Sisterdark / Сястра-Цемра

– - Ну, я ж папярэджва, што будзе па-сур'ёзнаму.

Дома Стась сказа ашаломленым бацькам, што яны з рабятам пасля рока гулял футбол, яму неспадзявана засадзл мячом у твар. Пасля Стась зачынся ваннай, крывячыся ад болю, дога адшарова твар ад крыв бруду. Адмовшся ад вячэры, ён пайшо да сабе пакой, се на ложак абхап галаву рукам. Становшча выглядала безвыходным. За спробу мрных перагавора ён ужо атрыма кулаком пад дых, баявыя дзеянн тольк пагоршыл стуацыю, а паскардзцца бацькам значыла зганьбць сябе канчаткова. Гэта было, як сказа бы Толк Валаткевч, 'понае дншча'...

Назатра Стась ужо без пытання адда Жыхару астатак грошай, якя ён штотыднёва атрымлва ад бацьк на кшэнныя выдатк. На друг дзень Стась праскочы мма Гаража Нумар Нуль без аплаты, бо ля сумежнай ракак корпася атааматар, прысутнасц сведка Захар з Жыхарам Стася не чапал. На наступны дзень яны запатрабавал ад Стася падвойную плату, дазнашыся, што грошай у яго больш няма, зно збл - на гэты раз нямоцна, не да крыв, але было вельм крыдна. Вярнушыся дамо, Стась, пасля некаторых вагання, палез у нычку. Ён збра грошы на ровар штотыдзень адкладва па пары купюр у дэкаратыную скарбонку, размаляваную пад гжэль. Аднак цяпер купля ровара апынулася пад сур'ёзным пытаннем...

Праз тыдзень такх прынжэння Стась, нарэшце, знайшо выйсце - не самае лепшае, але асаблвага выбару яго не было. Ён проста змян маршрут, перасташы хадзць цераз гаражы. Цяпер, абышошы паквартала, Стась трапля у свой двор з боку будол - дакладней, дагабудол, закансерваванай яшчэ пяцгодку таму. Тэарытычна, ён мог скарацць дарогу, прайшошы цераз суседня двары, але дзесьц там жы Захар, мавернасць сутыкнуцца з м была там не меншай, чым у гаражах. Заставася адзны шлях -- цераз будолю. Каб патрапць дадому, Стась змушаны бы пералазць цераз плот брысц па раздзябанай пустцы, загразаючы глнстай жыжцы рызыкуючы пераламаць ног, зачапшыся за ржавую арматуру, ц звярнуць шыю, увалшыся катлаван, але, прынамс, тэрыторыя будол не аховалася сабакам, што стотна спрашчала задачу. Стась усведамля усю абсурднасць стуацы шкадава, што адразау не расказа пра сё бацькам, але штосьц выпраляць было жо запозна. Занадта далёка сё зайшло.

Зрэшты, Стась бы не адзнай ахвярай. Неяк ранцой ягоны аднакласнк, кволы хваравты Саша Ляшчына, прыйшо на рок зарумзаны з фнгалам пад вокам. Па дарозе школу Саша сустрэ у скверыку Жыхара, школу прыйшо ужо весь у сняках без смартфона. Саша паскардзся бацькам, яны напсал заяву млцыю. У Стася зацеплся праменьчык надзе. Ён спадзявася, што цяпер-то за Жыхара з Захарам возьмуцца з усёй сур'ёзнасцю, пакуты ягоныя скончацца...

Аднак спадзевы яго не спрадзлся. Справу гэту спусцл на тармазах, Жыхара зно адмазал, не знайшошы яных доказа злачынства. А Саша бы сурова пакараны за стукачаства. Захар з Жыхарам зацягнул яго на закнутую буданчую пляцоку дога акунал галавой бодню для цэменту, да краё запоненую ржавай дажджавой вадой.

Стась, як назра за м з-за шлакаблока, не адразу зразуме, што адбываецца. Спачатку яму падалося, што на кра бодн всць нейкае старое палто, а Захар стаць побач трымае руку па локаць у вадзе, быццам вышукваючы штосьц на дне. Потым Захар выцягну руку з вады, над бодняй паказалася збялелае, перакрыленае аблчча Сашы Ляшчыны, якога Захар трыма за валасы. З Сашавых валасо ручаям цякла вада, твар яго бы запэцканы ржой граззю, ён хрыпе кашля, хапаючы ротам паветра. А Жыхар, як сядзе на грудзе цэглы, спакойна назраючы за пакараннем, гавары:

– - Ну што, шасцёрка? Будзеш яшчэ стучаць? Будзеш?

– - Н-не...не-е-е!
– енчы Саша.
– Не буду! Не трэба больш! Не трэ...

А Захар зно штурха яго галавой у бодню, Саша адчайна тузася, спрабучы выдрацца, Жыхар хмылся, а на Захаравай фзяном заховася выраз абсалютнай абыякавасц.

Паназрашы за м з хвлнку, Стась асцярожна адступ за шлакаблок цха паплёся прэч. Ён адчува, што гэтым свеце робцца штосьц коран няправльнае, пытася сябе, ц ёсць сэнс змагацца са Злом, кал яно дано жо перамагло, ван-Царэвч аблажася, Змей Гарыныч усх заб з'е ***.

________

* Малюначак з жыцця. У часы майго дзяцнства суседнм двары сапрады стая гараж пад нумарам 'нуль'. Мы яшчэ жартавал, што незабаве з'явяцца гаражы пад нумарам '-1', '-2' гэтак далей.

** Дысфарыя (гр. disphoreo - цяжка пераношу) - расстройства настрою, выклiканае некаторымi псiхiчнымi захворваннямi, якое характарызуецца злоснатужлiвым станам, схiльнасцю да агрэсii.

*** Янка Дзяглева ('Только сказочка ...вая, И конец у ней неправильный -- Змей-Горыныч всех убил и съел').

10. Готыка

Мой першы дзень у школе прайшо неяк скомкана наскос, гэта быццам прадвызначыла мае далейшыя адносны з сстэмай адукацы. Са школай у мяне катэгарычна не складвалася. У пачатковых класах было яшчэ так-сяк, я нават хадзла выдатнцах, мая фотка всела на "Дошцы гонару". Аднак дзесьц з сёмага класа пачася мклвы адкат, з выдатнц я з'ехала спачатку "харашыстк", а потым у "сярэднячк". Я понасцю страцла цкавасць да вучобы, а школа пачала выклкаць у мяне проста фзчную агду. Здаралася, што збраючыся ранкам на рок, я пачынала адчуваць млосць, па дарозе школу пачуццё млосц змацнялася, а кал наперадзе з'ялялся шэрыя школьныя будынк, у мяне да горла падкочвася камяк роце з'яляся гдк смак жоц. Тады я вярталася дадому сказашы маме, што я чымсьц атруцлася, клалася на канапу больш не падымалася. Мама злавала лаяла мяне "смулянткай", хаця я не думала прыкдвацца. Мне сапрады было пагана.

Мае адносны з аднакласнкам таксама был не фантан. У класе мяне недалюблвал -- не таму, што я жыла без бацьк мне часцяком не хапала грошай на школьныя абеды. У нас многя был з няпоных сем'я. Я проста была ншая. Гадо да чатырнаццац я была абсалютна абыякавая да сваёй знешнасц, апраналася матляныя джынсы выцягнутыя швэдары з сэканд-хэнду, насла чаравк на плоскай падэшве, не карысталася касметыкай завязвала валасы нягеглы пацучыны хвосцк. У гэтым узросце мае аднакласнцы жо пачынал насць кароткя спаднцы туфлк на шпльцы, фарбаваць тварык круцць мудрагелстыя фрызуры, мой раздзябайск выгляд х трамава. Аднойчы яны нават вырашыл слком зрабць мне 'жаноцкую стрыжку' , узброшыся нажнцам, натопам зацягнул мяне прыбральню. Адной дзячынцы я тады выдрала пасму валасо, другой разадрала блузку, а тую, што трымала нажнцы, штурхнула так, што яна прыклалася лбом аб тачок рассякла брыво. Затым я падняла з падлог нажнцы сказала, што выпушчу кшк кожнай, хто да мяне сунецца. Ад мяне адстал.

Потым мяне разам з мамай выклкал дырэктарск кабнет, дырэктарка крычала, што такя паводзны недапушчальныя, дзячынк жадал мне тольк дабра, маёй маме варта сур'ёзна заняцца мам выхаваннем, хаця няпонай сям' гэта няпроста. Выходзячы з дырэктарскага кабнета, я пачувалася апляванай. Я блася за сябе, таму што мяне абразл, а вынку я ж аказалася внаватай. Кал я румзала, седзячы куточку, да мяне падышо Цмка, пакла руку мне на плячо сказа:

– - Тая, не смуткуй. Ты сё зрабла правльна. А дырэктарка...ну, яна проста тупая карова.

Цмка бы адзны класе, хто падтрыма мяне тады. Зрэшты, нчога дзнага, бо ён таксама ме непрыемнасц з дырэктаркай. Яму часцяком даводзлася бцца за сябе - па-сапраднаму, як завяшча нябожчык дзядзя Валерый, ледзь не кожная такая бойка заканчвалася скандалам. Дырэктарка выклк'ала школу Цмкаву маму крычала, што будзе звяртацца РАНО дамагацца, каб Цмку перавял на хатняе навучанне, бо ён стварае нездаровую атмасферу класе, яна не дапусцць, каб у школе з'явся яшчэ адзн Леанд Захара.

Лёню Захарава дырэктарка згадвала невыпадкова. У школе мы з м амаль не сутыкался, бо ён бы на клас старэйшы, вучылся мы розныя змены, але я ведала, што ён бы адным з самых праблемных вучня. Казал, што пачатковых класах ён бы цхм зачмыраным, настанк не мел з м клопату, аднак пасля смерц бацьк ён нбы сарвася з ланцугу. Мяне абурала, што дырэктарка парановае Цмку з гэтым "прыпыленым". Цмка лез у бойку, тольк кал на яго нападал, у мэтах самаабароны. Лёня ж мог накнуцца на кожнага, хто, як яму здавалася, не так на яго гляну ц несвоечасова засмяяся. Лютасць успыхвала м мгненна, нбы запалка, лютасц ён паводз сябе, як сапрадны шаленец. Я бачыла аднойчы, як ён заеся са старэйшым хлопцам у школьным гардэробе. Высадзшы кулаком шкло дзвярах, Лёня падня з падлог востры аскепак папёр на таго пацана, як машына. Той у панцы кдася па гардэробе, хаваючыся за вешалкам з палто, а Лён рука была зрэзана хлам, кро капацела на падлогу, а ён быццам не адчува болю, яго нават выраз твару не змянся...