Sisterdark / Сястра-Цемра

У школе, у дадатак да перапсу адсутных, пачал ладзцца прафлактычныя гутарк з 'нядобранадзейным'. У чацвер Стаска выклкал да дырактарк кабнет. Мурыжыл яго давол дога, ад дырэктарк ён вярнуся весь збялелы. Стась мочк дасядзе да канца рока, а кал празвне званок, ён нкому нчога не патлумачышы, сабра свае манатк пайшо дадому.

Потым да дырэктарк выцягнул Толка. 'Гутарыл' з м добрыя пагадзны, з кабнета ён выйша нейк прышыблены весь перапынак прасядзе за партай, выцраючы вочы кулаком. Гэта было штосьц надзвычайнае. Раней я нкол не бачыла, каб Толк плака. Даканал сётк. Аднак, мяркуючы па см, гутарка выклкала зваротны эфект, бо адказ на се пытанн Толк патара, як заведзены: 'У нядзелю я буду на плошчы'.

Затым надышла чарга Цмк. Па логцы, наступнай мусла быць я. Мы, усе чацвёра, был спсе 'нядобранадзейных'. Дырэктарка не забылася на той 'дэмарш' (так яна гэта называла), кал мы паспрабавал заступцца за Альгерда Алегавча. Экзекуцыю дырэктарк Цмка вытрыма стойка, як партызан.

– - Ну, дырэктарка там была з завучыхай, -- расказва ён спакойна.
– - З м нспектар па справах непаналетнх яшчэ тып адзн, каламутны так, пнжаку, канторск, напэна. Казал, каб я праяв благаразум'е не здума сц на мтынг. Распавял яшчэ, што са мной будзе, кал пайду.

– - што будзе?
– пацкавлася я.

Ён хмыкну.

– - А ты як думаеш? Зловяць, пасадзяць у клетку, будуць па крмашах вазць, людзей палохаць.

– - Ясна. што ты вырашы?

– - Пайду, канешне, -- сказа ён такм тонам, быццам размова шла пра штосьц само сабой зразумелае.

Як н дзна, мяне той дзень не чапал, хаця тым 'дэмаршы' я была галонай завадатаркай. Пэна, гэтыя вурдалак вырашыл пакнуць мяне на дэсерт, вырашыла я. Сёння не чапаюць, а затра так уставяць, што мама не гаруй. Нчога, перажывём гэта.

Я не памыллася. У пятнцу мяне выклкала дырэктарка, сарвашы з урока фзк. Зазрнула клас, нават не паздарокашыся з настанцай, пагардлва, як засёды, кнула: 'Скавыш, да мяне кабнет!' Я не тое каб спалохалася, мне проста зраблася непрыемна. Не люблю, кал мне мазг дзябуць. Але любым выпадку, плакаць яны мяне не прымусяць, хай не спадзяюцца нават.

У дырэктарскм кабнеце мяне чакала яснавяльможная хера -- Упр Каяловч, з м нейкая бялявая паненка мн-спаднцы цывльным жакецку, як сядзе на ёй, як ваенная нформа, а таксама - нечаканчык!
– той самы фацэт з белага 'мерса', з якм мы два дн таму гаманл на шашы. Усё так ж прылзаны глянцаваны, акулярчыках чорным пнджаку. Цкавенька, што ён тут робць, ён жа Расто збрася? З'ездз ужо?

Ледзь угледзешы пра, я адразу ж уся наструнлася. Тольк б не пача прыставаць са сваёй кнжкай. Кнжку я так не прачытала. Ледзьве адолела пару раздзела кнула. Нейкая феерычная лухта -- я не магла пазбавцца ражання, быццам чытаю псанну форумнага бота-прапагандыста. Стыль адзн той жа, тэзсы, метафары... Дарэчы, а ц не пр м метадычык пша? Суцэль магчыма. Размярковаюць потым па выканкамах, а пр стрыжэ купоны за копрайт. На шчасце, пра кнгу пр нават не згада. Ледзь тольк я вайшла, ён падхапся рушы мне насустрач.

– - Таса, добры дзень!
– - сказа ён.
– У мяне для вас радасная навна. Хаця вы жо, напэна, у курсе. Вы бачыл маё паведамленне на е-мейлы?

– - Я не правярала пошту, -- адказала я.

– - О, так нават лепш, -- узрадавася пр.
– - У такм выпадку, вас чакае найпрыемны сюрпрыз, Таса. Выдацы азнаёмлся з вашым творам знайшл х геняльным. Прадстанк рэдакцы адмыслова наведался з взтам Овельск, каб пагутарыць з вам асабста.

'Непагана', сказала я сабе.

Фацэт акулярах прызняся з крэсла працягну мне руку для прывтання.

– - Герман Бенцыянавч Стрыгн. Пар-менеджэр, -- сказа ён.

'Ды няжо?' падумала я.

– - Таса, -- прамовла я слых.

Мы пацснул адно аднаму рук. Далонь яго была трох пульхная нейкая ненатуральна мяккая, як быццам пад скурай яго было жэле. Мне зраблася брыдка, але я пастаралася гэтага не паказваць.

– - Рады знаёмству, Таса. Хаця, мы часткова жо знаёмыя, ц не так?
– - сказа спадар Стрыгн, усмхаючыся.

Бялявая жакеце аказалася значна больш лаканчнай.

– - Бергманава. Карэктар, -- коратка прадставлася яна, нават не працягнушы мне рук.

– - Скавыш. Таса, -- адказала я тым жа тонам.

Тут у нашу гутарку мяшалася дырэктарка.

– - Герман Бенцыянавч, гэта вялк гонар для мяне, для сёй нашай установы!
– сказала яна лслва.
– - Я сцешана, што вы не пакдаеце па-за вагай нашых адораных вучня. як бачыце, нават наша сцплая правнцыйная школка здольная выковаць таленты...

Дзверы кабнета прачынлся, вайшла Скунсха - дырэктаркава сакратарка Соф'я Мкалаена. Мяном 'Скунсха' яе калсьц знагародз Толк Валаткевч - у прыватнасц, за яе прыхльнасць да глухх чорных гарнтура з белым блузачкам (пад колер скунса), а таксама за звычку аблвацца нейкм надзвычай паганым парфумам з забойным пахам ландышу. Далбог, нкол б не падумала, што далкатны ландыш можа так смярдзець. Парфумеру рук павыкручваць, адназначна...

Сакратарка трымала руках падноск, на якм стаял чатыры флжанк кавы сподачак з кубкам белага карычневага цукру. Паставшы паднос на дырэктаркавы стол, Скунсха цхутка знкла, пакнушы кабнеце задушлвы пах ландышавага алею. Упр, спадар Стрыгн пан Бергманава зял па флжанцы прынялся дзелавта размешваць цукар кававым лыжачкам. Чацвёртую флжанку нхто не крану.

– - Таса, вы не п'яце каву?
– пацкався спадар Стрыгн.

– - Каву?..
– перапытала я з дурнаватым выглядам уперылася на паднос. Мне нават да галавы не прыходзла, што гэты чацвёрты кубачак кавы прызначася не дырэктарцы, як я падумала спярша, а мне.

– - Вы сядайце, Таечка, сядайце, -- зашчабятала дырэктарка, мтуслва падсоваючы мне свабоднае крэсла.
– Кал жадаеце, я скажу Соф' Мкалаене, каб яна прыгатавала гарбаты.

– - Э-э-э...не. Дзякуй, не трэба, -- адказала я збянтэжана павольна апусцлася на крэсла.

Я разумела, што мам жыцц адбываецца штосьц вельм адмысловае. Дырэктарка выклкае мяне свой кабнет, прапановае мне каву з гарбатай звяртаецца да мяне на 'вы', танцуючы вакол мяне траха не на дыбачках. Здаецца, на блатным жаргоне гэта завецца 'бегаць на цырлах'. А яшчэ чора яна глядзела на мяне, як на апошняе быдла.

Спадар Стрыгн сербану кавы нядбайным жэстам пастав флжанку на дырэктаркавы стол, трох расплюхашы гарачы напой на палраваную паверхню. Дырэктарка падцснула вусны, але не прамовла ан слова.

– - Ну што ж, Таса, кал вы не супраць, давайце пяройдзем да справы. Я азнаёмся з вашым творам, за што зно хачу падзячыць спадару Каяловчу, гэта ён дасла мне вашыя тэксты.

– - Так, Яген Бенедыктавч - выбтны педагог!
– падхапла дырэктарка.
– Ён працуе тут зусм нядога, а жо разгледзе юнае дараванне. Вось што значыць спрактыкаванае вока!