії з друзями, особиста ванна кімната та гардеробна… Перший день в нові школі…х-м-м…чи справдяться мої очікування? Сподіваюсь буде весело. Сьогодні я їду перший раз на своїй новій машині. «Пежо 207», вона надзвичайно чудова. Але коли…

Невідомо, чий запах – сосни, гірських трав чи то пахтить синій листопад. Проте, може, то Кавказ, може, гірські аули, а може, солоні вітри.

Kord naa in ma Roueni t, ku ma tema palvel olin k"ainud Normandia parlamendi 3 "uhe emapool elt vanai alt p"aritud maavaldu e a ju , mille ka utami ~oigu e t ma t"utre ka uk olin loobunud. A u in taga iteele Evreux’ kaudu, ku aat in m"o"oda ka e ime e "o"o, ja j~oud in j"argmi e p"aeva ~ohtupoolikuk ealt umbe viie-kuue lj"o"o kaugu el a uva e Pa y e 4 . K"ulla i e ~oite m"arka in ma "ullatu ega, et elanikud on uure "arevu e ; nad torma id oma majade t v"alja ja jook id umma "uhe…

Vana h"arra de la Bertelli`ere pida rahamahutu t pillami ek , leide uuremat naudingut kulla vaatlemi e t kui liigka uv~otmi e t. Saumuri linn aga hinda rikku e v"a"artu t vaid i etulekute j"argi, mida and id avalikku ele n"ahtavad varad. H"arra Grandet ai ii tolle uue aadlitiitli, mida meie v~ord u tami maania ei ole kunagi uuteline h"avitama; ta ai k~oige k~orgemini mak u tatud kodanikuk kogu ringkonna . Tema ka utada oli ada vakamaad viinam"age id, mi aagirikkail aa tail and id eit…

В барак входили новые "покупатели". "Покупателями" тут называли тех офицеров, которые приезжали набирать команды из новобранцев с пересылки. Операция с выкрикиванием фамилий продолжалась, и, вскоре, земляки не насчитались среди себя доброй половины своих товарищей. Так в такой вот сутолоке прошло еще около часа, и вдруг Шурик услышал уже знакомое: - Откуда будешь, земляк? Он поднял голову и обнаружил, что рядом с ним стоит и смотрит на него с нескрываемым любопытством старший…

Больш за ўсё я баялася, што нiхто не адклiкнецца, але амаль у тую ж хвiлiну выйшаў слуга, заклапочаны стары чалавек у чорным пiнжаку. Убачыўшы мяне, ён страшэнна здзiвiўся i доўга моўчкi мяне разглядваў. - Можна мне звярнуцца да вас з просьбай не зусiм звычайнай, - прамовiла я, крыху разгубiўшыся. - Я не ведаю гаспадароў гэтага дома, але палiчыла б за шчасце, калi б яны мне дазволiлi пабываць у iх. - Асабняк здаецца ў наймы, мадам, - адказаў слуга са смуткам. - Мне даручана паказваць яго наведвальнiкам.…

Часам ён заходзiць у Луўр i падымаецца ў залу, дзе красуецца "Катэдральны сабор", доўга глядзiць на яго i ўздыхае. Пераклад: Юрка Гаўрук

- Вы жудасны чалавек, - пачулася з тэлефона. - Адкуль я магу ўсё зараней ведаць!.. Вось што... Патэлефануйце мне праз гадзiну... Пастараюся прыняць нейкае рашэнне. У сталовай, снедаючы разам з Данiэлем, жонка запытала ў яго: цi можа яна разлiчваць напэўна. Ён адказаў не без гумару, што яшчэ не высветлiў, не паспеў дамовiцца па тэлефоне. У гэты самы час Беатрыса дэ Сольж тэлефанавала П'еру Прад'е, маладому дэпутату, якога яна сустрэла ў Жэневе i паспела пакахаць. - Гэта вы, Прад'е? - запытала…

Бертран уздыхнуў, сеў за стол i ўзяў аркуш паперы: "Шаноўная панi, - напiсаў ён, - ваш лiст крануў мяне да глыбiнi душы. Як гэта далiкатна з вашага боку падумаць пра мяне ў вашым бязмежным горы i самой паведамiць аб гэтай сумнай падзеi! О так, я са смуткам узгадваю мае нячастыя вiзiты на вулiцу Дамiет. Хараство навакольных мясцiн, грацыёзная, зусiм яшчэ юная жвавасць вашай беднай мамы, яе дабрата да мяне, тады яшчэ дзiцяцi, - усё гэта пакiнула ў маёй памяцi цудоўныя, незабыўныя вобразы. Я ведаю,…

I тут здарылася дзiўнае. Накiнуўшы на плечы гэтую адзежыну, ён зрабiўся адразу нейкiм iншым, не такiм, як быў. Яго лагiчныя развагi, праўдзiвыя i горкiя, раптам страцiлi рэзкасць, памякчэлi, напоўнiлiся цiхай журботай. У iм абудзiлася давер'е, i размова наша набыла характар iнтымны, нагадваючы споведзь дзвюх блiзкiх душ. Калi надышоў вечар, сяброўства мiж намi ўмацавалася канчаткова. I, як некалi Рызэнталь, мой асеннi госць, завiтаўшы на дзень, правёў у мяне цэлых два тыднi. Вы ўяўляеце, што,…

Якуб Колас Кажух старога Анiсiма Хто толькi ведаў старога Анiсiма, той ведаў i яго стары кажух. Нiколi ён з iм не расставаўся - нi летам, нi зiмою. Такi ўжо быў звычай у старога Анiсiма. А як ён шанаваў гэты кажух! Ад доўгiх часаў жыцця кажух зусiм сашмуляўся, вылiняў, i сам чорт не сказаў бы, цi гэты кажух быў белы, цi чырвоны. Дый сам гэты кажух стаў непадобны да кажуха, а калi яго i называлi кажухом, дык ужо ў сiлу звычаю. Памiж мужыкоў было многа жартаў пра гэты кажух. Дзецi проста пальцамi…

А калi гэты выпадак стаў вядомы памiж дрэў, то яны доўга шумелi i нiяк не маглi прыйсцi да згоды: цi добра зрабiў вяз, развеяўшы гэты туман, гэты прыгожы туман зменнага шчасця беднай бярэзiнкi? I да гэтага часу вядуць дрэвы спрэчку.

Мухi лёталi, як шалёныя, не ведаючы, за што ўляпiцца, i давай без толку грызцi жывёлу i чалавека. Нават камар i той збiраў сiлы, не ведаючы сам навошта. Цяжка стала мошкам. Восы, бачачы ўсё гэта, яшчэ больш захванабэрылiся. Каб крапчэй чуць пад нагамi грунт, схаўрусавалiся яны з шэршнямi. Яшчэ большая трывога пайшла мiж машкары: шэршань - гэта не жарты. Перш-наперш велiч яго кiдалася ўсiм у вочы - амаль не з вераб'я ростам. Сам такi рыжы - жывот ды галава. Праўда, шчэплены яны вельмi тандэтна:…

Так гайдалiся песнi на галiнках па лесе. Лес iх чуў, чула поле, i луг, i трава, i вада, i збожжа на полi, але цi ведаў хто аб думках Кучаравага дрэва? А былi ў яго думкi, глыбока затоеныя, для чужых вачэй i вушэй непрыметныя i нячутныя. Часамi супакойвалiся яны i нiбы знiкалi зусiм, а часамi вiхрылiся, бы мяцелiца ў полi, i балючы след пакiдалi дзесь там, у глыбiнях, а сукрыта жылi i жылi. Хто iх ведаў? Хто iх чуў? Нiхто. Адчувала iх толькi само Кучаравае дрэва ды той вецер-лятун трохi ведаў. Ой,…

У нядоўгiм часе дзiвосная праява напаткала адзiнокi курган. Аднойчы, калi ён дужа пiльна пазiраў на сваю чараўнiцу-зорку, яму здалося, што ад яе нiбы адарваўся кавалачак, такi ж блiскучы i далёкi. Курган увесь замлеў ад нечаканай, няяснай радасцi: няўжо зорка пасылае аб сабе вестачку яму, самы дарагi падарунак? I хiба ж ён не заслужыў гэтага сваёй адданасцю недасяжнай зорцы? А можа, гэта здалося яму? Можа, гэта зман? Цi то сапраўды самая затоеная, самая светлая мара становiцца праўдаю, рэчаiснасцю?…

Нейкi неспакой пачынаў агортваць маладое насенне. Ой, цi не жартуе з iм вецер: цi туды нясе ён, куды прасiлася душа? - А цi скора будзе тая даль, мiлы вецер? - Мы даўно мiнулi яе, - адказаў вецер, - а цяпер новая даль перад намi.