Sisterdark / Сястра-Цемра

– - А магу я х...пачытаць?
– - спытала я.

– - Чытаць х давол цяжка, Таса. Але...

Альгерд Алегавч падхапся з крэсла рушы да псьмовага стала. Пакорпашыся паперах, ён выцягну стос нейкх раздруковак працягну х мне.

– - Вось, уласна кажучы... Патараю, гэта нават не рык з раздзела, проста чарнавыя накды. Вытрымк са справаздачы мае зацемк. Магчыма, з цягам часу з гэтага вырасце сапрадная кнга. Мне будзе вельм прыемна, кал вы станеце мам першым чытачом, Таса.

Ён усмхася, працягваючы мне раздрукок. Сэрца маё раптам пакутлва засмылела. Божачк, падумала я, ну чаму ён не мой бацька?! Чаму засёды атрымлваецца так, што я добра пачуваюся тольк чужых людзей -- у цёц Тон, у гсторыка, а сябе дома я нбы байстручка, чужанца, родная мац глядзць на мяне вокам?..

– - Таса, што з вам?
– - спыта ён устрывожана.

Я матнула галавой.

– - Нчога, я... Задумалася проста. Дзякуй вам, Альгерд Алегавч. Дзякуй!

***

шла трэцяя гадзна ночы. Мама жо ляглася спаць, а я сядзела на кухн, глушыла моцна завараную каву чытала. Альгерд Алегавч ме рацыю -- паказанн Славамра Кунцэвча сапрады нагадвал трызненне. Вытрымк са справазадчы мел выгляд гэткага катэхзса, пытанне-адказ, упярэмежку з зацемкам гсторыка.

Строга: "З якой мэтай Аляксей Авельчанка прыбы да вас у маёнтак?"

Кунцэвч: "Мне яго рэкамендавал як перакладчыка. Я ме патрэбу ягоных паслугах".

Строга: "Дзеля чаго?"

Кунцэвч: "Манускрыпт Твардоскага. Ён яля сабой сапрадную галаваломку. Напсаны на аравйскм дыялекце часткова перакладзены на польскую. Там мелся надрадковыя пераклады, магчыма, зробленыя рукой самаго Твардоскага. Яны таксама был галаваломкай. Глагалчны тайнапс, тольк не на стараславянскай мове, а на польскай. Тайнапс я разабра. Для зручнасц я пераклада яго з польскай на рускую, запсваючы пераклады на асобных аркушах. Аднак палова манускрыпта не мела перакладу. Тольк тэксты на аравскм дыялекце, якога я не веда. Таму мне спатрэбся адмыслоца".

Строга: "Што змяшча сябе манускрыпт?"

Кунцэвч: "Формулы. Малюнк. Малтвы да снасця. Гэта бы грымуар, кнга для чаранцтва вядзьмарства.

Строга: "Адкуль з'явся манускрыпт?"

Кунцэвч: "Мне прада яго гандляр кнгам, як назвася Нчыпарам"

Зацемка: "Вдавочна, Славамр Кунцэвч захапляся мстычным забакам, модным тагачасным дэкадэнцкх колах -- спрытызм, месмерызм, кручэнне стала нш. Магчыма, менавта гэта стала штуршком для яго вар'яцтва".

Строга: "Хто працава на вашай лесапльн? Тутэйшыя сцвярджаюць, нбыта гэта был цыганы з Бесараб".

Кунцэвч: "Не людз. На лесапльн был не людз. Големы. Мы х стварыл. Мы з Яромкам. Дзеля гэтага мы брал частк цела нябожчыка, якх мы выцягвал з магл, а таксама глну з тых жа магл, кро лмфу жывёл некаторыя ншыя кампаненты. Потым мы кладвал х падабенства душы, паводле формулы з манускрыпта. Усяго мы стварыл чатырох голема. Для гэтага спатрэблася восем мерцвяко у рознай стады разлажэння".

Строга: "Яромка падзяля вашыя захапленн?"

Кунцэвч: "Спачатку ён бы проста памагатым, але незабаве ён перасягну мяне. стотна. Незадога да смерц ён мог бачыць снасц чуць галасы ншасвету без ужывання Зелля.

Строга: "Якога менавта?"

Кунцэвч: "Зелле. Рэчыва, створанае паводле формулы з манускрыпта. Раслны, мнералы трох вядзьмарства. Надзвычай старажытная рэцэптура. Яго жывал паганскя жрацы для свах мстычных палёта, потым сярэднявечныя ведзьмы падчас шабаса. У Еропе яно вядома пад назвай "Внум Сабац"*. Вно Шабасу, накш кажучы. Зелле дазваляе бачыць тое, што схавана ад простых смяротных, але яно губць. Яно забвае мяне цяпер -- бачыце, цела маё разбурана гне жыцом. Гэта плата за забаронены плод, на як мы спакуслся".

Зацемка: "Як вынкае з дадзенага фрагмента, псхчнае захворванне Славамра Кунцэвча было абцяжарана таксама наркатычнай залежнасцю (опум?). Цкава, што сваё трызненне ён уключы таксама Яромку Ляпца, загадчыка лесапльн".

Строга: "Вы сцвярджаеце, што займался спрытызмам?"

Кунцэвч: "Гэта не мае дачынення да спрытызму. Гэта сакральныя веды шанаванне Старых Баго снасця, якя был тут задога да часо Масея. Сёння яны спачываюць у цемры, але кал-небудзь яны абудзяцца вярнуцца на Зямлю, гэта будуць апошня дн чалавечай цывлзацы".

Строга: "Вы пакланялся Старым Багам?"

Кунцэвч: "Мы звяртался да адной з снасця. Можаце называць яе дэманам, хаця гэта няслушны тэрмн. Мы з Яромкам звал яе стотай. стота прабывала ншасвеце, аддзеленая ад нас часам прасторай, а нашай мэтай было завабць яе нашу рэчаснасць, каб моцаю заклёна разбурыць яе плоць завалодаць яе слай... Вы кал-небудзь был на паляванн, спадар Строга? Тады вы павнны разумець гэты азарт. Мы пачувался сапрадным палянчым, якя асочваюць здабычу".

Строга: "Што дало бы вам авалоданне слай гэтай, як вы выказался, стоты?"

Кунцэвч: "Сусветнае панаванне. Усяго тольк. Дробязь, ц не так?

Але напачатку трэба было паклкаць стоту наш сусвет дазволць ёй увайсц. Гэта задача складалася з некалькх крока, альбо стадый. Першая -- Поклч, зварот да стоты скрозь прастору час. Другая -- Брукаванне Дарог, то бок стварэнне тунэля, альбо калдора прасторы часе, па якм будзе рухацца стота. Трэцяя -- Зламанне Замко Адкрыванне Брамы, якое ажыццяляецца праз чалавечае ахвяраванне. На гэтай стады перад стотай адчыняюцца дзверы нашу рэчаснасць, аднак яна яшчэ не можа вайсц стаць ля ваходу, чакаючы Чацвёртай Стады, якая завецца Вячэрай. стота павнна атрымаць Акульту, каб увасобцца нашым сусвеце".

Строга: "Што ёсць Акульта?"

Кунцэвч: "Энергя. стота слкуецца Акультай, сама плоць яе складаецца з Акульты. Найчысцейшая энергя мльёна душ, якя яна паглынула. Стварэнн, якя жыл часы Гпербарэ, замест душа мел Акульту. Сустракаюцца яны цяпер, але тольк зрэдку".

Поле пад загалокам "Зацемка" тут засталося незапоненым, пэна, Альгерд Алегавч не знайшося, як пракаментаваць гэткя пасажы.

Строга: "Вы сцвярждаеце, што вашы мстычныя практыкаванн был зачасна прыпынены?"

Кунцэвч: "Так. Мы спяшался. Пераклад манускрыпта прасовася хутка, у гэтым сэнсе мне няма чым упкнуць перакладчыка, ён бы майстар сваёй справы. Мы спасцгал сё новыя законы формулы, неабходныя нашай працы. Як выявць прывабць Акульту, як падрыхтаваць пентакл для абароны ад Акульты, якая можа быць разбуральнай... А потым я атрыма гэту ананмку".

Строга: "Ананмны данос?"

Кунцэвч: "Менавта. Невядомы ра мне звярнуць увагу на паводзны маёй жонк Ядвг. Яна нбыта здраджвае мне з гэтым Авельчанкам, перакладчыкам. Мяне гэта ашаламла. Увесь свой час я прысвяча акультным практыкаванням зусм не зважа на Ядвгу. Я пача прыглядацца. Даносчык ме рацыю, памж м сапрады штосьц было. Гэтыя позрк, дотык. Усё было навдавоку, а я нчога не бачы, паглыблены свае пошук. Я бы у разгубленасц. Выгнаць Авельчанку я не мог, таму што пераклад манускрыпта яшчэ не бы завершаны. Тады я пагутары з Ядвгай. Сказа ёй, што маю сумневы адносна яе цнатлвасц шлюбнай вернасц. Да ёй зразумець, што я сё ведаю. Гэта было памылкай. На наступны дзень яна збегла. Разам з Авельчанкам. Дарэчы, гэта пацвердзл тутэйшыя. х абодвух бачыл фурманцы, на гасцнцы. Мы з Яромкам кнулся наздагон. Разумееце, я нкога не хаце забваць. Я проста жада вярнуць Ядвгу".