Лабух

А шакаладніцу звалі Нандль. Імя амаль немагчымае, неверагоднае, як восьмая нота ў гаме, але так шакаладніцу звалі. Яе імя я дазнаўся, чытаючы пра Эцьена Ліатара, якому пазіравала Нандль для “Шакаладніцы”. Нандль Бальдауф — з прозвішчам наогул не прагаворыш. Камерыстка эрцгерцагіні пры двары каралевы Марыі Тэрэзіі.

Двор каралевы распуснічаў і баляваў... Камерыстка Нандль Бальдауф была ва ўсім лёгкай ведзьмай з выглядам анёла — і ніхто яе, як Папялушку, на баль не клікаў. Але яна прыдумала, як прынцэсай стаць, калі прынц пры двары туляецца. Праз партрэт Ліатара прываражыла прынца, як засведчылі сучаснікі.

Толькі што сучаснікі — хоць тыя, хоць нашы?.. Што яны засведчаць пра Лі-Лі, якая прыдумала, для чаго над сцэнай прэзідэнцкаму партрэту вісець?.. Партрэт, падвешаны на блоках, пад фінал шоу апусцілі — і Лі-Лі ў касцюме шакаладніцы падбегла да прэзідэнта з фламайстрам: “Надпішыце пажаданні!..” Той надпісаў і ўшчыкнуў Лі-Лі за бачок. Крыху ніжэй таліі. Ах ты, маўляў, гарэзніца... Народны прэзідэнт — зала захлынулася ў воплесках.

Сказаўшы нешта Шыгуцкаму, прэзідэнт пайшоў пад воплескі... Ягоны шчыпок за бачок стаўся найлепшым нумарам шоу.

Лі-Лі пырхнула за кулісы, следам шмыгнуў Шыгуцкі...

У буфеце, дзе накрылі некалькі столікаў, каб адзначыць прэм’еру, мы ўсёй нашай слаўнай кампаніяй сталі Лі-Лі чакаць.

Усе глядзелі неяк міма ўсіх...

— Феерверк, а не шоу!.. — апошнім далучыўся да кампаніі, прыцягнуўшы ахапак кветак, Амед. А Максім Аркадзьевіч сказаў:

— Феерверк кітайцы прыдумалі.

Марта падышла да мяне:

— Табе не шкада ўсё нашае раздаваць?..

Шакаладніца не была нашай. Марта, мусіць, забылася, што нашае ў кожнага з нас было сваім.

— Я тут не пры чым.

— Зусім?..

Марта не дапускала, што шоу рабілася зусім без мяне. Яно і праўда не зусім без мяне, калі з шакаладніцай...

— Не скакаць жа кардэбалету з Мадонай.

Ніна спытала:

— А чаму дзве шакаладніцы?

— Бо ў кожным з нас некага два і некага дзве, — незразумела прагаварыла Каміла, але Ніна нібы зразумела:

— А... Тады чаму ўсіх не па дзве?

— Асабліва ню магло быць болей, — падтрымаў яе Роберт. — Дарма Лі-Лі ў купальніку скапіравалася... Мадэльяні ў купальніках хіба маляваў?

— У купальніку — савецкі стыль.

Гэта нечакана пракінуў асіметрычны, а фікусалюб дадаў:

— І яшчэ з ручніком на плячы, каб відаць было, што ці ідзе купацца, ці купалася.

Яны не заўсёды былі бамжамі. Лічыліся некалі навуковымі супрацоўнікамі. І ў касцюмах, якія Амед ім купіў, выглядалі не горш за немца.

— Лі-Лі не савецкая.

Роберт не савецкую Лі-Лі хацеў не ў купальніку, а голай убачыць — хоць гэта цешыла. Бо на пару з Лі-Лі не савецкі Поль таксама амаль галяком па сцэне разгульваў.

— Сучасны стыль, — не прамаўчаў і маўклівы немец. — Можна ў Еўропе паказваць.

Росцік прабурчаў:

— Мы і глядзелі ў Еўропе... А то дзе?

Нешта ў яго з галавой сталася ад прабоіны Крабіча... Да таго ж Росцік не любіў немцаў, і быў раздражнёны, што Лі-Лі абыйшлася без нас... Да таго ж без нас і абыйсціся можа.

Немец нібы не пачуў Росціка.

— Толькі без партрэта прэзідэнта.

— Вы што! — расшырыла вочы Каміла. — Гэта ж самая фенька!..

— У нас старшыня калгаса двойчы Героя меў, яму помнік на сялібе паставілі, — не для мяне ўспомніў Алік. — Дзіўна так: ідзеш, а ён сам-жывы каля свайго помніка. І яшчэ кветкі ўскладае...

— Выдумляеш пра кветкі, — не паверыла Зіначка.

— Не... — пачырванеў Алік, бо пра кветкі, відаць, выдумляў.

— Аднак дзе ж наша гераіня? — схамянуўся нарэшце Максім Аркадзьевіч, якому б даўно пра гэта спытацца. І Зоя ўсміхнулася скрозь мяне:

— Так і кветкі завянуць.

— Мае не завянуць, — сказаў Амед. — Не галандскія.

Заўчора з новым пашпартам Амед выправіў Фелікса ў Кіеў. Той вырашыў выбірацца праз Украіну. Амед ледзьве ўламаў яго паехаць: Фелікс хацеў да ад’езда шоу Лі-Лі паглядзець. Загрыміравацца, бараду прыклеіць... Зусім ачмурэў. Лі-Лі стварае наўкол сябе зону ачмурэння.

Я пытаўся ў Лі-Лі пра Фелікса: “Як ты думаеш, чаму ён прыехаў?” — і Лі-Лі сказала: “Ты ўжо забыўся, што ёсць такая рэч, як прыстойнасць”.

Калі ёсць, дык дзе яна?.. Фелікс звёз?

Ужо ўсе ў нашай кампаніі, апроч дзяцей і Ніны, ніякавата разумелі, што чакаць няма каго і можна разыходзіцца, але не разыходзіліся... Ніна — святая душа, нашто толькі я з ёй развёўся? — паслала па Лі-Лі Камілу... Тая вярнулася з Полем.

— А дзе Лі-Лі? — спытаў Поль. — Я шукаю, шукаю...

Засранец.

— Давайце за Поля вып’ем, — прапанаваў Роберт. — Ты супер, Поль!

Выпілі за Поля... Той мне ўсміхнуўся, прыкрыўшыся пушыстымі вейкамі:

— Як вам ваша “My insomnia, my sleeplessness?..” Я ж казаў, што я не анёл, а д’ябал, а вы не верылі.

Дуэтам з Лі-Лі ў купальніку Поль праспяваў песню, падлізаную мной у Джагера, у касцюме д’ябла... У якога не бяссонніца, а проста ён ніколі не спіць. Зманьвае і спакушае... Агаляе ўсё, як ёсць.

Песня прайшла пад авацыі.

— Гэта не мая песня.

І я з нейкім педзікам малым яшчэ размаўляю...

— Твая лепшая, — пашкадаваў мяне Роберт.

— Лебядзіная, — не пашкадавала Каміла. — Лі-Лі пайшла, вахцёр сказаў. Так што ўсе вольныя.

— Як пайшла? — не зразумела Ніна. — А мы?..

Мы з Нінай сына хацелі... І калі б Каміла ў нас сынам, а не дачкой нарадзілася, дык усё было б інакш. Сын з Лі-Лі мяне б не пазнаёміў.

— А мы за Лі-Лі вып’ем!.. — паспрабаваў зрабіць выгляд, нібы нічога такога не сталася, Амед. І ўскінуў пад столь ахапак кветак. — Каб жыццё кветкамі засыпала!..

Засыпаныя кветкамі, выпілі за Лі-Лі без яе... Калі разыходзіліся, Зоя паглядзела на мяне пераможна.

— Пайшлі... — прапанаваў на вуліцы Росцік. — Крабіча можам паклікаць... Набярэмся ўтрох, як некалі.

— У цябе ж галава...

— Няма ў нас галоў, — сказаў Росцік. — Задніцы ў нас, за якія баімся.

Мы ўжо залезлі задніцамі ў таксі, калі падбег Амед:

— Раман Канстанцінавіч!..

Я вылез...

— Не сказаў раней, каб не збіваць з настрою... І Лі-Лі не казаць прасіла...