Sisterdark / Сястра-Цемра

Кал Жыхар апрытомне, у гаражы было вельм цха, тольк трашчала лямпачка пад столлю. Дзверы был шчыльна зачынены, ля дзвярэй, як вартавыя, стаял Стаск з Толкам. Захар сядзе на перакуленай скрын, неяк ненатуральна выпрасташыся трымаючы рук на каленях. Ён неадрына глядзе на Цмку, як стая насупраць, сцскаючы штосьц выцягнутай руцэ. Прыгледзешыся, Жыхар убачы, што гэта ствол. Валына. Пушка. Дула глядзела Захару проста твар.

Жыхар усведамля, што ён мусць неадкладна мяшацца. Ён паспрабава бы варухнуцца, але калена адразу ж праця востры боль. Жыхар узвы, перад яго вачам зно заскакал зелянявыя плямы.

– - Халера, ён мне нагу злама...здаецца...
– - здушана прахрыпе Жыхар.

– - Нчога, не здохнеш!

– сказа Толк, падкдваючы на далон 'бту'.

Стась стая побач, сцскаючы руцэ газавы ключ, выраз твару яго бы двухсэнсоны.

– - Карацей так, Захар, -- спакойна прамов Цмка, трымаючы яго на прыцэле.
– - Гутару з табой апошн раз. Потым размаляць ужо не буду. Таму давай, уразумявай. Хочаш жыць - сядз на сваёй тэрыторы, на маю не суйся. Таса мая. Даведаюся, што ты да яе лезеш - выб'ю мазг. Нацкуеш на яе Жыхара -- выб'ю мазг вам абодвум. Будзеш яшчэ дакопвацца да мяне, ц да кагосьц з х (ён кну у бок Стася Толка)...ну ты ведаеш. Выб'ю мазг. Спачатку табе, потым Жыхару. Ты сё зразуме?

Захар мача.

Цмка зраб крок наперад прыцсну ствол да Захарава лба, акурат памж вачэй.

– - Зразуме ц не?

Захар не зварухнуся.

– - Лухта. Ты не станеш, -- сказа ён нягучна.

Цмка хмыльнуся.

– - Не, Захарчык, мне гэта як два балты пераслаць. Я ж псх, забыся? Талян пацвердзць.

– - Ён мяне ледзь не замачы. Я потым месяц у рэанмацы праваляся, -- прагавары Толк не без гордасц.
– Яго нспектарка ад сантара адмазала.

– - Дык што, Захарчык? Так ц не?
– спыта Цмка.

Усе напружана мачал. Цмка чака, трымаючы палец на спуску. Жыхар зразуме, што засцерагальнк у валыны зняты.

– - Захар, ды скажы ты яму!
– не вытрыма ён.
– - Ну яго на фг! Бачыш, ён жа адмарожаны зусм!

– - Так ц не?
– патары Цмка.

Захар пракатну слну. Потым прагавары невыразна:

– - Пайшо к чорту.

Цмка схл галаву, быццам прыслухваючыся.

– - Што? Я недачу. Патары.

– - Зразуме! Ён сказа - зразуме!
– крыкну Жыхар.
– - Так, ён сказа!

Захар рэзка павярнуся да Жыхара працадз напаголасу:

– - Сволач...

Цмка апусц валыну.

– - Ну малайца, Захарчык. Добра. Жыв. больш мне на дарозе не трапляйся. Убачу - рою. А гэта табе авансам.

ён раптам ускну руку нацсну на спуск. Грымну стрэл. Куля прайшла некалькх сантыметрах ад галавы Захара -- у яго нават варухнулся валасы -- з вскам урэзалася падлогу. Потым зно стала вельм цха, так цха, што здавалася, нбы паветра звнць. Жыхару падалося, што яго змакрэл штаны. Захар па-ранейшаму сядзе на перакуленай скрын, трох прыгорбшыся павярнушыся тварам да Цмк. Выразу яго аблчча Жыхар не бачы.

Цмка хвацка, па-кабойску, суну ствол за рамень махну рукой Стасю Толку:

– - Хадзем!

Таропка, адзн за адным, яны выслзнул з гаража. Праз мгненне дзверы зно адчынлся, гараж зазрну Толк.

– - Захар, ледзь не забыся, -- сказа Толк.
– - Кал каму стуканёце пра ствол, мы см раскажам, што вы з Жыхарам гамасек.

– - Што-о-о-о?!
– - заро Жыхар, але Толк, бразнушы дзвярыма, ужо джга цераз пустку.

Побач бег Стась. Абодва яны шалёна рагатал. Адбегшы на бяспечную адлегласць, Стась павярнуся тварам да гаражо паказа м сярэдн палец.

– - На! Аглоблю рот! Вы*лядак!

– - Ншто сабе!
– ржа Толк.
– Ну ты даеш, батан!

Праз некаторы час яны трох сядзел на лодачнай станцы. Стась Толк дабрался туды першым, а Цмку давялося пачакаць, бо хутка бегаць ён не мог. Так было дамолена з самага пачатку - з гаражо адразу ж бегчы, Цмку не чакаць, бо яго сётк ствол, ён неяк разбярэцца. Было жо зусм цёмна, Толк уключы свой кшэнны лхтарык. Яны з Цмкам курыл. Стась, хоць не хваля такога, таксама пару разо зацягнуся 'за кампаню'. Настрой ва сх бы святочны.

– - А файна я прыдума, -- ксну ад смеху Толк.
– Цяпер стоадсоткава не настучаць!

– - Талян, гэта бы кантрольны галаву, -- рагата Цмка.
– А што за лухту ты вёрз пра рэанмацыю?

– - Але ж эфектна атрымалася, не?
– задаволена гавары Толк.

– - Вы вочы яго бачыл?
– спыта раптам Стась.

Толк кну.

– - Угу. Зомб. Зомб-зомб-зомб.

– - А чалавек чалавеку вок,* -- падагульн Цмка.

***

Пра гэтае здарэнне я дог час нчога не ведала, Цмка мне не гавары. Я заважыла тольк, што Захар з Жыхарам раптам перастал да мяне чапцца. Як адрэзала. Прада, ненадога. Гсторыя гэта была яшчэ далёкая ад завяршэння. То бы тольк пачатак.

– -------------

* Вядомая прымака: 'Чалавек чалавеку вок, а зомб зомб зомб'.

15. Абуджэнне

Восень ляцела карагодзе лстапада паветраных павуцнак. Дн раблся сё карацейшыя, пал спусцел, лясы накол стаял празрыстыя, як мярэжа -- прырода мрала, зямля рыхтавалася да змовага сну. Для мяне гэта восень стала перыядам адналення дзных трансфармацый. Яшчэ не сведамляючы сёй глыбн незваротнасц гэтых перамен, я адчувала тольк, як штосьц прачынаецца ва мне -- цёмнае, нетаймаванае. Яно распускалася, павольна раскрываючы пялёск, нбы драпежная кветка, разгортвала крылы, скамечаныя ад догага сну -- яшчэ падрымоце, але жо гатовае да абуджэння. Мае мро зраблся зыбкм яркм, як малюнк калейдаскопе, я засынала з пачуццём падзення бездань прачыналася глухя гадзны перад свтаннем, абуджаная ласным смехам -- альбо плачам. Пачуцц мае абвастрылся, успрыманне рэчаснасц часам скажалася буянай фантазяй. У кронах дрэ паставал аблччы, у малюнку трэшчын на сценах мролся абрысы фантастычных раслн дзных жывёл, як на взантыйскх арнаментах, у купах пажоклай травы мне бачылся тонкя залатыя змейк з лалавым смарагдавым вачам, а пашумах ветру чулся то спевы шэпт, то шыпенне цх, пагрозлвы рокат. "Р-р-р--шшша-а-аххх!..."

Мае адносны з мамай, якя раней был недэальныя, пачал мклва пагаршацца. Побач з ёй мне было невыносна, яна весь час да мяне прыдзралася, я не разумела, чаго яна ад мяне хоча, гэта страшна раздражняла. Я пачала яе пазбягаць. Цяпер я цэлым дням швэндалася па вулцах, часам разам з Цмкам, а часцей за сё адна. Дадому я вярталася позна, хутка вячэрала, потым адчыняла нотбук, зануралася Сецва больш нчога не бачыла не чула. Пакоя, у якм я магла бы зачынцца, у мяне не было, я хавалася вртуальнай прасторы. Мама зраблася для мяне зусм чужой, даверу да яе не было някага. Нават пра тую сутычку кавярн я ёй не сказала. Як сэнс? Усё рона яна б не здолела мяне абаранць. Ды я сама не сядзела склашы рук. Лтаральна на друг дзень я залезла Сецва замовла па каталогу электрашокер -- самы танны, у выглядзе лхтарыка, даражэйшых я не магла сабе дазволць. Цераз тыдзень я забрала "лхтарык" на пошце з тых часо пасюль цягала яго з сабой у кшэн палто. З м было спакайней, я адчувала сябе зброенай падрыхтаванай да любой калатнечы. Я Цмку настойлва парала зрабць тое ж самае, набыць электрашокер альбо газавы балончык у мэтах самаабароны, бо Лёнечка выказася адназначна -- мачыць будзе сх, перспектыва нарвацца на яго цёмным завуголл мяне зусм не цешыла. На што Цмка адказа, што з балончыкам няхай ходзяць метрасексуалы (о, як!), а ён неяк так разбярэцца.

Разбрацца, аднак, не прыйшлося, бо пытанне вырашылася само сабой. Памж Лёнем Жыхарам адбылася сур'ёзная сутычка, пасля чаго Жыхар атрыма ад Лён выспятка, то бок, бы пасланы, дуумврат хн развался. Вось гэта бы паварот! Падобнай развязк я чакала менш за сё. З-за чаго яны пагрызлся, было невядома, але сварка, мяркуючы па см, атрымалася лютая -- казал нават, нбы гаражах чулася стралянна, як быццам там адбывалася бандыцкая разборка а-ля дзевяностыя. Суцэль магчыма. Я б нкольк не здзвлася, кал б даведалася, што Лёня ц Жыхар маюць пры сабе агнястрэл. Прада, у гэтым выпадку ад майго "лхтарыка" толку нуль, з м супраць ствала не папрэшся... Я падзяллася гэтым меркаванням з Цмкам, але ён тольк пасмяяся.