Sisterdark / Сястра-Цемра

Дырэктарка была бы шчаслвая, кал б ёй удалося выкнуць Лёню са школы, прынамс яна не раз казала, што яму свецць кал не калоня, то Упрэвцкая псхушка. Аднак наш школьны псхолаг, як працава на чвэрць стак, меркава, што з клнчнага пункту гледжання Лёня адхлення не мае, хба тольк лёгкя акцэнтуацы, ну а каго х няма? Лёневу мамачку таксама рэгулярна выклкал дырэктарск кабнет, але безвынкова. Яна-то лчыла, што ёйнае дзцятка самае нармальнае найлепшае свеце, а ва см внаваты ягоныя аднакласнк, якя весь час яго крыдзяць. Карацей кажучы, саладаць з Лёнем дырэктарка не магла, мажлва, з гэтай прычыны яна весь час чаплялася да Цмк, проста адыгрываючыся на м. Маючы на руках медыцынскае заключэнне, дырэктарка магла любы момант выпхнуць яго са школы, а падстава б знайшлася. Пару разо Цмку сапрады ледзьве не выгнал, ды неяк абышлося, ён сяк-так дацягну да старэйшых класа.

У дзясятым класе я захаплася готыкай радыкальна змянла мдж. Я пафарбавала валасы чорны колер (ад прыроды я была рудаватая) насла х распушчаным. Калсьц абыякавая да касметык, цяпер я фарбавала пазногц чорным лакам густа абводзла вочы (а часам вусны) вугальным алокам. Апраналася я адпаведна - чорная скураная касуха догая, да падлог, чорная спаднца з шыфону альбо вельвету. Усё з сэканд-хэнду, ясная рэч. Зрэшты, спаднцы я недалюблвала, насць х было нязручна, бо я трох блыталася х пры хадзьбе, таму звычайна я з'ялялася школе чорных джынсах, берцах байцы. Аднакласнка мой знешн выгляд, як засёды, трамава, школе мяне звал 'металюгай' нават 'сатансткай'. Я не пярэчыла. Няхай так. Галонае - не быць гопнкам. Што тычыцца Цмк, то здавалася, яму вогуле было сё рона, як я выглядаю. Па-мойму, кал б я нават выгалла сабе башку зрабла на чэрапе рознакаляровую татуроку, ён не звярну бы на гэта асаблвай уваг. Я падабалася яму, кал хадзла расцягнутых швэдарах чаравках, падабалася цяпер, пачашы апранацца чорнае захапляцца Смерцю. Люб ён мяне зусм не за знешнасць.

У той час я пачала бегчы ад рэчаснасц. Усё накол зраблася нейкм шэрым безвыходным, а нашы адносны з мамай канчаткова разладзлся. Сварак и скандала не было -- мы проста адасоблся адна ад адной, пачашы жыць кожная свам жыццём, нашы зносны цяпер абмяжовался цыдулкам ды смс-паведамленням. Зрэшты, мама не абавязана была мяне любць. Я ж нарадзлася ад чалавека, як яе ашука, а магчыма яшчэ згвалц. Я бы нзавошта не здолела палюбць дзця, якое нарадзлася пасля згвалтавання, я бы задушыла яго, як тольк б яно з'явлася на свет, а мама мяне неяк трывае, хаця, магчыма, яе вантуе кожны раз, кал яна мяне бачыць... Я любла паразважаць на гэтую тэму. Ад гэтых думак раблася вельм балюча, але той жа час адчувалася нейкая хваравтая асалода, быццам раскалупваеш засохлую ранку. Я чула краем вуха, што мамы закруцся раман з Франц-Адамычам, загадчыкам аддзела оптавай базы, на якой яна працавала. Я нчога не мела супраць. Няхай робць, што хоча, я яе жыццё не лажу. Вярталася яна позна ночы, кал я жо спала. Часам я прачыналася чула, як яна важдаецца на кухн, запарваючы гарбату, а каля майго ложка на крэсле валялася яе адзенне, ад якога пахла цыгарэтам салодкм вном. Мне было сё рона. Я бы не засмуцлася, кал б яна вогуле з'ехала на кватэру да гэтага Адамыча засталася там назусм. Часы, кал я канала ад жаху пустой кватэры маллася, каб мама вярнулася дадому, беззваротна прайшл.

Цяпер амаль увесь свой вольны час я бавла Сецве. Спачатку я хадзла местачковы камп'ютарны клуб, а потым мама купла па аб'яве ужываны нотбук, мы падключыл яго да мадэма, я пачала завсаць нтэрнэце ды глыбокай ночы. нтэрнэт бы не бясплатны, мама злавала, што я марную грошы, якя ёй так цяжка зарабляць. Яе прыдзрк скончылся, кал я знайшла сабе падпрацоку, уладкавашыся фрылансерам адну прыватную кантору сё з тых жа Упрэвча. Упрэвцкая канторка займалася нарыхтокай продажам кансерва з гароднны, ад мяне патрабавалася размяшчаць аб'явы на камерцыйных сайтах. Не бог ведама як заробак, дый работка глыбока не творчая, але на аплату нтэрнэт-трафку хапала.

У Сецве я вяла свой уласны бложак, пшучы пад нкам Sister-Dark. Сястра-Цемра. У блогу я размяшчала 'гатычныя', як мне здавалася, апавяданн ласнага сачынення (хаця па-сутнасц гэта была звычайная падлеткавая лухта пра адзноту, каханне смерць), а таксама посцла фотк Овельска, зробленыя на мабльнк. Я руплва адшуквала нашым мястэчку сё, што хоць неяк адпавядала тэрмну 'готыка' - старыя моглк, касцёл Святога Казмра, руны сядзбы Кунцэвча, мемарыял ахвярам Першай Сусветнай у выглядзе каталцкай каплчк з крыжом, натуральна, Чорта мост. У мосце як такм не было нчога 'гатычнага', ён уяля сабой давол стандартную канструкцыю з каменя металу. Аднак я прымудрылася зрабць неблагую фотку - набярэжная, ахутаная смугой, смутныя абрысы моста тумане, падобнага на гганцкага панурага маманта, як здума перайсц Овельку брод захрас памж стромкм берагам. Чытачы хвалл, напсашы каментах, што гэта 'гатычна'. Гэта было найлепшым камплментам, бо я проста са скуры вылузвалася, каб адпавядаць кананчнаму вобразу Гота, не тольк вонкава, але духона. Я прагна паглынала сё, што мела дачыненне да Готык, простае ц скоснае -- глядзела анлайнавыя мульты пра мёртвую Ленор чорна-белыя фльмы пра Носферату доктара Калгары, чытала Яна Баршчэскага, Эдгара По, Лотрэамона Старэйшую Эдду, зачараванн гартала нтэрнэт-старонк з алчбаваным рэпрадукцыям Дзюрэра, Брэйгеля, Фюзэл прэрафаэлта. Усё гэта было Готыкай, я проста млела ад пачуцця садзельнасц - так, гэта маё, я таксама маю да гэтага дачыненне!

У Сецве мяне было шмат вртуальных фрэнда, якя чытал каментавал мой блог. У рэчаснасц кампан па нтарэсах я не мела. Так, у мяне бы Цмка, ён бы сланым хлопцам, з якм можна было пагуляць па гарадку пагутарыць "за жыццё". Аднак готыка яго не вельм цкавла, а мне часам хацелася пагаварыць пра штосьц знёслае -- пра Носферату напрыклад, альбо паэзю Лотрэамона. А пагаварыць не было з км. Са мной адным класе вучылся два 'хардкоршык', якя слухал Slipknot System of a Down, адзн 'панк' - ён хадз у саколцы Offspring. Гэтая тройца весь час тусла разам, лчачы сабе крутым нефармалам. У прынцыпе, яны был не супраць узяць у сваю херачку мяне, ды я не йшла, прадчуваючы, што з тым 'нефармалам' я сканаю ад нуды.

Меся нашым класе адзн 'хпстар', Стась Навасельчык. У класе яго звал проста батанам злёгку цвялл -- але тольк злёгку, бо Стась сам па сабе бы каштоным кадрам, у якога засёды можна спсаць лабараторку ц кантрольную. Але я, разбраючыся стылях субкультурах, лчыла яго стоадсоткавым хпстарам, бо ён люб брытанскую музыку, нас акуляры апранася трох нядбайна, але ва сё брэндавае, прывезенае бацькам з Беластоку. Пра х вандрок Польшчу на закупы я ведала дакладна, бо Стаск жы са мной адным двары.

Пераважная ж большасць мах аднакласнка был звычайным гопнкам без закдона знёслых памкнення. Такм бы Толк Валаткевч, Цмка сябар. Знешнасць Толк ме невыразную (крпаты нос бясколерныя валасы), захаплен самыя банальныя (эр-эн-б Чорны Бумер), апранася як лох (джынсы са спартовым курткам), вучыся сярэдне пасля дзявятага класа збрася бы кнуць школу пайсц працаваць, але ягоныя бацьк мел ншыя планы. Толка бацька працава на лесапльн, а мац, буфетчыца па прафес, сядзела дома займалася выхаваннем самога Толка, яго малодшага брата дзвюх сястрычак-блзнятак. Абодва ягоныя бацьк не мел вышэйшай адукацы, але спадзявался вывесц свайго старэйшага людз, прапхнушы яго у педагагчны нверстэт. Куды-куды, а педагагчны Толка возьмуць, там прахадны бал маленьк, а на фзкультурнка ц працавка яго як-небудзь вывучаць. Шчыра кажучы, Толка рол настанка, нават працавка, я яляла слаба, мне здавалася, што кал ён сапрады папрэцца 'педуху', наша нацыянальная сстэма адукацы канчаткова ляснецца.

У Цмк з Толкам был цудоныя адносны, хаця калсьц яны ледзь не пазабвал адзн аднаго -- тады Толк трап у шпталь са страсеннем мозгу, а Цмку пагражала выключэнне са школы. Але незабаве яны памрылся зраблся найлепшым сябрам, што асабста мне здавалася непасцжным. Я не разумела, як увогуле можна сябраваць з чалавекам, як калсьц цябе аблая альбо да у лыч? Пэна, чагосьц я не разумела мужчынскай псхалог...

Зрэшты, мужчыны як з'ява мяне не цкавл. Я ведала - тэарытычна - што яляе сабой каханне памж мужчынам жанчынай, гэта здавалася мне найрэдкм паскудствам, якм займацца могуць хба што прастытутк. Ну, мая мама са свам Адамычам. Не, лепш я зраблюся асексуалкай буду жыць у самоце, але гэтай гадасцю займацца я не стану. Нкол н з км. Але, з Цмкам таксама. кал аднойчы ён паспрабава пацалаваць мяне скверыку ля школы, я адрэагавала адпаведна. Адштурхнушы яго, я прынялася церц вусны рукавом, а потым разлютавана крыкнула, што гэта агдна, брыдка, каб ён нкол больш так не раб, нкол!.. Я схлусла тады. Мне было зусм не брыдка.

Напэна, любы на месцы Цмк пакрыдзся бы пасла мяне далей. Але Цмка стрыва. Больш ён да мяне не заляцася трымася са мной, як з прыяцелем ц сястрой. Мяне гэта задавальняла. Пазней я шкадавала, што накрычала на яго, але я так не перапрасла. Прасць прабачэння было для мяне невыносным. Нават у Цмк. Я ставлася да яго, як да малодшага брата (я сапрады была на пару месяца старэйшая), часам мне здавалася, што мы з м -- сямскя блзняты, якх разрэзал маленстве, раздзялшы на два асобныя арганзмы. ншы раз, перад тым як заснуць, я фантазравала, што мы з м ляжым на гарышчы, на тапчане у Таемным Пако, шчыльна абняшыся -- не як каханк, а як спарышы, злучышыся адзную стоту, а па даху калоцць дождж, на гарышчы цёмна, пахне пылам навальнцай. Фантаз-мары спакваля перацякал мро, я ляжала, разглядаючы гэтыя зыбкя каляровыя вобразы, што, як на кнаэкране, паставал на нутранай паверхн мах павек, я разумела, што сплю, мне было вельм прыемна сведамляць, што я магу краваць свам снам.

Падчас у мае мро спрабавала варвацца штосьц ншароднае - бясформеннае, бялясае звонку, чорнае нутры, як быццам згустак апраметнай цемрадз, ахутанай бляклай смугой. Гэта цемра была жывая, яна не мела вачэй, але была вдушчай, яна глядзела на мяне скрозь вэлюм смуг, павольна пазла да мойго ложка, нбы Мара са старых падання, навальвалася мне на грудз, сцскала мне горла, прыцскалася да мах вусна, быццам спрабуючы адабраць маё дыханне, ад яе веяла смяротным холадам пахавальня, касмчных безданя старажытных, дано згаслых зорак. тады выслкам вол я прымушала сябе расплюшчыць вочы прачнуцца - Мара адразу ж знкала.