Sisterdark / Сястра-Цемра

– - Сука!
– прагыркала я плася зубам ёй у запясце.

Яна зашыпела, перахапшы мяне за канер, зно прыклала галавой - гэтым разам аб ракавну. З вачэй у мяне сыпанул скры, а вушах зашумела, як быццам я дала нырца ваду з вялзнай вышын. Потым я адчула, як штосьц кальнула мяне шыю. н'екцыя? 'Тольк не 'Тэхаск кактэйль'. Фашысты', паспела падумаць я, перш чым адключыцца.

***

Цёмна. Занадта цёмна. цела не слухаецца. Я яго адчуваю, але варухнуцца не магу. Як быццам галаву адсекл, але яна яшчэ трымаецца на некалькх нервах. Язык таксама не слухаецца - н закрычаць, н вылаяцца. Слых затое парадку. Чуецца гуд рухавка. Што яшчэ? Я паспрабавала засяродзцца на пачуццях, якя мяне пакуль што заставался. Так, ляжу быццам бы дагары тварам, на цвёрдай паверхн. Яна злёгку гайдаецца вбрыруе. Смярдзць бензнам. Значыць, я машыне. Нейк мкраатобус. Ц атазак. Тут ёсць яшчэ людз. Сядзяць, напэна, у крэслах, а я валяюся на падлозе, у праходзе мж сядзенням. Пасажыры перагаворваюцца памж сабой. Я х не бачу - цёмна ваччу - але галасы знаёмыя. Вось гэты, трох гугнявы, з арыстакратычнай картавнкай - спадар Стрыгн.

– - Адчайны вы чалавек, спадар Каяловч, -- гаворыць Стрыгн.
– Я, напрыклад, цалкам адмовся ад Внум Сабац, кал стала вядома, што ён разбурае тонкую матэрыю, а заадно мазгавыя клетк. Без яго, нажаль, немагчыма бачыць снасц, кал тольк ты не мройца, аднак рызыка занадта вялкая.

– - Вы ведаеце, што я скептык. З тых, хто не паверыць, пакуль не бачыць на ласныя вочы, -- адказвае пр. Голас у яго энергчны рэзкаваты, з ранчным ноткам.
– скажу я вам, яно таго варта. Незабынае вдовшча. Дзеля гэтага не шкада ахвяраваць сотняй-другой нейрона.

– - сётк, на што яна падобна?
– пытаецца Стрыгн пасля кароткай пазы.

– - На нож мясарубк, -- адказвае пр.

– - Як паэтычна, -- хмыкае трэц голас. Пан карэктар.

– - Альбо, кал загодна, на квазар, -- працягвае пр.
– - Уявце ядро цёмнай энерг, ад якога ва се бак разыходзцца мноства промня, яны трох загнаюцца злева направа, нбы свастыка, сё гэта круццца вакол сваёй вос з нарастальнай хуткасцю. Сапрады, падобна да электрычнай мясарубк. Кал б не Пячатка, мяне бы расцерушыла, як, выбачайце, трыбух па турбне. сх, хто знаходзся побач, таксама.

'Мясарубка' - гэта ён пра Цемру? Дык вось яна якая. Не такой я яе яляла. Мая фантазя малявала яе вобразе прыгожага драпежнага звера, штосьц з пароды кашэчых. А аказваецца, на нейк механзм падобна. Турбна, хм.

– - Падумаць тольк, энергя квазара сканцэнтравалася гэтай глухмен, сярод пейзана, якя жывуць, як краты, без усякай свядомасц, -- у задуменн прамов Стрыгн.
– Гэта, вядома, воля Старых, аднак ншы раз задаешся пытаннем - чым яны круюцца? Якой логкай?

– - Логка Старых непасцжная для простых смяротных, -- умяшася чацвёрты голас, спакойны ладны.
– А х воля - закон. Баг Гпербарэ глядзяць скрозь прастору час, яны ведаюць больш, чым самы спрактыкаваны чарнакнжнк, як пражы сотню жыцця.

– - Спадар Хлябцо мае рацыю, -- сказала пан карэктар, лаканчна, як засёды.

Хлябцо. Я ся напялася, з усх сл спрабуючы варухнуцца. Ну канечне. Спадар мэр. Чацвёрты пераапрануты на тым маскарадзе прывда. Нездарама ён здася мне смутна знаёмым. Ён таксама адзн з х. Сябар 'Унутранага Кола'. цяпер зразумела, чаму ён вырашы зачынць лесапльню. Яна яму патрэбна, каб завяршыць рытуал. Тады яны не паспел адчынць Браму, бо пан Кунцэвч выбы, а з Яромк выбл дух. Дарэчы, дзе ён?..

Машыну рэзка страсянула, завшчал тармазы. Пасажыра шпурнула наперад, пачулася лаянка, мяркуючы па гуку, хтосьц добра выцяся галавой аб сядзенне. Мне вельм хацелася думаць, што гэта была Бергманава.

– - У чым справа? Чаму стам?
– спыта Стрыгн.

– - Прапускаем цягнк, -- адказала пан карэктар.

Прыслухашыся, я расчула сгнал семафора. Пераезд. Значыць, лесапльня жо зусм блзка.

– - Гцаль. Ён не мог бы мягчэй тармазць?
– незадаволена прабурча Стрыгн.
– - Хто наогул пусц яго за стырно?

– - Я, спадар Стрыгн, -- спакойна сказа Хлябцо.
– Не хвалюйцеся, справцца. Ён выкарыстовае веды пасрэднка.

– - А пасрэднк хоць на правы здава?
– пацкався пр.
– Ён, здаецца, не вадз нчога складаней за матацыклетку.

Халера ясная! Захар за стырном?! Ц ерэмя? Альбо яны абодва? Чорт!.. Мяне раптам накрыла такая хваля лютасц, што перахапла дыханне, сэрца пачало шалёна калаццца. Лёня, ты паскуда! Гадзёныш, дыёцна! Дай тольк дабрацца да цябе! пляваць на Пячатк, я прыкончу цябе без усякай Цемры! Вочы выдрапаю! Так засандалю берцам, што твае вывхнутыя мазг будуць скакаць па асфальце, як квашанна! няк ншы не дапаможа... Я адчула, што сярэдзне мяне штосьц варухнулася. Потым дзесьц грудзёх, каля сонечнага спляцення, пача раскручвацца павольны вр -- махавк мясарубк, як рухаецца вакол сваёй вос, з кожным абаротам набраючы хуткасць. Я ведала, што гэта значыць. Цемра прачнулася. Мая лютасць абудзла яе.

Я чула, як мма пераезда з грукатам пранёсся цягнк. Потым рану рухавк, машына тарганулася пару разо павольна папазла наперад.

– - Пра што я каза. Вязе, як дровы, -- прагавары Стрыгн.

– - Што ж, прыйдзецца патрываць гэту часовую нязручнасць, васпаны. Затое новым свеце, як наблжаецца, выбраныя будуць перамяшчацца скрозь прастору слаю думк, -- сказа спадар Хлябцо.

Аднак, у спадаро культыста плана грамаддзё. Новы свет будаваць сабрался. Выбраныя, халера б на х. Я вам дам слу думк... Цемра ва мне скнулася, як абуджаная змяя. Зрок вярнуся, навокал трох пасвятлела. Вочы мае был заплюшчаныя, але я глядзела вачам Цемры скрозь стуленыя павек. Я бачыла цьмяна асветлены салон мкраатобуса. Чатыры фгуры на сядзеннях - цёмныя, невыразныя слуэты, як на размытай фатаграф. Чатыры Пячатк. Яны пастал прада мной вобразе гганцкх, пачварных марскх зорак, якя варушыл промням-шчупальцам выпраменьвал фасфарычнае ззянне, абуджаючы ва мне пракаветны жах. Цемра, нбы спалоху, сцснулася кропку - мкраскапчную, не больш за атам - шаснула сваё гняздое ля сонечнага спляцення. Ну вядома, кал на х Пячатк, то мы нчога не зможам зрабць...

Ц сётк зможам? Штосьц адбывалася. Цемра не магла выйсц вонк, бо яе блакавал Пячатк, аднак ншто не замнала ёй арудаваць унутры мяне. Я адчула, як Цемра, сцснутая да памера атама, пакнула сваё сховшча сонечным спляценн пачала рухацца па артэры верх. Незабаве яна дабралася да сэрца, з першым жа дарам крывябег падхап яе панёс па сасудах. Пачуццё было такое, быццам яна сканруе мой арганзм, клетачку за клетачкай, выцягваючы атруту з маёй крыв. Пэна, уключылася нейкая невядомая мне опцыя, накшталт самарэгуляцы. Я сётк была яе носьбтам, пасрэднкам, Цемра клапацлася аба мне. Так Лён не дал памерц тады, кал ён зляце з моста падчас фэсту... Сценк странка сутаргава сцснулся, я адчула моцны прыступ млосц. Зараз звантуе, падумала я. Проста на падлогу фургона. Было б няблага. Мяне, аднак, не знудзла, млосць трох адпусцла. Значыць, атрута сё яшчэ заставалася ва мне. Затое паралюш пача праходзць. Я паспрабавала паварушыць пальцам ног. Атрымалася. Потым я расплюшчыла вочы - адразу ж зажмурылася ад яркага святла. Пячатак, якя выпраменьвал зелянявае ззянне, гэтым разам я не бачыла. Затое яснавяльможную херу я разгледзела выразна. Усе чацвёра сядзел, развалшыся, у скураных крэслах, мяркуючы па выразу фзяномй, настрой х бы святочны. А чаму б яму не быць святочным? Цемра х у руках, застаецца тольк адчынць Браму -- прывтанне, дзны новы свет.

– - Сапрады, учынк Старых часам не паддаюцца лагчнаму тлумачэнню, -- гавары Упр.
– Успомнце хаця б Кунцэвча. Ён абодва свае жыцц прысвяц Служэнню, а яно бач як абярнулася. Старыя адрынул яго абрал Яромку Ляпца. Загадчыка лесапльн, з прасталюдзна...

– - Тут, як раз-тк, усё лагчна, -- запярэчы спадар мэр.
– Пан Кунцэвч бы звычайным прагматыкам. А ерэмя - мройца ад нараджэння, да таго ж вольны ад маральных абмежавання. Накольк мне вядома, ён раб рэчы, якя не хвалялся нават "Унутраным Колам".

– - Вы пра тую нтрыжку з пан Ядвсяй?
– спыта Стрыгн, пасмхаючыся.
– Як жа, помню. А старэча Кунцэвч так нчога не заважы. А кал Ядвся адпрэчыла нядалага кавалера, той усё звал на небараку Авельчанку. У якога, так бы мовць, думках не было. Хаця, згадзцеся, гэтага студыёзуса нават трох шкада. Ён шчыра спадзявася вызвалць Ядвсю з кпцюро шаленца-некраманта.

Яго апошня словы патанул выбухах рогату. Пэна, яснавяльможная хера лчыла гэту гсторыю забанай. Мяне зно пачало нудзць -- ц то ад атруты, ц то ад адкравення, якм я ммавол зраблася сведкай. Мама родная, што ж гэта за людз такя? ц людз яны наогул?..