Сцюдзёны вырай

— Наста! — спыніў я яе. — Наста… Прабач, але ты гучыш, як трохі, ведаеш…

— Як вар’ят?

— Як хворы чалавек, Наста… Гэта называецца фобіяй пераследу. Ты глядзела фільм «Гульні розуму» з Кевінам Спейсі?

– І што… Гэты… З салепам… Не падобны да мужчыны ў кавярні?

— Не, Наста, зусім не падобны… Той старэйшы…

— Які ж ты наіўны, Джоні! Яны ж могуць пераапранацца!

— Наста, паслухай мяне… Гэта іншы чалавек. Зусім іншы, разумееш?

Яна пагадзілася, але, здаецца, наш біблейскі прытулак з відам на мора быў ужо скампраметаваны, бо яна цягнула мяне пад дождж, далей, туды, дзе «спакайней»… І я спыніў яе на хвіліну і сказаў вельмі пранікнёна:

— Наста, ад таго, ад чаго ты зараз бяжыш, збегчы немагчыма. Ты разумееш?

— Так.

— Бо бяжыш ты ад самой сябе.

— Так.

– І чаму ты наогул вырашыла, што яны будуць цябе шукаць тут? Ты ўжо выйшла з бойкі, ты ўжо не вораг!

— Ты дрэнна разумееш момант, Джон. Я вязу з сабой Беларусь. Тут, у сэрцы… У грудзях… І гэтая Беларусь, якую я вывожу, яна нават больш важная за мяне. Я прыеду ў Штаты, і мая Беларусь апынецца на свабоднай глебе. Я буду песціць яе, гадаваць… Урэшце з’явіцца сям’я, малы… Муж, які будзе беларускамоўным — гэта так проста — знайсці беларуса ў Штатах, бо цяпер, пасля гэтых падзей, эміграцыя ведаеш якая… Недзе пісалі, што едуць менавіта нацыянальна ўзрушаныя, едуць адраджэнцы, якіх пазбавілі апошняй надзеі на прыстойнасць… Муж будзе беларус. Бо чалавек, які не разумее па-беларуску, мяне не можа цікавіць, sorry John, no offence, but I have to care about things that are holy, — яна сфармулявала гэта так, што я нават і не падумаў, што на гэта можна пакрыўдзіцца. Да таго ж, кожны раз, калі яна прамаўляла слова «мова», а яна не перакладала яго на ангельскую, дык вось, калі гэтае слова гучала, на мяне патыхала нейкай таямніцай, асакральненай спадчынай… Як быццам у яе заплечніку — скрыжалі запавету, і яе місія — іх захаваць для нашчадкаў. І хто я такі, Джон Вілаў, у параўнанні з яе «мовай»? — І вось, гэтая, мая, беларушчына захаваецца. А іх Беларусь праз нейкі час згіне, як засохлае дрэва… Бо, вядома, што дрэва без каранёў расці не можа, гэта біялогія, а мова — гэта карані, гэта сувязь з продкамі, з гісторыяй. Беларусы гэтага пазбаўленыя, а таму пазбаўленыя і радзімы. Радзіма для мяне — тое месца, дзе я магу размаўляць па-беларуску, разумееш, Джон Вілаў? Я ўжо, мабыць, не пабачу абуджэння бацькаўшчыны. Але мае дзеткі ці іх дзеткі — вернуцца туды. Будуць размаўляць на сваёй мове. На сваёй зямельцы. Калі б я гадавала іх у Беларусі, нічога вартага не атрымалася. Яны б пайшлі ў садок, а там — ён, там — дзяржава, там — смерць…

Яе прамова ўзрушыла мяне, аднак я не бачыў, як яна стасуецца з яе страхам. І мне здавалася, што любы здаровы чалавек заўважыў бы, што ёй няма чаго баяцца. З курсу псіхалогіі я памятаў, што для збянтэжанага розуму логіка — не падмурак для супакаення, што ніякія аргументы не спрацуюць, калі цела, мозг, псіхіка працягваюць баяцца. Паспрабаваў яшчэ адзін тэзіс:

– І ты думаеш, яны там гэта разумеюць? І будуць паляваць на цябе, каб забіць тую будучую Беларусь? Нейкі «Тэрмінатар» атрымоўваецца! Ты ў ролі Сары Конар, маці збавіцеля. А я ў ролі Джона Конара, яе абаронцы! І бацькі збавіцеля…

Спроба ацверажальных кпінаў не спрацавала:

— Не зубаскаль, дурань! Нічога яны не разумеюць. І, вядома, яны лічаць, што тая грымотная, сцюдзёная дзяржава, пабудаваная на падмурку агрэставых карпусоў, цёплага ды халоднага, будзе існаваць вечна. Яны ізалююць, стэрылізуюць, нейтралізуюць мяне з меркаванняў бацькоўскай клапатлівасці. Нельга ж быдлу сыходзіць з дома ды гойсаць па лясах. Яно ж належыць гаспадару, і менавіта гаспадару трэба вырашаць лёс! Я бачу ты не разумееш логікі, дык раскажу табе пра сваю котку.

Была ў мяне котка, старая, мы з маці вельмі ж яе любілі… Бо, здаецца, яна была маёй аднагодкай і нават неяк удзельнічала ў маім выхаванні. Так-так, я менавіта таму такая дзікая! Дык вось, адным залацістым жніўнем кошке прыйшоў час сыходзіць, з яе дыягназам можна было пражыць тыдзень ці два. Яна яшчэ магла рухацца, але ўжо зусім нічога не ела ды ўсё намагалася збегчы з дому паміраць. Бо ў кашачых ты ведаеш… Яны знаходзяць месца, яны ж мудрэйшыя за людзей… Знаходзяць месца… І застаюцца там… Назаўсёды. Дык, ведаеш, як маці прыехала ад доктара, я адразу ж пачала будаваць ёй хацінку. І добра ж атрымоўвалася! Думала насыпаць корму, адвезці ў лес, каб яна пажыла, развіталася са светам, а там, можа, знойдзе зёлак ды ачуняе… Кошкі ж… І вось, калі хацінка была гатовая, я прыйшла дадому па яе і заўважыла, што Крысціны няма… Я яе шукала да самага вечара, пакуль маці не прыйшла з працы. Маці мне ўсё растлумачыла. Яна зраніцы завезла Крысціну да доктара, дзе той пагаліў ёй лапу і ўкалоў у вену атруту.

«Ён усыпіў Крысціну», —сказала ёй маці. «Усыпіў»— гэта такое слова, каб пазбегнуць дзеяслова «забіў». (She told that they use word like «asleepening» or «getting to sleep» instead of «mercy killing» which is used in English — I do not know, how to translate it, but make it hurt, Janka!). І Наста запытала ў маці: «Навошта ты гэта зрабіла? Я ж яе так любіла!». І маці адказала: «Менавіта з-за таго і забіла! Бо любіла!» І Наста зразумела, што ў іх вельмі рознае адчуванне клопату. Што ў маці — таксама, як і ў той дзяржавы, якую маці лічыла ідэальнай і якую ўласнай прыхільнасцю да гэтай дзяржавы невыносна і няспынна стварала вакол сябе, «клапаціцца» азначае быць адказным нават за смерць, якая павінна быць гарантаванай і абавязковай. Ты бярэш істоту, ты яе песціш, ты даеш ёй корм, але ты павінен забяспечыць ёй упакаваную, клапатлівую, непазбежную смерць, калі гэтая жывёла пакутуе і ты ўласнымі сіламі (даволі абмежаванымі, бо што ёсць свет чалавека ў параўнанні са светам коткі) не можаш ёй дапамагчы, ты павінен яе забіць, каб забяспечыць тым самым гарантаванае ды гігіенічнае пазбаўленне ад уласнасці. Стаўленне да хворага жывога на маёй радзіме, — патлумачыла яна, — як да металічнага хламу, у які ператварылася тваё колішняе аўто. Ты павінен utilize it.

І Насту таксама трэба utilize. Ці адвесці да дактароў, каб зрабіць аперацыю па выдаленні злаякаснай і метастазуючай радзімы, якую яна носіць у сабе.

— Бачыш, нават у выраі мяне не пакідае Беларусь, — горка ўсміхнулася яна…

— Але мы вырашылі, што гэта не вырай… Гэта чысцец. Тут трэба пакутаваць ад ачышчальнага агню. А вырай будзе пазней. Але я на тваім месцы спыніў бы гэты лямант на тэму перахода з адной якасці ў другую, з зямной юдолі ў нябесную купель, бо, Наста, усё нашае жыццё гэта кшталту прахода караблёў праз Басфор. Спачатку нам здаецца, што дзяцінства — пакуты, а дарослае жыццё — кайф. Потым, у сталым узросце, разумееш, што якраз наадварот: у дзяцінстве было файна, дзяцінства — той страчаны рай, які мы так спяшаліся пакінуць… Здаецца, тваё стаўленне да радзімы — як да таго страчанага дзяцінства…

– І трэба проста пазбавіцца ад цацак? Хер ім, а не застрашаная Наста! — Яна выслізнула з-пад майго парасону. — Я не магу ўсё жыццё насіць з сабой свае страхі, як мех са смеццем, вынесены з кватэры, якую пакінула год таму.

— Куды? — толькі і паспеў запытацца я. Яна бегла да хлопца з салепам. Хутка вярнулася з папяровым кубачкам у руцэ: кроплі стамбульскага дажджу расквецілі паверхню вадкасці празрыстымі плямамі. Як быццам над салепам плакаў Бог.

— Мяне дакладна не атруцяць?

Я ўсміхнуўся:

— Самае дрэннае, што цябе чакае — гэта лёгкая дыарэя, справакаваная мясцовымі легкадумнымі адносінамі з гігіенай.

Яна сербанула і працягнула мне.

— Падзялі са мной чару цыкуты, Ксантыпа!

Я зрабіў дэманстратыўна доўгі глыток, з гатоўнасцю падзяляючы з ёй патэнцыйна магчымую смерць (яна ўсё яшчэ баялася!). Мы зрабіліся яшчэ трохі бліжэйшымі. Бліжэйшымі на два глыткі ўмоўнай цыкуты.

Забалбаталі пра ўсялякую трасцу, прыгадалі абавязковую ў такіх выпадках хуткасць, з якой злучаюцца душы. Нашая незлучонасць і незнаёмасць некалькі гадзін таму цяпер падавалася такой жа бяглуздзіцай, як уяўленні старажытных людзей, што Зямля нібыта стаіць на трох кітах. І вось, калі ўжо дапівалі салеп, яе прасякнула раптоўная шчырасць:

— Кожную ноч, як прыехала сюды, прачынаюся ў цемры… — мне спачатку падалося, што яна зноў цытуе Набокава, але нават проста па інтанацыі зразумеў: кажа пра сваё, інтымнае. — Прачынаюся а чацвёртай, і нібыта сядзіць хтосьці на маім ложку. Наўзбоч, ля ног. Маўклівая, згорбленая постаць, спінай да мяне. Я хачу запытацца: «Хто?! Як сюды патрапіў?! Праз замкнёныя дзверы?!». Але не магу. І вось ляжу, і раптам становіцца зразумела, зразумела менавіта з яго маўклівасці, што трэба збіраць рэчы. Што гэта — за мной. Ну а потым я прачынаюся, і на вуліцы — дзень і дождж. Як думаеш, што гэта значыць?

— Не ведаю, — бестурботна сказаў я. — А ты даўно тут?

— Даўно… Чакала пацвярджэння з амбасады… Паспела ўжо прымерыць эмігранцкі баўл… Асноўнае пачуццё, акрамя, канечне, адзіноты, бо ні з кім з радзімы не зкантактавацца — скампраметуеш, і сябе, і іх, дык вось, асноўнае пачуццё — нейкая неверагодная безабароннасць…

Мы зноў выходзілі з трамвая. Я не ведаю, як яна пераносіла нас у гэтыя трамваі, як яна вымушала рэальнасць рабіцца чымсьці другасным у параўнанні з яе воляй, яе планамі. Вось яна вырашала схававацца ў якую-небудзь непрыкметную вулачку ў самым цэнтры, каб хуткім дотыкам далоні зняць былінку з маіх валасоў і не рабіць гэта на праспекце, дзе шмат людзей, дзе ўсмешлівыя locals паглядзяць так, што нам абодвум стане няёмка, — і вулачка адразу ж апыналася побач, і яна цягнула мяне туды.