Мяне няма: роздумы на руінах чалавека

Чалавек увогуле, чалавек, як фэномэн быцьця, пэўна ж, для нечага патрэбны быцьцю. Прынамсі цяжка, амаль немагчыма пагадзіцца, што фэномэн чалавека паўстаў з выпадковага зьбегу акалічнасьцяў фізычнага сьвету, што чалавек сваім цэлым нічым большым за гэтае цэлае не абгрунтаваны, ніякай сакральнай ці астральнай задумай не абумоўлены. Занадта буйна, мудрагеліста, вытанчана арганізавана быцьцё для чалавека, сам чалавек і той фэнамэнальна багаты і фантастычна згарманізаваны сьвет цывілізацыі, які чалавек стварыў, — каб лічыць усё гэта выпадковым зьбегам акалічнасьцяў і зусім ня думаць пра тое Нешта, што да ўсяго гэтага павінна было прычыніцца.

Дарэчы, праблема Нешта, якое мусіла (ці зусім ня мусіла) прычыніцца да фэномэну чалавека, тут амаль не краналася таму, што мэта была якраз адваротнай: максымальна адлучыць я-чалавека ад усялякіх спэкуляцыяў над трансцэндэнтным, каб вымкнуць яго з апранахі міту пра чалавека, які і быў сфармаваны верагоднасьцю існаваньня Нешта.

Я-чалавек без гіпатэтычнага Нешта — вось што, з аднаго боку, цікавіла мяне ў гэтым эсэ. А з другога — я-чалавек без фэномэну чалавека (наколькі гэта магчыма ў прынцыпе).

Фэномэн чалавека і я-чалавек — гэта рашуча розныя падзеі. Калі карыстацца фальклёрным параўнаньнем, то фэномэн чалавека — гэта дрэва, а я-чалавек — лісток на гэтым дрэве. Дрэва — гэта не лісток, а лісток — зусім ня дрэва. І хаця лісток немагчымы бяз дрэва, у лістка і дрэва дзьве розныя сутнасьці, два розныя зьместы быцьця і, верагодна, два розныя сэнсы ў быцьці.

Дык вось, тут мяне найперш цікавіў ня той, хто пасадзіў дрэва і нават не само дрэва, а лісток на ім. Адзін асобны, ці кожны паасобку.

Мая цікаўнасьць зразумелая. Я сам — лісток, і неўзабаве восень... Дрэву яшчэ быць тысячагодзьдзі і не адну тысячу вёснаў на ім яшчэ будзе шапацець лістота... А я ўсё часьцей паглядаю на дол. Адтуль пад ранак ужо цягне холадам, і я пачынаю разумець, што ў лістка і дрэва розныя наканаваньні: дрэву наканаваны лёс, лістку — толькі доля.

Можа яно і добра, што ад вясны да восені лісток мысьліць і пачувае сябе дрэвам.

Можа яно і добра, што я-чалавек тоесьніць сябе з фэномэнам чалавека, бо з гэтага ён мае хоць нейкі аптымізм быцьця.

Мною жыцьцё ня вершыцца, — кажа ён. І яму лягчэй адыходзіць у невараць.

Але ня толькі зьнікаць у небыцьці — быць у быцьці яму лягчэй і весялей, калі ён атаясамлівае сябе з усёй гісторыяй людзтва, з усёй культурай і цывілізацыяй, з усім мысьленьнем і ўсім эмацыянальным досьведам... Які я вялікі і магутны, які я разумны і здольны, — думае задзіночаны з усім людзкім я-чалавек і пачувае сябе трохі бясконцым і трохі вечным... І затым з гэтага ўяўнага пачуваньня пачынае выдумляць сябе ўжо зусім бясконцым і назаўжды вечным...

Вядома, пры жаданьні можна цешыць сябе рознага кшталту містычнымі надзеямі на працяг свайго бытнаваньня ў іншых вымярэньнях, сьветах, быцьцях альбо — матэрыялістычнымі вэрсіямі пра прысутнасьць у целе будучыні вартымі рэшткамі сваёй практычнай дзейнасьці, уласнай духоўнай энэргіяй ці хаця б нашчадкамі роду, але як у гэтых, так і ў мностве іншых варыянтаў самых мудрагелістых прыдумак я-чалавек, як цэлае, анігілюецца і пераходзіць у іншую якасьць. І калі нават гэтая іншая якасьць, згодна праекту прыдумкі, не паглынае наўсьцяж я-чалавека, а ўтрымлівае нейкія прыкметы ягонай экзістэнцыі, то ўсё гэта ўжо нешта прынцыпова адрознае ад таго, чым быў я-чалавек... Зусім ня тое, чым ён быў...

Аднак нават такое нішчымнае суцяшэньне, якое абапіраецца на гіпатэтычную магчымасьць “перасяленьня” калі не ўсяго я-чалавека, то хаця нейкага яго элемэнту ў вечнасьць, выдае на суцяшэньне дзеля суцяшэньня. Рэч ня ў тым, што няма куды перасяляцца — няма што перасяляць. Я-чалавек рэалізуе ў тут-быцьці сябе, як экзістэнцыйную магчымасьць самога сябе — цалкам. Напрыканцы ў ім не застаецца нічога з таго, што патрабавала б яшчэ аднаго ці некалькі тэрмінаў быцьця, тым болей — вечнасьці. На прыканцы я-чалавек дасягае ня толькі мяжы свайго розуму, краеня сваіх жаданьняў, але і скрані магчымасьцяў сябе ўвогуле. Няма ў ім чаму жыць далей нават тут, дзе ён цяпер жыве. Ягоны патэнцыял ім пазначанай прасторы вычарпаны. Дзейна, біялягічна, сацыяльна, інтэлігібэльна...

Быць — гэта значыць адбыцца. Цалкам.

Праз дарогу ад хаты, дзе я нарадзіўся і вырас, за высокім каменным мурам пачыналіся старыя, зарослыя могілкі. Як толькі мне было дазволена перабягаць праз дарогу, увесь вольны час я бавіў зь сябрукамі на могілках. Яны былі для нас дзіцячай пляцоўкай, садком, піянэрлягерам, стадыёнам... Там мы гулялі ў хованкі, індэйцаў, футбол, карты... Пазьней там сустракаліся і гулялі зь дзяўчатамі... На ўжо ледзь прыкметных магільных капцах добра сьпелі суніцы. Яны былі буйнымі і салодкімі. Больш буйнымі і салодкімі за звычайныя — ці гэта нам толькі здавалася, бо патрэбна была пэўная адвага, каб ласавацца ягадамі з капцоў над дамавінамі, хай сабе і спарахнелымі.

Могілкам было некалькі стагодзьдзяў і пад нашымі нагамі спрэс пластаваўся чалавечы прах. Але калі не лічыць рэшткаў збуцьвелых каменных крыжоў ды плітаў і рудых ад іржы жалезных агароджаў, запакаваных у густое кустоўе, то гэтае мейсца нічым не адрозьнівалася ад старога парка ці вячыстага леса, паколькі ніхто ўжо ня памятаў пра тых — пад дзірваном...

Хто быў, а хто ня быў?! Нехта быў — гэта адзінае, што мы ведалі. Бадай нават ня Нехта, а ўсяго толькі Нешта... Нешта было тут, адбывалася, і ў гэтым адбываньні нечага неяк прысутнічалі тыя, над сатлелым прахам якіх цяпер раскінулі свае шаты ліпы ды ясені...

Напэўна, мне ня трэба было гойсаць па напластаваньнях праху, скакаць празь зьдзірванелыя магільныя капцы, есьці жменяй сакавітыя суніцы, мілавацца зь дзяўчынай на заімшэлых магільных плітах... Напэўна, мне ня трэба было перабягаць праз дарогу на могілкі і тады я разам зь іншымі суцяшаў бы сябе, што ня зьнікну дазваньня ў невараці, а нейкім чынам перабяруся ў наступнае быцьцё...

Але я залішне доўга бавіўся на старых могілках, каб ня помніць, ува што згортваецца жыцьцё чалавека, чым і дзе яно вершыцца. І таму, калі закарцела спытацца пра самае кранальнае — што ёсьць быцьцё, хто ёсьць ты і ці знойдзецца ў цябе нешта, праз што ты апасьля ня згубісься ў небыцьці, я ўжо ведаў пачатак адказу: быцьцё падобнае да старых могілак за каменным мурам, дзе жывыя мілуюцца на надмагільных плітах, зь якіх шурпаты час пазьдзіраў усе літары... Заставалася апазнаць працяг гэтага веданьня... Але чым далей я паглыбляўся ў росшукі, тым уцямней разумеў, што ўсё болей губляю тое, што шукаю. А потым і зусім згубіў. І ў які бок ні аглядаўся, куды ні зазіраў — няма мяне.

Чалавека можна прыдумаць — нельга знайсьці. Безь ліхтара ці зь ліхтаром. Здаецца, гэта адзінае, што я зразумеў, скрэмзаўшы столькі паперы.

Нельга знайсьці тое, чаго няма. Марна шукаць я-чалавека ў нейкіх яшчэ значэньнях, акрамя тых, што можна памацаць пальцамі. Я-чалавек знаходзіцца па-за кантэкстам сакральнага, ён цалкам зьмяшчаецца ў прасторы рэальнага і ўвесь да рэшткаў вычэрпваецца экзістэнцыйным адбываньнем тут-быцьця.

Вось чаму, калі пэрсаналізуючы праблему хто ён, чалавек?, я пытаўся ў сябе хто ён, я?, то ў адказ ня чуў нават рэха. Пытаньне душыла сябе моўкнасьцю.