Фаўст

Імператар

За шчасце, што далі краіне і народу, Вы ад мяне прыміце ўзнагароду: З хвіліны гэтай прызначаю вас Ахоўваць нетраў залаты запас, Кантраляваць усякія знаходкі, Бо вы і месцы знаеце і сродкі. З’яднайце сілы вашыя ў адну — І золатам напоўніце казну, Каб нам вялікая карысць была Ад царстваў цемры і святла.

Скарбнік (Фаўсту)

Я абяцаю тут пры ўсім народзе З калегам чарадзеем жыць у згодзе.

(Выходзіць з Фаўстам.)

Імператар

Я дам усім, — адно хачу я знаць, Як будзеце вы грошы спажываць.

Паж (прымаючы)

Пачну гуляць, і піць, і есці.

Другі (прымаючы)

Я накуплю дабра нявесце.

Каморнік (бярэ)

Віно піць буду з поўнай кварты.

Другі (бярэ)

Найграюся і ў косці я і ў карты.

Васал (падумаўшы)

Я замак выкуплю, пазыкі аплачу.

Другі (падумаўшы)

Я гэты скарб да ўласных далучу.

Імператар

Пара і чэлядзі за розум брацца, А вам бы піць, гуляць і аб’ядацца, Каб прамантачыць скарбы ўсёй зямлі — Дурному разумнець няма калі.

Блазен

То дай і мне, усім жа раздаеш.

Імператар

Ах, ты жывы яшчэ? Ты ўсё прап’еш.

Блазен

Што тут такое? Нейкія паперкі?

Імператар

На вецер пусціш — на цукеркі.

Блазен

Чорт ведае! Падман ці не!

Імператар

Даюць — бяры і дзякуй мне.

(Выходзіць.)

Блазен

Якое дзіва! Мне пяць тысяч крон?

Мефістофель

Ужо ўваскрэс, прыдворны пустазвон?

Блазен

Мне ўваскрасаць не навіна.

Мефістофель

Сп’янеў, не выпіўшы віна!

Блазен

І гэта грошы? Смецце гэта? Цьфу!

Мефістофель

Купляй і еш да стогну ў трыбуху!

Блазен

Няўжо куплю я быдла, хату, хлеў?

Мефістофель

А ўжо ж! Абы ты ўдосталь грошай меў!

Блазен

І лес, і ворыва, і ўлоў рачны?

Мефістофель

Глядзі, а мне казалі — ён дурны!

Блазен

Куплю маёнтак — і пайду з двара!

(Выходзіць.)

Мефістофель (адзін)

Ого! Яго ж на трон садзіць пара!

Цёмная галерэя

Фаўст. Мефістофель.

Мефістофель

Чаго вядзеш у змрочныя праходы? Няўжо ў прыдворнай мітусні Не можаш ты знайсці нагоды Для трапных жартаў і хлусні?

Фаўст

Пакінь малоць. Раней, бывала, Што ні скажу — табе ўсё мала; Цяпер жа ты хаваешся за фразу І не даеш мне яснага адказу. Між тым не трэба ўводзіць двор у зман. Мне ўжо і так нагадваў кашталян Пра імператарскі капрыз: Ён хоча, каб Алена і Парыс Красы антычнай яркі цуд Яму явілі сёння тут. Рабі! Я слова даў! Чарга твая!

Мефістофель

На словах ты заўсёды — што-та я!

Фаўст

Дык гэта ж я з табою, кампаньён, Да выбрыкаў такіх даехаў. Спярша азалацілі трон — Цяпер жывых шукаем смехаў.

Мефістофель

Дарма спрашчаеш мой намер: Прад намі высачэзныя драбіны — Мы, ідучы да новых сфер, Лічыцца з цяжкасцю павінны: Алену выклікаць, мой пан харошы, Цяжэй, чым штампаваць пустыя грошы. І ты шышыг, кікімар, чараўніц, Маіх вядзьмачак і блудніц Забудзь, ты іх раўняць пакінь Да старажытных гераінь.

Фаўст

Пайшла катрынка зноў дуднець! З табой ніяк не вылезеш з нягод, Навыдумляў уяўных перашкод, Каб за парады плату мець. Не скавычы. Дастань. Ты ж, балазе, Спраўляцца ўмееш на адной назе.

Мефістофель

Паганцам я не ўказ, прыход не мой — Свае там Зеўсы ў іх, Люцыпар свой. А выйсце ёсць.

Фаўст

Хутчэй кажы!