Фаўст

Мефістофель

Давай!

Фаўст

Прашу! Калі імгненню я скажу: «Цудоўнае, спыніся! — панясу З сабой у вечнасць я тваю красу!» Хай гэта будзе мой апошні кліч! Тады я твой! Закуй у кайданы! І пад хаўтурныя званы Пі сатанінскі магарыч, Са службы звольнены ў мяне. Апошні раз гадзіннік мой праб’е І спыніць пошукі мае.

Мефістофель

Падумай лепш, бо чорт не абміне Умовы нагадаць твае.

Фаўст

Рабі сваё, а мне ўжо не да жарту, Бо вераломствам я не ўмею жыць. Калі на рост не выстарчыць мне гарту,— Тады і чорту я гатоў служыць.

Мефістофель

Ад сёння я, мой любы эскулап, На ўсіх тваіх гулянках верны раб. Але для пэўнасці слугі Скрамзоль пісульку, дарагі.

Фаўст

Педант! Яму кляніся на паперы, А слову гонару — ніякай веры! Між тым цыдулкі мне — не ўказ, Калі я сам ахвотна лезу ў нерат. Жыццё цячэ сабе наперад, Дык, можа, сплыў даўно распісак час? І, можа, слова — дурасці прыкмета? Фармальнасцю здаецца мне ўсё гэта. Шчаслівы той, хто мае ў вернасці апору, Каму не боязна з ахвяр пачаць: Людзей палохае не вынік дагавору,— Палохаюць пергамент і пячаць. З пяра зляцеўшы, слова памірае, Яно — як плоць бяздушная, нямая, А сілу толькі воск ці скура мае. Кажы, злы дух, што ты хацеў бы мець? — Паперу, мармур, скуру, медзь? Я грыфелем і долатам пісаць умею І права выбару табе даю.

Мефістофель

Як можаш ты такую ахінею У балбатню ўплятаць сваю? Любы шматок паперы адарві І падпішыся кропелькай крыві.

Фаўст

Ну, добра, пане чорт, уважу Цялячую датклівасць вашу.

Мефістофель

Кроў — гэта ж адмысловы сок.

Фаўст

За пакт не бойся, ім я даражу, Майго жыцця ён вынік, слушны крок, І я не каюся, што прадаю душу. Дарма паказваў нораў я амбітны, Бо ўсё адно з жыцця нічога я не ўзяў. Абразіў Дух мяне, не выслухаў малітвы І не адкрыў сакрэт прыродных з’яў. Разладжаны строй думак і разбіты, І я навукамі па горла сыты. Цяпер абраў я іншы шлях жыццёвы: Я свой запал суцішваць буду, Да чараў сквапны і гатовы Таемнаму аддацца цуду. Дык рынуся ж у вір падзей, прыгод, У вір жыцця, ва ўспененыя часу воды, Няхай і боль, і радасці турбот, Няхай удачы і нягоды Плывуць бурліваю ракою! Шукальніку — няма спакою!

Мефістофель

Не буду абмяжоўваць вашых мэт, Ласуйцеся чым хочаце ў ахвоту, Лавіце момант асалоды з лёту, Бярыце ўсё, што пасылае свет,— Не трэба толькі быць разявай.

Фаўст

Не мне здавольвацца імгненнай славай, Я не жадаю танных асалод. Нянавісці хачу, пакутлівых згрызот. Я не замкну сваіх грудзей для болю, Што гадавалі прагу да пазнання, І перажыць сабе дазволю Ўсе нечаканасці наканавання, І чалавецтва змеру ўласным духам, Аддаўшыся і радасцям яго і скрухам, Зліюся з ім, спазнаю сутнасць ладу І разам з ім пайду да заняпаду.

Мефістофель

Я гэты харч ем, чалавеча мілы, Тысячагоддзямі — дай веры мне: Ніхто яшчэ з калыскі да магілы Той хлеб ацеслівы не пракаўтне. Суцэльнасць тая, што цябе чаруе,— Уласнасць бога аднаго. У вечным бляску ён адзін кіруе, Нам — вечны змрок дастаўся ад яго, А вам — без вечнасці дзень з ноччу.

Фаўст

І ўсё ж ад мэты я сваёй не збочу!

Мефістофель

А што ж, я вам ахвотна веру, Хоць страх турбуе ўсё адно: Жыццё кароткае не ў меру, Мастацтву ж краю не відно — Пара вам гэта знаць даўно. Такія мары толькі для паэтаў. Няхай пясняр лунае як найвышай І значнасць слынных запаветаў На вашым гордым чэрапе запіша: Адвагу львоў, Імпэт і грацыю аленя, Іспанца агнявую кроў І скандынаўскую настойлівасць імкнення. Няхай дабро з падступніцтвам ён звяжа, Хай таямніцы вам пакажа, Як згодна з планам трэба жыць — Каго кахаць, а з кім дружыць. Каб я такога рызыканта знаў, Яго б я Мікракосмам зваў.

Фаўст

Тады хто ж я, калі карона Маіх жаданняў і надзей На галаву маю ўпадзе Па ласцы спрытнага патрона?

Мефістофель

Ты быў і будзеш сам сабою. Хай ты вясёлы, хай ты хмурны, Надзень парык, абуй катурны — Усё адно ты будзеш сам сабою.

Фаўст

Людскога духу скарбы я збіраў дарма, Стараўся марна імі ўсцешыць сэрца — Імпэту новага ў душы няма, І сіла свежая ў грудзях не б’ецца: Не ўзнёсся розумам вышэй, Ні да бясконцасці бліжэй.

Мефістофель

Але ж не бачыце вы ў рэчы Сапраўднай вартасці яе. А трэба розумам далегчы — І ўжо яна карысць дае. Ты маеш ногі, рукі, зад, Жыві, паплёўваючы ўгору, І карыстайся ўсім падрад, Сабе не робячы дакору. Тры пары жарабцоў запрог — Іх сілай ці ж не я ўладаю? Два тузіны здаровых ног Замест сваіх уласных маю. Глядзі на рэчы весялей! Развагі прэч! За мной смялей! Скажу табе: разумнікі ўсе вашы — Як тое быдла; ўлева-ўправа Злы дух іх водзіць па стаптанай пашы, Хоць навакола свежая атава.

Фаўст

З чаго ж пачаць мне?

Мефістофель

Свет багаты. Хадзем, пакінь свае пенаты: Не бачу сэнсу ў тым, каб ты Капаўся ў сметніку лухты. Сусед пузаты ў вашым кабінеце Няхай вучонае зграбае смецце Ў парожнія галовы блазнюкоў. Адзін такі ў размовах споры — Таўчэцца, чую, тут у калідоры.

Фаўст

Я да сустрэчы гэтай не гатоў.

Мефістофель

Чакаў так доўга ён. Хлапца Шкада пакінуць без слаўца. Ану, давай сваю мне шапку і хламіду, Адзенуся — і за цябе я выйду.

(Пераапранаецца.)

Цяпер майму даверся спрыту! Спектакль наладзіць — мне не праца! Займу яго, а ты ідзі збірацца.