Sisterdark / Сястра-Цемра

Я мачала. Гэта гутарка пачала мяне напружваць. Выслухваць падрабязнасц Валодзькавага нтымнага жыцця мне зусм не хацелася, ды сам ён мне раптам абрыд.

– - Дзядзя Валодзя, я пайду, -- сказала я, падхапшыся з фатэля.

Ён пакла сваю шырокую далонь на маё сцягно рэзка штурхну мяне зваротна фатэль.

– - Сядз!

Яго пальцы з такой слай сцснулся вакол маёй наг, што зраблася балюча.

– - Тая, ты хоць ведаеш, што такое адзнота? Ведаеш, што гэта значыць для мужчыны?
– - спыта ён плаксвым голасам.
– - Я не патрабую кахання ц адданасц. Я хачу разумення, проста разумення. Вось Наталка мяне разумее. Засёды мяне разумела. А цяпер яе мяне адабрал.

– - Пусцце!..

Я аберуч схапла яго за запясце рэзка выкруцла. Валодзька войкну, пальцы яго расцснулся. Я падхаплася на ног кнулася перадпакой. "Лхтарык", круцлася мняе галаве. Там, у кшэн палто, ляжыць "лтарык". чаму я не зяла яго з сабой? дыётка!.. Валодзька дагна мяне адным скачком. Ён схап мяне за валасы рвану, ледзь не здзёршы з мяне скальп. Потым ён штурхну мяне на падлогу навался зверху, прыцснушы мяне каленам.

– - Сука!..
– - прагаварла я плюнула яму твар.

Потым я набрала лёгкя пабольш паветра загаласла:

– - Лю-ю-юдз!!!

Валодзька размахнуся дары мяне твар рабром далон. У галаве мяне зазвнела, у роце з'явся саланаваты смак.

– - А вось гэтага, Таечка, не трэба, -- сказа Валодзька.
– - Навошта нам тыя людз? Людз, яны ж нчога не разумеюць.

Схапшы мяне за плячо, ён перавярну мяне тварам да падлог груба залам мне руку за спну -- у мяне нават затрашчал костк. Я адчула, як яго далонь слзганула мне пад спаднцу. Потым адбылося невытлумачальнае. Лямпа пад столлю раптам замгцела згасла. Тэлевзар змок. У кватэры на мгненне запанавал апраметная цемрадзь мёртвая цшыня. Затым штосьц дарыла вокны, ударыла з такой слай, што драляныя рамы затрашчал, а шыбы разляцелся на аскепк асыпался звонкм дажджом на падлогу падваконне. У разбтае акно варвалася нешта нябачнае пакацлася па пако, мклвае нетаймаванае, як хваля цунам, ломячы мэблю, здзраючы са сцен дываны. Важкую тушу, якая прыцскала мяне да падлог, падкнула паветра, перакулла, панесла, нбы куль саломы, з размаху пячатала сцяну. Потым усё сцшылася.

Я ляжала на падлозе тварам унз, вакол панавала цемра, у паветры пахла азонам, як пасля дару маланк. Было вельм цха, я чула тольк, як дзесьц побач здушана стогне Валодзька. Я павольна паднялася на ног. У святле вулчнага лхтара я бачыла, у што ператварылася кватэра. Пакой выгляда так, нбы апынуся эпцэнтры выбуху. Мебля перакулена патрушчана, дываны разадраны на лахманы, тэхнка паншчана -- экран тэлевзара спляжыла сагнула напалам, як лст кардону. Пад нагам храбусцел аскепк шкла. Валодзька варушыся на падлозе, прыцнуты паваленай шафай, жаласна енчы. Я мочк наблзлася да яго з усёй слы засадзла яму берцам у пуза. Ён вохну заскугол, як пабты сабака.

– - Ты... педафл паганы, -- прагаварыла я з задавальненнем засадзла яму зно, гэтым разам пад рэбры.

– - Паскуда ты. Збачэнец. Дано сваю Наталку гвалцш? Скажы, дано? Цяпер зразумела, чаму яна весь час ад цябе збягае. Брыда!

Ён ляжа, захлшы галаву рукам, цха румза. Глядзець на яго было брыдка. Я павярнулася рушыла перадпакой. Тут было зусм цёмна, смярдзела смаленым пластыкам -- напэна, гарэла праводка. Я навобмацак адшукала сваё палто сумку выйшла з кватэры.

Я таропка крочыла здож спусцелых начных вулц -- без мэты, куды ног вядуць. Сястра-Цемра была побач. Яна ляцела следам, скакала накол, гарэзуючы, як малады ганчак, якога дога, вельм дога трымал на ланцугу цяпер, нарэшце, вызвалл. Я адчувала, як вакол мяне ходзяць вхры дзкай, нярымслвай энерг. Кал я мнала вулчныя лхтары, яны мгцел згасал. Валасы мяне на галаве варушылся. Часам мне здавалася, што я завсаю паветры лячу, не датыкаючыся падэшвам ходнка. Пахла навальнцай.

Апынушыся каля Чортава моста, я спынлася. Сам мост не змянся н на калва. Змянлася Овелька. Вада. Штосьц здарылася з вадой. Яна зраблася цягучай вязкай, як мазут, а нзе пад мостам павольна круцся магутны чорны вр. Велчэзная варонка цемрадз. У навуковых фльмах так паказваюць чорныя дзры -- касмчныя варонк, якя засмоктваюць планеты, зоры, цэлыя галактык. Падабенства з чорнай дзрой узмацнялася яшчэ тым, што з сярэдзны варонк б слуп халоднага, зелянявага полымя. Слуп узнмася аж да неба, сягаючы зора, але, як н дзна, амаль не дава святла -- зялёным свяцся тольк мост, а сё наваколле патанала начной цемры. "Шшшш-аааххх!...", пачула я. "Рррр-лллммм-шшшакххх!.."

Тады я заплюшчыла вочы пабегла.

Я стрымгало ляцела цераз мост, закрышы вочы далоням, але сё рона бачыла гэта мёртвае, зелянявае свячэнне. Мяне абдавала пякучым холадам, у ноздры б салаждавы смурод мярцвячыны -- чагосьц яшчэ. Лёд, здагадалася я. Так пахне лядон, кал яе занадта дога не размарожваць. Тады на сценках утвараецца корка смярдзючага лёду, як пахне тухлнай перамарожаным мясам. "Та-я, -- пачула я шэпт, цх выразны.
– - Та-а-а-я-а-а-а!..."

Апынушыся на другм беразе, я расплюшчыла вочы азрнулася. Усё зраблася звычайным. На мосце гарэл лхтары, унзе брула вада. Касмчная варонка знкла, ад слупа халоднага полымя не засталося знаку. Сястра-Цемра нкуды не падзелася, яна па-ранейшаму была са мной, тольк цяпер яна знаходзлася не звонку, а сярэдзне мяне, дзесьц каля сонечнага спляцення. Яна сцснулася мкраскапчную кропку сталася, нбыта спалоху. "Добра, добра. Супакойся цяпер", -- прашаптала я.

Патроху дыханне маё выранялася, шалёнае сэрцабццё суцшылася. Цяпер я ведала, куды мне сц. Да цёц Тон. Вядома ж, да цёц Тон. Яна засёды была для мяне больш блзкм чалавекам, чым родная мац, я часам шкадавала, што не магу перабрацца да яе жыць назусм. У яе цёплым доме я змагу схавацца ад усяго злога. Нават ад чорнай варонк.

У дамку з разным аканчкам вокны был цёмныя -- гаспадары жо спал. Я штурхнула веснчк, прайшла па сцяжынцы цераз кветнк, у якм усё яшчэ цвл позня хрызантэмы, асцярожна пазванла дзверы. Праз хвлну вокнах запаллася святло, на ганак выйшла цёця Тоня, трох заспаная, у халацку, накнутым пазверх пжамы.

– - Таечка?
– - прамовла яна са здзленнем, раптам, прыгледзешыся, пляснула рукам склкнула: -- Госпадзе, Тая, што здарылася?! Цябе дарыл?

Тольк цяпер я адчула, што мяне смыляць шчака вусны. Валодзька сётк добра мяне прыкла.

– - Я пала...на лесвцы...
– - сказала я.
– - Цёця Тоня, я ключы згубла. У мамы тэлефон не адказвае. Я сядзела пад'ездзе...

Тут голас у мяне сарвася, я разралася, як малая.

– - Дзцятка ж маё...
– - яна абняла мяне, прыцснула да сябе. Ад яе пахла карамеллю сухм кветкам.
– - Ну хадзем, хадзем.

Яна трымала мяне абдымках, гладзла мяне па валасах штосьц ласкава варкатала, пакуль я не перастала плакаць. Тады цёця Тоня пачала абурацца.

– - Ну, Бронька!
– - гаварыла яна, маючы на вазе маю маму.
– - Ну што за гулёна? От я ёй скажу! Затра ж ёй патэлефаную сё скажу. Забылася, што яе ёсць дзця. Ну як так можна?

У вачах у мяне зно зашчыпала. Зраблася сябе шкада. Ну сапрады, як яна магла забыцца?.. Я бы зно пачала румзаць, але тут у пако з'явся Цмка -- сонны скудлачаны, апрануты адны мятыя трэнк саколку.

– - Мам, а што...
– - пача ён, але бачышы мяне, змок на паслове.

– - Цмафей, вось Таечка прыйшла, -- сказала цёця Тоня.
– - Яна ключы згубла. Будзе начаваць у нас.

Цмка таропся на мяне раптам зался чырванню.

– - Добра. Я на гарышча спаць пайду, -- прамямл ён.

Выгляд у яго бы так, што пры ншых абставнах я бы засмяялася, але цяпер, шчыра кажучы, мне было не да смеху. Цёця Тоня з неразуменнем зрнула на яго.

– - Ты што яшчэ здума? Раскладушку няс!

Мне паслал на раскладушцы побач з канапай, на якой спала цёця Тоня. Перад тым як класцся спаць, яна вырашыла прыгатаваць мне цёплага малака з мёдам -- "ад нерва" каб спалася лепш. Кал яны выйшла кухню, Цмка, ужо "прыстойнай" цштоцы джынсах, прысе на краёчак раскладушк спыта напаголасу: