Sisterdark / Сястра-Цемра

Толк стая каля ганка, трымаючы за канер разгубленага Стаска.

– - Стась? Ты што, падслухва?
– - спыта Цмка, пльна гледзячы яму вочы.

Той сумеся, але вачэй не адвё.

– - Я не падслухва, -- сказа ён цха.

– - Ага, мма праходз. Цм, ён па ходу сю дарогу за нам шпён. У, гадзёныш!
– - Толк замахнуся на Стася.
– - Слухай, ён жа зараз пойдзе настучыць. пра ствол, наогул.

– - Ды не збраюся я нкуды стучаць. Адвал!
– - Стась тузануся, спрабуючы выдрацца з Толкавых рук.
– - У мяне справа да вас ёсць.

– - Якая яшчэ справа?
– спыта Цмка.

– - Такая...Талян, пусц!.. Хлопцы, можна мне з вам?

– - У сэнсе?
– - спыта Толк.

– - З Захарам разбрацца. На разборку.

Змошчык пераглянулся.

– - Толк, пусц яго, -- папрас Цмка.

Той неахвотна адпусц, Стась адразу ж адышо у бок, папраляючы канер.

– - А што табе да Захара?
– - пацкався Цмка.

– - Ён мне грошы внен. Многа. гэту...маральную шкоду, -- прамов Стась, голас яго памацне.

Цмка важлва паглядзе на Стася раптам спыта са шчырым спачуваннем:

– - Што, цябе Захар даста?

Стась кну.

– - Даста. Прыдурак кончаны. Надакучыла мне ад яго бегаць, разумееш?

– - Та-а-ак, -- працягну Толк.
– Ну давай, расказвай.

14. Зомб зомб зомб

Жыхар сядзе на перакуленай дралянай скрын з пластыкавай лтрокай 'Крынцы' руцэ павольна смакта пва з гарла, занепакоена гледзячы на Захара. Той сядзе насупраць, безудзельна перышыся падлогу, зацята мача круц у руках манцроку. На м была кашуля з рукавам скураная куртка, але Жыхар разгледзе палоску пластыру на яго левым запясц, гэта значыла, што Захар зно 'пачырка' сябе лязом. Такое з м здаралася. Ён, бывала, знка на некальк дзён не адказва на званк, а потым на яго руках з'ялялся свежыя парэзы. Увогуле Жыхар лчы, што гэта крута. Аднойчы ён, кал гался, выцягну з брытвеннага станка лязо гледзячы на сябе люстэрка, павольна правё лязом па бцэпсе. Яму трошк запякло, ён зачаравана назра, як парэз мклва барвавее пачынае кроватачыць. Гэта сапрады было ачмурэць як крута. Аднак Жыхар гэтым асаблва не захапляся, бо сваёй шкуры яму было сётк шкада. Што тычыцца Захара, то ён 'чырка' сябе, тольк кал бы не настро. То бок, зусм не настро.

Жыхар нервавася. Яму вядома было, што Захар па жыцц можа знаходзцца тольк двух станах -- 'не настро' 'зусм не настро'. Кал Захар бы проста 'не настро', з м яшчэ можна было паразумецца. Кал ж яго душэны стан даходз да ступен 'зусм', Жыхар пачувася някавата старася не трапляцца лшн раз яму на вочы. Хто ведае, што стрэльне Захару галаву.

Канешне, Жыхар усведамля, што парананн з м Захар проста зломак, пры жаданн Жыхар мог бы размазаць яго лайно адной левай. Мог бы. Але Захара ён баяся. Было м штосьц, штосьц... такое невымонае -- цёмнае, лютае, тагасветна-ледзяное, што паралзовала волю, мярцвла занявольвала. позрк гэты. Жыхар дога шука адпаведны эптэт, нарэшце сцям -- позрк зомб. Менавта так. Вочы нейкя нежывыя, з глыбн зрэнак глядзць хтосьц ншы, нетутэйшы чужы... Зрэшты, Жыхар нарад ц здоле бы сё гэта сфармуляваць. Ён проста веда, што з Захарам лепш не сварыцца.

У гаражы панавала цшыня, тольк злёгку патрэсквала лямпачка над самаробным варштатам, збтым са скрыня фанеры. Захар мача. Жыхар ужо шчыра шкадава, што прыйшо, аднак проста так узяць звалць ён таксама не наважвася. Раптам Захар пакрыдзцца, а яго манцрока...

Ён паднёс да вусна лтроку, зраб дог глыток працягну бутэльку Захару.

– - Сербанеш?

– - Не, -- адказа той, нават не зрнушы на яго.

Жыхар памача. Потым спыта:

– - Захар, слухай, тут учора такое было. Шкада, ты не бачы. Расказаць?

– - Ну.

Жыхар узбадзёрыся.

– - Ну, карацей, так. Я, значыць, учора так прыйшо, гляджу, гараж зачынены, цябе няма, ну думаю, ладна, пайду тады. тут бачу - Наталка. Ну гэта, дэбльная, з трэцяга паверха. Ля гаражо трэцца. У халаце адным. шкарпэтках. А халат расшплены, цыцк бачныя, станка яна не носць, ну ты ведаеш. Я так: 'Здаро, Наталка!'. А яна глядзць, лыбцца. Ну, як засёды. А я так: 'Што ж ты, Наталка, адным споднм, холадна ж. Хочаш, пагрэемся?' Падышо я так, за плечук яе абня, шчыкну. Яна ржэ, спадабалася, значыцца. Я кажу: 'Ну, красуня, чакай, зараз Захар прыйдзе, от тады пагрэемся'.

Жыхар зно прысмактася да лтрок, глыну, абцёрся далонню працягну свой аповед.

– - Значыць, стам мы такя з Наталкай, перамгваемся, тут чую: 'Арцё-о-ом, маць-перамаць!' Гляджу - Валодзька-слесар, ну бацька ейны, цераз пустку бяжыць. Ну думаю, усё, зараз пачнецца. Наталка ж, ну ты ведаеш, увесь час з дому збягае, Валодзька яе потым па завуголл вылолвае. Цяпер зно збегла, Валодзька яе шука, , значыцца, знайшо. А тут я. Ён так да мяне падскочы раве: 'Арцём, маць-перамаць, куды клюшн сунеш?! Ты курсе, што яна непаналетняя? Я ж цябе, падлу, на зону адпралю!'

А я так на яго гляну ды кажу: 'Ты, дзядуля, не енчы, я з малалеткам не сплю, не аматар. А Наталку тваю, па ходу, ужо без мяне адымел. Што, татачка, не веда? Нечаканчык, да?' А ён, значыць, рот разяв, зорыць на мяне, морда чырвоная. А потым так: 'Ах ты, ё-маё, сука такая!' як папрэ на мяне, бць сабрася, значыцца. А я так хлся -- раз з усёй дуры яму тарэц! А потым кажу: ты, дзядзя, на каго наеха, на каго наеха? Ты ведаеш, хто мой бацька? Ён цябе камеры з уркам зачынць, яны з цябе дзячынку зробяць. Ну, ён як пра прэс-хату пачу, адразу ж адвя. Наталку сваю за руку схап ды пайшо. Мацярыся сю дарогу. Эх, шкада, цябе не было!..

Ён цха заржа зно паднёс бутэльку да вусна - раптам папярхнуся, сустрэшыся позркам з Захарам. Вочы яго был белыя ад злосц, твар сказся. Ён кну манцроку Жыхару пад ног прагырка хрыпла:

– - Жыхар, ты заторкнуцца можаш? Трындзш трындзш. Задзяба ужо. без цябе моташна.

Жыхар напружыся павольна пастав лтроку на падлогу.

– - Не, а я што? Я ж нчога...

Жыхар не дамов.

Ля ваходу прыцемках стаял трое. Жыхар усх х веда. Першы - Стаск - фраерок, якога ён некальк разо разводз на бабк, друг - Цмка Неруш, якому яны нядана дал нос у тутэйшай забягалацы, трэц - Толк, малалетка з 'барака', чый бацька працава на лесапльн бы кончаным лузерам. хн выгляд Жыхару не спадабася. Толк сцска у руцэ штосьц накшталт бейсбольнай бты. Зрэшты, Жыхар адразу зразуме, што гэта не бта, а ножка ад савецкага столка пад тэлевзар. Дома Жыхара бы гэтк жа, ён сам да яго прыглядася. Ножк столка сапрады был мравыя -- з цэльнага дрэва, гладкя, шырокя зверху, звужаныя нзе, такую рэч вельм зручна трымаць у далон. У Стаска руцэ бы газавы ключ, ён зня акуляры, быццам падрыхтавашыся да калатнечы. Цмка трыма левую руку кшэн куртк, што Жыхару таксама не спадабалася.

– - Здрасце, -- прагавары Толк, трах яны накравался гараж.

Жыхар спачатку асалапе ад такога нахабства, потым падхапся з пагрозлвым выглядам рушы м насустрач.

– - Так, што яшчэ за схадняк фраеро? А ну...

Жыхар фразу не скончы, таму што Толк узмахну "бтай" з усёй слы трэсну яму па галёнцы. Жыхар войкну ммавол схапся за выцятае месца. Ён пачу, як Толк крычыць: "Стаск, сволач, што сташ? Давай!" Жыхар адчу, як па хрыбце яму засвяцл чымсьц цяжкм. Потым на яго з усх бако пасыпался дары. Яго бл па нагах, пад дых, такл у плечы.

– - Тваю маць!..
– - вылаяся Жыхар.

Ён няклюдна варочася, нбы мядзведзь, якога аблажыл ганчак. Справа набывала небяспечны абарот. Самым непамысным было тое, што бл яго двое мазгляко, якх пры ншых абставнах ён парва бы на анучы...

Адзн з удара прыйшося Жыхару па калене. З вачэй яго сыпанул скры, ён амаль выразна пачу, як храбуснула костка. Заенчышы, ён павался на падлогу. Ад рэзкага болю яго пачало нудзць, перад вачам паплыл зелянявыя плямы, у вушах шумела гуло. Потым хтосьц з слай засадз чаравком яму сквцу, сё знкла.