Sisterdark / Сястра-Цемра

Выбрашыся з-пад ганка, я з асцярогай агледзелася па баках - ц не спазлся да станцы натопы нежыц з алавяным вачам? Ды не, усё спакойна. Нават занадта спакойна, н гуку, н руху. Мароз памацне, у небе цьме зеленаваты вечаровы золак, зямлю ахнал шклянстыя змныя прыцемк.

– - Хутка Апакалпсс. Чуеш узрушэнне кантынууму?
– прамовла я такм тонам, быццам гутарка шла пра надвор'е.

– - метэарытныя ападк, -- падхап Цмка.
– Тай, ну фантазя цябе. Ты, кажуць, кнжк пшаш?

Я махнула рукой.

– - Ды не, лухта. Так, гарфаманю пацху.

Мы шл цераз парк па расчышчанай дарожцы, выкладзенай ружовай плткай. Паабапал дарожк гарэл лхтары, абледзянелая плтка цьмяна паблсквала, як слюда, прыцхлы парк патана аксамтнай цемрадз.

– - Затра на факультатыныя пойдзеш?
– спыта Цмка.

Я пакруцла галавой.

– - Неа. А ты?

– - Я таксама. Планы якя?

– - Някх. Буду дома сядзець, кнжк чытаць.

– - А нядзелю?

"Сустрэнемся на плошчы", хацела адказаць я, ды не паспела. Кудмень у мяне пад вопраткай раптам пача выпраменьваць святло, як быццам уключыся зялёны лхтарык, я адчула лёгкую пульсацыю, нбыта пентакль ажывся прыняся варушыць свам промням-шчупальцам, як марская зорка.

– - Неруш, -- пачула я сябе за спнай.

Голас, цх бясколерны, як я пазнала бы з тысячы. Цмка азрнуся. Той, ншы, бы зусм побач, на адлегласц выцягнутай рук. Напэна, увесь час крочы услед за нам, а мы не чул. Ён стая, неяк прыгорбшыся, у нязменнай скуранцы наросхрыст. Вочы шкляныя. Левую руку ён трыма у кшэн куртк, у правай было штосьц зацснута. Нож ц заточка.

Усё адбылося вельм хутка. Я не адразу зразумела. Я проста бачыла, што Цмка раптам хснуся па на кален, зацскаючы горла далоням. А Лёня - ншы-выцер заточку аб рука, павярнуся пайшо прэч па абледзянелай дарожцы, нейкай дралянай хадой, нбы механчная лялька. Здаецца, я закрычала. Потым я кнулася была след за Лёнем, спынлася - чорт з м!
– пабегла назад да Цмк. Ён стая на каленях, зацскаючы рану на горле, рук ягоныя был крыв.

– - Цмка!

Я апусцлася на зямлю побач з м, абхапла яго за плечы.

– - Цм, ты што?..

Ён прызня галаву, я бачыла, што з куточка ягоных вусна збягае струменьчык крыв.

– - Нчога. Драпна. Блн... Хустка ёсць?
– прагавары ён здушаным голасам.

Аблчча яго збялела, ён пача павольна асядаць на зямлю, яго светлую куртку залвала крывёй.

– - Цмка!..
– мяне закалацла.

У адча я здзёрла з шы Пячатку кнула яе снег. Я адчувала, як Цемра врыць пульсуе ва мне, але як з яе бы цяпер толк? Яна мела тольк разбураць забваць, але н васкрашаць памерлых, н ратаваць параненых яна не магла.

– - Тады навошта ты патрэбна?
– шаптала я.
– Навошта, навошта, навошта?

Прытрымлваючы Цмку за плечы, я сунула руку сваю школьную сумку, намацала мабльнк прынялася набраць нумар "хуткай дапамог". Пальцы трэслся саслзгвал з кнопак. Тое, што я адувала цяпер, было не проста пачуццём жаху, але сведамленнем таго, што Апакалпсс ужо пачася, звыклы сусвет, у якм я жыла з самага нараджэння, мклва развальваецца на кавалк.

26. Загадчык лесапльн

Мы чакал бальнчным вестыбюл. Цмку паклал на каталку павезл аперацыйную. Нам нчога не тлумачыл, але зразумела было, што справа дрэнь. Усё, што нам заставалася - гэта чакаць. малцца.

Пра Лёню я не сказала. Кал прыехала 'хуткая', я патлумачыла тольк, што 'нейкя гопнк накнулся - я х не ведаю'. На шчасце, пытання мне задаваць не стал.

Мы чакал. Цёця Тоня не плакала. Яна сядзела на скураной канапцы, абхапшы галаву рукам, аблчча яе было белае, як у нябожчыцы. Я сядзела побач мачала. Што я магла ёй сказаць? Усё жыццё яна змагалася за сваё дзця. Цмка нарадзся "нежывым", ёй сказал напрост -- кал выжыве, то н хадзць, н гаварыць не зможа. Яген, Цмка бацька, паверы цёк. Цёця Тоня не паверыла. Не здалася. сётк выцягнула яго, адратавала. Я не ведала, чаго ёй гэта каштавала, бо яна нкол не жаллася, не скардзлася на лёс. А цяпер усё перакрэслена - вось так, адным махам. Журба-Дзядонк усётк зяла рэванш. Бледны Вусень, як хавася на гарышчы, дачака свайго часу. Яны прыйшл з'ел яе жыццё. кветк ейным садзе больш не зацвтуць... 'Ды заторкнся ты жо, дыётка!
– загадала я сябе, перапыняючы гэту плынь чорных думак.
– Што ты тут сядзш сх хаваеш? Нхто яшчэ не памёр'.

Незабаве прыскака Франц-Адамыч разам з маёй мамай. Прыехал на ягоным ато, прывезл падушк, пледы пакет з ссабойкай. Ведал, што чаканне будзе догм. Я не без здзлення назрала, як мама завхаецца накол цёц Тон. 'Ты ляж, Тонечка, паляжы', прыгаворвала яна, падсоваючы цёц Тон падушку накдваючы плед ёй на плечы. Са мной яна нкол не была такой добрай. А можа ж, кал захоча...

Франц-Адамыч таптася пасярод вестыбюля поным замяшанн пачуцця, чуха патылцу патара разгублена: 'Бач ты, бяда якая. Бяда дык бяда'. Потым, уздыхнушы, ён палез у пакет з ссабойкай, выня адтуль нейкя бутэрброды фользе блскучы тэрмас, працягну х мне.

– - Таска, кавы глын, -- сказа ён спагадлва.

Я кнула.

– - Дзякуй, Франц-Адамыч.

Бутэрброды был залшня -- мне зараз кавалак у горла не лез, але кава прыйшлася дарэчы. Адкруцшы накрыку тэрмаса, я плёснула туды гарачага напою зрабла глыток. Салодк. Я адразу ж адчула палёгку. 'Усё будзе добра, -- сказала я сабе.
– Вось убачыш, усё будзе добра...' У мяне запшчэ мабльнк. Я выцягнула яго з сумк, зрнула на экран. Прыйшла смс-ка ад Стаска. Тольк два словы: 'Кашмар. Трымайцеся'. сумны смайлк. Я набрала адказ: 'Дзякуй, Стась!' Простыя словы, але такя важныя для мяне.

Потым у вестыбюл з'явся Пётра Анатольевч, Толка бацька, адразу ж учын мне допыт з прыдзркам - што ды як? Вядома, нчога новага я яму не паведамла, упарта трымаючыся сваёй верс пра 'гопнка'. Затым Пётра Анатольевч выцягну з-за пазух важк пачак купюр прыняся распытваць, каму тут заплацць, каб усё прайшло як трэба, жо збрася бегчы шукаць глаурача. Франц-Адамыч яго ледзьве гаман, сказашы, што ягоны душэны пары могуць няправльна патлумачыць, тады непрыемнасцей не абярэшся. Пётра Анатольевч усё зразуме неахвотна схава пачак зваротна нагрудную кшэню.

– - Але, Тонька, кал грошы спатрэбяцца, ц яшчэ што - завяртайся. Як тольк, дык адразу. Без фатыг, -- сказа ён цёц Тон.

Сланы, сланы Пётра Анатольевч. У яго самаго зараз праблем вышэй за дах, а сё рона мкнецца дапамагчы, прычым дапамагчы чалавеку, для яго, па сутнасц, чужому.

Я сядзела з тэрмасам у руцэ, глытала гарачую каву адчувала, што мне жо не так страшна. Мне чамусьц спамналася паданне пра Авяльяна-рыбака. Простага хлопца, тутэйшага, як прыкончы Пачвару, што тэрарызавала сё наваколле.'А можа, Авяльян - гэта се мы?
– думала я.
– Стась, Толк, Франц-Адамыч з Пётрам Анатольевчам. спадар Намыснк. наша неабыякавасць здольнасць да спагады - гэта трызуб Авяльяна, як можа прапароць бруха Пачвары закнуць яе зваротна цемру, адкуль яна прыпёрлася?.. Але хто тады я? Я, са сваёй Цемрай лютасцю?..'

Ад узнёслых думак мяне адцягнула цалкам прыземленае пачуццё -папросту кажучы, мне прыспчыла. Ц то перахвалявалася, ц то проста кавы нажлукцлася. Я паднялася з канапк пайшла шукаць прыбральню. 'Удобствы' размяшчался дзесьц глыбн калдора, сама б я дакладна не знайшла, прыйшлося звярнуцца да сантарк, якая паказала мне дарогу. Намацашы на сцяне выключыльнк, я запалла святло. Няспраны плафон адчайна трашча карац, нбы падучай. Я спехам агледзела няхтры нтэр'ер эплептчыным мгценн святла - кафляныя сцены, белыя кабнк, ракавна з наплывам ржы, над ёй аскетычнае люстэрка без рамк сушылка для рук. 'Сайлент-Хл', падумала я накравалася адну з кабнак. Кал я сядзела, зачыншыся на клямку, мне здалося, быццам уваходныя дзверы рыпнул, а потым я выразна пачула цоканне чыхсьц абцаса па кафл. Каго яшчэ прынесла? Пэна, хтосьц з персаналу. Медсястра, напрыклад. Ага, са скальпелем. вачам-гузкам. Зомб лезуць цераз тын... 'Чорт, спынся ты, нарэшце! так млосна,' - загадала я сябе. Пачуццё неспакою, аднак не адпускала. Прыадчыншы дзверцы кабнк, я асцярожна вызрнула вонк. Ды не, нкога. Дый хто тут можа быць? Гэта жо паранойя мяне. Я схллася над ракавнай адвярнула кран, каб памыць рук. Узняшы галаву, я бачыла адбтак у люстэрку. Проста мяне за спнай. Не, не маньяк са скальпелем. Бергманава. Пан карэктар у спаднчцы жакеце-млтары, з якой мы надоечы гаманл дырэктарскм кабнеце. што яна тут забыла? Спалохацца я не паспела. Яна зрабла крок да мяне, спрактыкаваным рухам учаплася пяцярнёй мне валасы з размаху бразнула мяне лбом аб люстэрка. Шкло трэснула, я бачыла адлюстраванне свайго твару - перакрыленага, з размазанай чорнай тушшу вакол вачэй. Са свежага парэзу на лбе струменла кро. Не даючы мне апамятацца, пан карэктар згрэбла мяне ахапак павалакла да выхаду.