Лабух

— Кажы, не саб’еш...

— Фелікс Андрэевіч прапаў.

Яшчэ і гэта да ўсяго.

— Ён жа ў Кіеў паехаў...

— Не даехаў. Тут я праводзіў, там мае людзі сустракаць прыйшлі, а яго няма ў вагоне. Па дарозе арыштавалі, думаю...

Ну а мне, лабуху, што думаць?.. Калі Лі-Лі не казаць прасіла і з Шыгуцкім з’ехала, а перад тым — у сумцы ў яе фотаздымак, на якім я ў абдымку з Феліксам...

XVIII.

Я трахаў Лі-Лі, паставіўшы ракам, мяне ў задніцу драў Патапейка, Патапейку — сябра ягоны Пятро Зіноўевіч, Пятра Зіноўевіча — Красевіч, Красевіча — падпалкоўнік Панок, падпалкоўніка Панка — Шыгуцкі... і ў гэтым трахальным карагодзе, стоячы адзін за адным, дралі адзін аднаго яшчэ сотні і сотні, тысячы і тысячы людзей... брат-міліцыянт і Росцік, бамжы і Амед, палатны доктар Іосіф Данілавіч і нябожчык Адам Захаравіч, Поль і Алік, Максім Аркадзьевіч і прафесар Румас, Фелікс і хто там яшчэ — не пазнаць, і колькі яшчэ — не злічыць... і ўсіх скрозь усіх, і мяне скрозь задніцы Шыгуцкага, Панка, Красевіча, Патапейкі, і Лі-Лі скрозь мяне трахаў прэзідэнт — гэткі ў яго быў ялдак! Мы ўсе былі нанізаныя на ім, як на шампуры, апошняя круцілася на канцы ягоным Лі-Лі, і невыносна патыхала сырым мясам з экскрэментамі, і дзеці Амеда бегалі, пасыпаючы ўсіх прыправамі: “Спецый, спецый трэба не шкадаваць!..”

“А ты думаў саслізнуць!.. — вочы закочваючы і бліскаючы бялкамі, крычаў прэзідэнт Феліксу. — Давай пасыпай яго, татарва! А то смярдзіць па-амерыканску!..”

Ён так кайфаваў, што мае ўсіх праз кожнага ў адну дзірку — у яго рот перакошваўся, і сліні цяклі ад кайфа...

Я прачнуўся, знудзіўшы ў ложак, захлёбваючыся ў ванітах...

“Ты што?!. — ускочыла побач нейкая жанчына, я не бачыў у цемры, якая, не ведаў, хто яна, дзе я з ёй?.. — п’янос! свіння! брыда! погань!..”

Яна запаліла святло, па ёй, зусім голай, сцякалі, слізка цягнуліся мае ваніты, яна страсала, скідвала іх на мяне, на ложак, нешта не ў ёй самой, а ў голасе яе, у мяне і ў п’янага абсалютны слых, здалося знаёмым, але адкуль?.. “Ды ўставай, скаціна!..”

Ухапіўшыся за прасціну, яна скуліла мяне з ложка, за валасы пацягнула ў прыбіральню, я поўз за ёй на карачках, даванітоўваў — і мяне ўсё яшчэ дралі, трахалі ў адстаўленую задніцу Шыгуцкі, Панок, Красевіч, Патапейка, скрозь іх усіх — прэзідэнт, і перада мной была нечая задніца, класная задніца, але не задніца Лі-Лі, тады чыя?..

“Адрыгайся!..”

Яна галавой сунула мяне ва ўнітаз, забралася ў ванну і пачала абмывацца. “Ты кампазітар бляцкі!.. Лабух засраны!..” Страўнік сутаргава выкідваў з мяне апошнія ваніты — ужо толькі слізь і жыжку...

“Ну што?.. У ванну лезь, казёл ябаны!..”

Казёл я ябаны... я ябаны казёл...

Калі заструменіўся душ, стала трохі лягчэй, але стаяць я не мог, сядзеў пад душам і нічога пра сябе не помніў, апроч таго, што я свіння, брыда, погань, лабух засраны і казёл ябаны...

Яна прыходзіла, набірала ў вядро вады, выносіла, вярталася, вылівала ва ўнітаз, набірала чыстай, паласкала анучу, вылівала і зноў набірала, прыходзіла і выходзіла — прыбірала... Маладая, узросту Лі-Лі. З радзімкамі на плячах... Я не ведаў, хто яна.

“Досыць! — прыйшла яна з маёй адзежай і закруціла краны. — Апранайся і выкідвайся!..”

Пакалочваючыся ў дрыжыках, я нацягнуў кашулю, порткі, выйшаў у незнаёмую кватэру, у чужую прыхожую... Нешта тут пра нешта нагадвала, але што пра што?

Ніяк не зашнуроўваліся туфлі... Яна, усё яшчэ голая, нецярпліва нагнулася і зашнуравала. Без шкарпэтак, якія сунула мне ў кішэнь кашулі, і яны смярдзелі пад нос.

“Пайшоў вон, гаўнюк!..”

За дзвярыма я сеў на лесвіцу... Паверхам ніжэй свяціла лямпачка — і я пазнаў пад’езд і дзверы, каля якіх сядзеў. Тыя тонкія, у якія вочка не ўрэзаць, за якімі жыў я з Мартай, па разводзе з Нінай кватэру разменьваючы і наймаючы пакой у жандара Шалея.

Я падняўся, пазваніў у дзверы... Не адчынялі.

“Ліля...”

“Я сказала: вон пайшоў!..”

Тры радзімкі на левым плячы...

“Можна кавы выпіць?..”

“Дапівай тое, што піў!..”

І дзве на правым... І муж, які яе замыкае... Гэтым разам, значыць, не замкнуў...

“Выбачай... Не бывала са мной такога...”

“Ага, я першая дачакалася! Згінь!..”

“Куды сярод ночы?..”

“Куды хочаш!..”

Не, гэта не тая Ліля, з якой нядаўна я ноч напралёт праз дзверы прагаварыў... Зусім не тая.

Бо тады была гульня, а зараз жыццё. Гуляць у жыццё весялей, чым жыць. І выглядае лепей, і не смярдзіць, як закарэлыя шкарпэткі пад носам.

Наўмысна засунула, сучка. У кожнай бабе — сучка. Ці дае, ці гаўкае.

Я паспрабаваў ламануць дзверы, сама ж тым разам прапаноўвала...

“Крык падыму!.. Ці ў міліцыю пазваніць?..”

“А пажар?..”

“Ты ўсё і затушыў, пажарнік!..”

Сказала, як яшчэ раз зачынілася, і наўрад ці адчыніць.

Але ж неяк я да яе заляцеў?.. Цераз балкон на чацвертым паверсе?..

Білі дрыжыкі. Пакалочваючыся, я спусціўся ўніз і сабачым подбегам патрусіў па Грушаўцы. Азірнуўся: ніхто мне ўслед не глядзеў, пуста было на балконе.

Як непадобна ўсё ж адно на другое... Тое самае на тое самае...

Ліля на Лілю...

Лі-Лі на Лі-Лі...

Я сам на сябе — я на сябе сам...

Дома на маім ложку, упоперак, не распрануўшыся, спала Лі-Лі. У касцюме шакаладніцы.

Як на пажар, спяшалася...

Трахнулі па-хуткаму і выправілі.

Я не стаў яе будзіць. Не мог. Бачыць не мог.

У Рутнянскіх сонны Алік папярадзіў:

— Лі-Лі званіла, казала не пускаць, калі прыдзеце, каб дахаты ішлі.

Пазваніла — і спіць сабе...

— Адтуль выганяць! Сюды не пускаць! Дома блядзі спяць!.. — закрычаў я на Аліка. — Дык куды мне падзецца?

— Куды хочаце, — гэтаксама, як Ліля, сказаў Алік і зачыніўся ў пакоі Лідзіі Паўлаўны, дзе спаў з Дартаньянам. Дартаньян да мяне нават не выйшаў, сабака...

Я прылёг на ложак нябожчыка і стаў думаць, як жыць...

Што рабіць?..

З усім і ўсімі...

З Робертам, Камілай, Нінай, Мартай, Зояй, Зіначкай, Патапейкам, Красевічам, Панком, Шыгуцкім, Росцікам, Крабічам, Феліксам...

З Лі-Лі...

З самім сабой...

Нічога іншага, як напіцца, учора ўвечары нельга было прыдумаць, і з тэатра мы паехалі да Крабіча. Не да Росціка ж, які жыў чорт ведае дзе за цэмянтоўняй... А да сябе я не хацеў, каб нікога ўсю ноч не чакаць.

Селі, як некалі, утрох.

— Фелікс прыязджаў, цябе хацеў бачыць, — сказаў я Крабічу.