Sisterdark / Сястра-Цемра
Шрифт:
– - Ды глупства, няма х някага агнястрэлу, -- сказа ён упэнена.
– - Тая, табе няма чаго баяцца! Яны цябе не крануць. З м пагутарыл па-сур'ёзнаму, яны сё зразумел.
– - Хто пагутары?
– - здзвлася я.
Цмка адказа унклва:
– - Гэта нестотна. Проста сур'ёзныя людз.
Пасля чаго ён замача, як партызан, кольк я н дапытвалася, больш нчога ад яго не дамаглася. Нарэшце я раззлавалася -- што яшчэ за канспрацыя?
– - сказала, што сур'ёзныя людз магл не турбавацца, я сама стане сябе абаранць! Цмка не пакрыдзся. Ён скрава позрк кудысьц далечыню сказ глыбакадумна, што я разважаю, як сапрадная фемнстка, гэта файна, гэтая тэма сёння актуальная, вунь нават казк перайначваюць на фемнсцк капыл -- ван-Царэвч "мочыць" цмока, а прэкрасная Царэна падае на яго Гаагск трыбунал за парушэнне право Змей-Гарыныча, дамаганн полавую дыскрымнацыю. Раз'юшышыся канчаткова, я крыкнула: "Ты што вярзеш?! Якя фемнстк?", але бачышы, што Цмка ксне ад смеху, я
Аб падрабязнасцях той "сур'ёзнай гутарк" я так не даведалася, але яна, вдавочна, мела эфект -- ад мяне адстал. Жыхар, прынамс, больш да мяне не чапся. Я кольк разо сутыкалася з м у горадзе, кожны раз ён дэманстрава понае гнарараванне, робячы выгляд, быццам мяне не пазнае. Лёню я ндзе не бачыла, гараж пад нумарам "нуль" цяпер увесь час стая наглуха зачыненым. Я палчыла гэта добрым знакам. На працягу некалькх месяца я жыла страшным напружанн, з засёдным пачуццём небяспек. Цяпер, як мне здавалася, пагроза мнула, я магла уздыхнуць з палёгкай.
Забягаючы наперад, скажу, што я памылялася, гэта было проста зацшша перад бурай. Бура надарылася змой. Тады я першыню адчула, што здольная забць чалавека. Лёню я забвала двойчы. У тую зму напрыканцы снежня я забла яго першы раз.
***
З восеньскх вакацый я вярнулася пасвяжэлая, павесялелая з новым колерам валасо. Раптам сцямшы, што агнстыя адценн пасуюць мне значна больш, чым хатурна-чорны, я перафарбавала валоссе ярка-лалавы, вырашышы хадзць так, пакуль не аднавцца мой прыродны руды. Таксама я змянла стыль адзення. Я дог час апраналася ва сё глухое чорнае, а цяпер, нарэшце, вырашыла рызыкнуць трох паэкспераментаваць з колерам фасонам. Я набыла сэкандзе дзве шатландскя спаднчк, адну зялёную, другую барвовую клетку (яны проста шыкона спалучался з берцам), а таксама пунсовы шалк вязаны смарагдавы берэт. Зрэшты, гэтыя колеры таксама лчылся "гатычным", так што я заставалася свам амплуа. Потым, сфатаграфавашы сябе люстэрку, я прыдзрлва разгледзела фотку на экране нотбука. Свам новым вобразам -- берцы, дзравыя панчох, нацягнутыя некальк слаё, клятчастая спаднчка, чорная байка чырвонае валоссе -- я засталася задаволеная. мдж, канешне, атрымася правакацыйны, нават трох брутальны, але мне падабалася. А мама не хвалла. Зрнушы на мяне, яна пахтала галавой спытала: "Таса, а ты не башся, што цябе паб'юць? Альбо не за тую прымуць?" Я не баялася. Прыпад'ездныя бабк лаял мяне "наркаманкай" "курвскай" задога да змены мджу, а на выпадак сустрэчы з гапатой у мяне меся электрашокер. Мой новы вобраз у класе зраб фурор. Ледзь тольк я вайшла, усе вочы скравался на мяне, над партам пранеслася: "О-о-о!..." Я была задаволена. Мне наогул падабалася шакаваць адыторыю.
Як выявлася, падчас вакацый не я адна эксперыментавала з мджам. Толк Валаткевч, гэты гопнк, прыйшо на рок чорнай скуранцы, байцы "Король и Шут" з налепкай Sex Pistols на заплечнку, абвясцшы, што цяпер ён слухае тольк такое, а эр-эн-б -- музло для гомка. Вось гэта бы, так бы мовць, нечаканчык. Такое мклвае перавасабленне "чоткага пацана" "свядомага панка" мяне разла. Да Толка я засёды ставлася з некаторай пагардай, але цяпер, зрнушы на яго па-новаму, я вырашыла, што ён, у прынцыпе, нчога так. Пасля вакацый ён заважна пастале пасур'ёзне, прада, вучыцца лепей не ста, затое пасябрава з батанам Стасем. Апошняе здавалася мне зусм ужо неймаверным, бо дагэтуль Толк яго несупына цвял наогул бы для Стася ледзь не ворагам нумар адзн.
Стась таксама змянся. Знешне ён заставася сё гэткм жа, але яго паводзнах сталенн да жыцця адбылся стотныя перамены. Раней Стаска не чмыры хба тольк лянвы, аднак цяпер яго не чапал, бо Стась пача агрызацца, а найбольш знахабнелым мог нават даць у вуха. спсванне на халяву з м больш не праходзла. Падчас пазапланавай самастойнай па фзцы яго, як зажды, закдал цыдулкам, але гэтым разам Стась не падума рашаць чужыя задачк. Ён спакойна, без мтусн выконва свае заданн, а цыдулк, якя дажджом сыпался яму на парту, ён акуратна складва на кра стала-- к канцу рока атрымася цэлы стос. На перапынку Стась дэманстратына выкну гэтыя паперк сметнцу абвясц, што надалей спсванне з'яляецца платнай паслугай, тарыфы па дамоленасц, магчыма заключэнне догатэрмновых кантракта, аматары ж халявы могуць роным радам сц... у лес. У адказ Стася назвал "сволаччу апошняй" нават прыгразл чынць яму "цёмную". Аднак бць Стася нхто не наважыся, бо ён цяпер сябрава з Толкам, а значыць з Цмкам таксама, а Толк Цмка здольныя моцна адмяцелць, кал што, таму Стася цяпер лепш не крыдзць. Не магу сказаць, што пасля гэтага Стаска класе пачал паважаць -- яго проста цха зненавдзел. Аднак чапцца да яго перастал, гэта было галонае.
Я
з цкавасцю назрала за гэтым метмарфозам. Напэна, гэта ёсць сталенне, разважала я, мы се проста робмся дарослым!.. Гэта было не зусм так. Мне, прынамс, да сапраднага сталення было яшчэ далёка, я па-ранейшаму заставалася дзцём, стэрычным, неранаважаным падлеткам са змрочным поглядам на жыццё. У гэтым сэнсе я мала чым адрознвалася ад Лён, хба тольк мая лютасць не была такой разбуральнай. Але сё змянлася тую ноч, кал вярнулася Цемра.***
У той вечар я была разам з Цмкам, мы зно гулял дапазна. Надвор'е сталявалася мяккае не па-восеньску цёплае, сц дадому мне не хацелася. Мы двойчы абышл вакол Старога Овельска, выйшл да лесапльн, пастаял на мастку, як звася "Малым", потым, крочачы здож набярэжнай, вярнулся да Чортава моста. На мосце жо запаллся лхтары, Овелька нзе здавалася чорнай, як нафта, на яе паверхн дрыжел льснлся адбтк электрычнага святла. Дзесьц наперадзе, схаваныя цемрай, ляжал руны сядзбы, а трох далей уздымася згорак, на якм калсьц месцся бельведэр з балюстрадай, а пад узгоркам, паводле падання, у даня часы знаходзлася логава Цмока.
– - Ты помнш гэту легенду?
– - спытала я, узраючыся цемру.
– - Ну, пра Авяльяна-Рыбака, як заб Цмока? Ведаеш, я раней смяялася з гэтай казачк, але цяпер я разумею -- там усё па-сур'ёзнаму!
– - Прада?
– - спыта Цмка трох безуважлва.
Я кнула.
– - Разумееш, я трох цямлю Традыцы. Дык вось, у гэтай легендзе апсваецца абрад нцыяцы. Самы сапрадны! Ну хто бы Авяльян да сустрэчы з Цмокам? Нхто, рыбачок маргнальны, жы сабе, шчупако ганя. А потым ён прыйшо у логава Цмока, накш кажучы, у ншасвет, на тэрыторыю, якая прыналежыць Пачварам. Ён уступае бтву з Цмокам перамагае, пасля гэтага адбываецца яго перавасабленне. Ён ужо не маргнал, ён вон, герой-змеяборац. перамогшы Пачвару, ён адразу ж атрымлвае профт -- бярэцца шлюбам з прыгажуняй, якая была калсьц паланянкай у пячоры Цмока...
– - Не змагася ён з Цмокам, -- сказа Цмка.
– - Што?
– - спытала я, трох асалапешы.
Цмка пачуха патылцу.
– - Ну, я там не сё памятаю... Але па-мойму, бтвы не было, Цмок дрых сабе дрых, а ён яго сне замачы, трызубам закало. Не па-геройску зусм.
Я тольк рукой махнула.
– - Ай, Цмка, вечна ты сё зганьбш! А такая прыгожая легенда...
– - Ты прыгожая, -- сказа ён раптам.
Мы стаял на мосце бурштынавым святле лхтаро, унзе шумела вада, а вышынях мж зора гуля неспакойны восеньск вецер, несучы з сабою водгулле дзвосных, манатонных спева. Я зрабла крок яму насустрач, пацягнулася да яго. Ягоная далонь легла на маё запясце, я адчула яго дыханне на свах вуснах. Але я не здолела. Сцепанушыся, я рэзка адышлася.
– - Не. Я не магу. У мяне не атрымлваецца...
– - прагаварыла я.
Ён пацсну плячыма.
– - Ну прабач. Гэта я паспяшася.
Потым мы хутка развтался пайшл кожны свой бок -- ён у Стары Овельск, я да "блока". Настрой у мяне сапсавася. Я адчувала, што зно яго пакрыдзла, а ён зно усё стрыва. Але што я магла зрабць? Цалавацца я не мела, наогул у гэтых справах я была, як бервяно. Што мне цяпер, цераз калена сябе ламаць?.. Каб трох развеяцца, я надзела навушнк ключыла плэер на поную моц. Я павольна крочыла здож пустынных, цьмяна асветленых вулц, у твар мне дзьму цёплы зорны вецер, а вушах калацлся паганскя рытмы Inkubus Sukkubus. Паступова засмучэнне маё прайшло. Нармальна з нам сё, вырашыла я, мы проста трох паспяшался. Усё нас яшчэ будзе -- тольк не сёння...
Незабаве мой настрой зно рэзка пагорша, бо я зразумела, што дзесьц пасеяла ключы ад кватэры. Я стаяла пад'ездзе перад зачыненым дзвярыма разгублена корпалася кшэнях -- "лхтарык", плэер, папяровыя насок, скрыначка мятнага дражэ, ншая драбяза. Ключо не было. На сяк выпадак я агледзела сумку. Ключо не было там. Напэна, я выпадкова вытрасла х, кал выцягвала з кшэн навушнк -- кал тольк я не згубла х яшчэ раней, у Старым Овельску. што цяпер рабць?.. Паразважашы трох, я выцягнула мабльнк набрала мамн нумар. Абанент недасягальны. Цудона проста. На любошчах, пэна, са свам Адамычам, вунь тэлефон адключыла, а што родная дачка тачэцца пад'ездзе пад дзвярыма, ёй начхаць. Закпаючы злосцю, я апусцлася на падлогу села, прыхнушыся спнай да дзвярэй. Нчога не зробш, прыйдзецца чакаць.
Праз пагадзны мяне пачал смылець плечы азадак, я адчула, што болей чакаць я не стане. Мама магла затрымацца аж да свтанку, так што мяне заставался два варыянты -- альбо сядзець усю ноч у пад'ездзе, альбо клкаць на дапамогу суседзя. На нашай пляцоцы месцлся яшчэ дзве кватэры. У адной жыл алкашы, якя вельм рэдка прыходзл прытомнасць, а кватэра насупраць прыналежыла Анс царколенай. Яе я пабойвалася, бо мне здавалася, што яе не се дома. Анся звала сябе "старой грэшнцай" (хаця насамрэч была яна зусм не старая), хадзла догх спаднцах наглуха завязаных хустках несупынна маллася пасцлася. Мяне яна, напэна, лчыла дзцём Сатаны кожны раз пры сустрэчы са мной пачынала жагнацца варушыць вуснам. Экзарцызмы чытала, няйнакш.