Sisterdark / Сястра-Цемра

Упр стрымана смхнуся кну. Спадар Стрыгн нават не зрну у бок дырэктарк, быццам прапусцшы яе словы мма вушэй.

– - У вас сабралася дастаткова тэкста, каб атрымася асобны зборнк, -- працягва ён.
– - Нашае выдавецтва гатова выпусцць яго накладам у тысячу асобнка. Абмежаваны тыраж, канечне, але, спадзяюся, вы паставцеся да гэтага з разуменнем, Таса. Вы малады атар, пачатковец, яшчэ невядомы на кнжным рынку. Аднак кал кнга будзе добра разыходзцца, яна будзе перавыдадзена значна большым накладам. Натуральна, вы будзеце атрымлваць свой працэнт ад продажу. Як вам такя мовы?

– - А што ад мяне для гэтага патрабуецца?
– спытала я трох бязладна.

Я з усх сл спрабавала даваць абыякавасць, хаця сэрца мяне закалацлася так, што ледзь не выскачыла з грудзей, а рук ног пачал дробна дрыжаць, як алкаша-прафесянала. Тысяча асобнка! Тысяча, каб ты спрогся! працэнты ад продажу. У найкруцейшым выдавецтве. Халера, так не бывае! Усё гэта неяк занадта дэальна, каб адбывацца рэчаснасц.

– - Вам неабходна тольк падпсаць кантракт, Таса, -- ветла прамов спадар Стрыгн.
– Пагадненне з выдавецтвам, атарскя правы таму падобнае. Кнга выйдзе, арыенцровачна, у першай дэкадзе чэрвеня. Спадарыня карэктар, прашу вас...

Пан Бергманава паклала на стол скураны дыпламат, расшплла выцягнула адтуль чорную пластыкавую тэчку.

– - На апошняй старонцы. Ваш подпс прозвшча з нцыялам. сённяшнюю дату, -- сказала пан карэктар, пасунушы мне цэлы стос аркуша фармата А4, спярэшчаных драбнюткм шрыфтам.

– - Я не захапла ручку, -- прамовла я.

Спадар Стрыгн выня з нагруднай кшэн чорную асадку з залатым пяром працягну мне.

– - Трымайце!
– сказа ён, усмхаючыся.

– - Дзяк!..

З асадкай у руцэ я схллася над кантрактам, намагаючыся разабраць друкаваныя радк -- я сётк маю права ведаць, што менавта я падпсваю -- са спалохам усвядомла, што не разумею гэтым дакуменце ан слова. Лтары выглядал, як ншапланетныя ероглфы - проста набор смвала, пазбаленых для мяне сякага сэнсу. Перахвалявалася я, здаецца, вось ужо лтары пачала забываць. Валяр'яначк б мне зараз...

– - Таса? Штосьц не так?
– спагадлва спыта спадар Стрыгн.

– - Тася Васльена, кал ласка, подпс, -- прамовла пан Бергманава. У яе голасе чулася нецярпенне.
– Унзе. Вось тут.

Яна тыцнула пальцам у аркуш. Лепш бы яна гэтага не рабла. Па-першае, я ненавджу, кал на мяне цснуць. Па-другое, я разгледзела вузк пярсцёнак на яе мезенцы. На пярсцёнку, адлтым з белага металу, красавалася пячатка - пентакль з выгнутым промням рунай усярэдзне. Мяне раптам закалацла. ' Ты будзеш прынцэсай...нашага ковена', прыгадалася мне. дзце вы к чорту. Не буду! Я паклала асадку на стол адсунула паперы.

– - Я... Гэта сё давол нечакана, -- прагаварыла я з цяжкасцю. У роце мяне перасохла.
– Герман Бенцыянавч, а можна мне трох паразважаць...сутк вы мне дасце?

Я бачыла, як усе трое абмянялся хуткм позркам.

– - Таса, вы павнны разумець, Герман Бенцыянавч пан карэктар - вельм занятыя людз...
– - пача бы Упр, але спадар Стрыгн перапын яго жэстам.

– Спадарыня мае рацыю, Яген Бенедыктавч. Гэта сапрады вялкая адказнасць, -- сказа ён, прыбраючы са стала тэчку.
– Канечне, Таса, канечне. Паразважайце, узважце се 'за' 'супраць'. Затра мы з вам сазвонмся.

Выйшашы з дырэктаркавага кабнета, я адчула моцны прыступ млосц. Я кнулася прыбральню, паспешлва схллася над тачком, мяне звантавала. Потым, хстаючыся, я падышла да ракавны прапаласкала рот вадой, але роце сё рона было горка. Мяне калацла, як у трасцы. Inner Circle. Унутранае Кола, круцлася мяне галаве. Чарнакнжнк, пра якх гаварыла Альжбета. Яны носяць Пячатк, бо ведаюць, што маюць справу з Акультай. Абараняюць сябе. пр - адзн з х. Як я адразу не здагадалася? Кал тады на року я заелася з Упрам, Цемра адскочыла ад яго, як мяч ад сценк. На м была Пячатка. А цяпер яны тут, усе трое. Ц не х я бачыла сённяшняй мро? Яны хавал свае аблччы пад маскам. А чацвёрты? Хто тады чацвёрты? дзе ерэмя? Ён адсутнча на тым маскарадзе, але яны сказал, што чакаюць яго...

'Чорт, Лёня!' - асянла мяне раптам. Лёня яго трымае. 'Ён мацнейшы, але я яго стрымлваю', -- так ён сказа мне тады, на мосце. Ён не вар'ят. Ён усведамляе сё, што з м адбываецца, але зрабць з гэтым нчога не можа. Вось гэта, напэна, самае жахлвае. так ужо тры гады, кал не больш. Альжбета гаварыла, што яна спрабавала заблакаваць ншага з дапамогай Пячатк, ды жо запозна, цяпер гэта як мёртваму прыпарка. Занадта далёка сё зайшло, чалавек ды чужародная снасць амаль што зллся адно. Амаль што. Лёня сё яшчэ супрацляецца - прада, ужо млява абыякава, пэна, хутка здасца, а тыя, у масках, тольк таго чакаюць. Што ж павнна адбыцца, каб ншы завалода м понасцю?..

Вярнушыся кабнет фзк, я мочк сабрала рэчы выйшла прэч. Аднакласнк праводзл мяне цяжкм позркам, а настанца нават не спрабавала мяне затрымаць. Усё было зразумела без сло - у дырэктарскм кабнеце мне дал прафлактычнага прачуханца, я замяшанн пачуцця пайшла дадому румзаць. Ну цудона. Няхай думаюць, што гэта так. Прынамс, нчога не прыйдзецца тлумачыць.

25. Апакалпсс. Пачатак

Спусцшыся з ганку, я бачыла школьным двары цхарыка. Выгляд ён ме кананчны, акурат як на вдэа з мнскх акцый пратэсту - берцы з матузкам, чорныя трэнк з белым лампасам, чорная куртка-пухавк з капюшонам. Ён стая, расставшы ног сунушы рук кшэн куртк, ягоны твар бы схаваны пад капюшонам. Цкава, а спружынка вуху яго ёсць? 'Неяк зарана яны павылазл, -- падумала я.
– Мтынг тольк нядзелю, а сёння пятнца'. Я наблзлася да яго паспрабавала зазрнуць яму твар, але пад капюшонам была тольк цемра. Ва сякм выпадку, мне так здалося. А можа, там маска? Сташы насупраць цхарыка, я тароплася проста на яго. Ён не варушыся. Я ссунула вочы да пераносся высалапла язык. Потым прагаварыла напаголасу:

– - Ты прыдурак.

Тады цхарык, нарэшце, паварушыся зня галаву. Кал я бачыла тое, што хавалася яго пад капюшонам, у мяне душа сышла пятк. Гэта было не чалавечае аблчча. Ягоны твар ме зеленаватае адценне бы нбыта скроены з дзвюх палавнак - проста поперак фзяном праходз грубы шо, быццам зроблены шавецкай голкай, пераноссе амаль адсутнчала, вусны не стульвался, агаляючы жатлявыя вышчарбленыя зубы, а на месцы вачэй, як мне здалося, был прышыты два алавяныя гузк.

– - Во, халера!..
– выдыхнула я, адыходзячы.

– - Тая, не прыставай да чалавека. Ён на рабоце.

Цмка. Я нават не заважыла, як ён падышо. Ён узя мяне за руку пацягну па сцяжынцы праз заснежаны сквер, прэч ад школы. Я валаклася за м, як на буксры, увесь час азраючыся. Сэрца маё сё яшчэ шалёна калацлася. На шчасце, цхарык за нам не пагнася, застася каля школьнага будынка.

– - Цмка, ты з урока збег?
– спытала я, спрабуючы аддыхацца.

Ён кну.

– - Ты выйшла ад дырэктарк ся зялёная. Сабралася, пабегла. Я падума - яшчэ самлее дзе.

– - Ой, Цм!..

Я зрнула на яго з пяшчотай. Засёды мяне ратуе. Бяжыць на дапамогу. нават не здагадваецца, у што ён улазць, з якм слам гуляе. Можа, гэта сапрады наканаванасць - быць разам? Ён светлы, я цёмная. Як у дзцячай загадцы пра дзень ноч. 'Белы брат, чорная сястра. Братка дом, сястра з двара'... Трымаючыся за рук, мы перасекл пустынны сквер выйшл на цхую вулку ля набярэжнай. Людзей амаль не было - працоны дзень. На ходнку ля парапета прыткнуся атазак. У кабне, здавалася, хтосьц сядзе, але вокны был прыцемненыя, я не магла яго разгледзець.