Sisterdark / Сястра-Цемра

Пасля нядогх разважання я рашуча паднялася на ног рушыла на трэц паверх. Там жыл людз больш адэкватныя. Ну, у большасц сваёй... Падняшыся на пляцоку, я па чарзе пазванла дзве кватэры, але бызвынкова, гаспадаро ц то не было дома, ц то спал жо. Заставалася яшчэ адна кватэра, у якой жы Валодзька-слесар з сям'ёй. Звяртацца да Валодзьк мне не хацелася. Ён не бы н алкашом, н дэбашырам, але я ставлася да яго насцярожана, бо мне ён здавася нейкм душным.

У Валодзьк была жонка Зоя, цхая, худзенькая жанчынка з вялзным перапалоханым вачыма. Казал, што Валодзька б'е яе смяротным боем, яна жо некальк разо трапляла шпталь з пераламаным рэбрам кровацячэнням. Аднак Зоя сё трывала млцыю не звярталася, бо апроч Валодзьк яе больш нкога не было, сц ёй не было куды. Зоя пакутавала на нешта "па жаночай частцы" жо перанесла некальк аперацый з хмятэрапяй. Ясная рэч, што такая гнлая ды хворая яна нкому свеце не патрэбна, а Валодзька, хоць б'ецца, але з дому не выганяе.

Дачку сваю Наталку, таксама хворую, Валодзька кранальна люб. У Наталк было штосьц з галавой (я звала яе "атысткай"), яна не размаляла, тольк смхалася, мела звычай час ад часу сыходзць з дому. Звычайна яна не адыходзла далёка, але аднойчы яе адлавл Кунцацы пяц кламетрах ад Овельска, а друг раз ажно пад Крушняй -- яна цягнулася здож шашы, раскудлачаная адным басаножку, друг згубла дзесьц дарозе. За тыя цёк Валодзька яе нкол не кара (ну што возьмеш з ненрамальнай?), а вось Зою луп жэстачайша -- за тое, што не дагледзела. Да мяне Валодзька таксама стався добра, засёды мне ветла смхася здарокася, але я адчувала да яго непрыязнасць. Мужык, як б'е сваю жонку, не можа быць добрым чалавекам.

За дзвярыма Валодзькавай кватэры гучала музыка, чулся стрэлы выкрык -- там глядзел тэлевзар. Памарудзшы хвлну, я нацснула на кнопку званка. Стрэлы сцхл -- пэна, прыглушыл гук тэлевзара, потым зашчока замок, дзверы адчынлся, на парозе паста Валодзька. На м был бруднаватыя хатня нагавцы расшпленая кашуля, пад якой вднелася круглявае пуза шырокя грудз, зарослыя жорсткм рудаватым валаскам. Мачо, ёлк-палк.

– - Таечка? А што такое?
– - спыта ён прыязна.
– - Што, тэлевзар шумць?

Я пакруцла галавой.

– - Ды не... Дзядзя Валодзя, тут такая справа. Я ключы згубла, а мамы няма дома, не магу патрапць у кватэру. Скажыце, мо вас ёсць якая адмычка, ц там, не ведаю, адвёртка? Трэба скрыць замок.

Валодзька нахмурыся, у задуменн паскроб пазногцям жывот.

– - Адмычка, кажаш? Зараз глянем.

Валодзька знк за дзвярыма праз пару хвлн вярнуся з адвёрткай у руцэ.

– - Ну, хадзем, паглядзм твой замок, -- сказа ён.

Разам мы спусцлся на друг паверх, дзе размяшчалася мая кватэра. Я мочк паказала яму на дзверы. Валодзька дзелавта паторга дзвярную ручку, пэншыся, што дзверы не адчыняюцца, схлся над замочнай адтулнай прыняся няклюдна тыцкаць туды адвёрткай. Потым ён выпрастася пахта галавой.

– - Не, Тая, так не гадзцца. Зараз мы яго проста зломм, што тады? Купляй новы замок, уразай, тольк лшня выдатк. А ведаеш што? Хадзем лепш да мяне. Пасядзш, гарбатк пап'еш, а там мама вернецца.

– - Ну, не ведаю?.. А я не буду вам замнаць?
– - вагалася я.

Валодзька засмхася.

– - Што ты, Таечка. Было б каму замнаць, -- сказа ён лагодна.
– - Зойка ж мая, дурнца, да цёшчы з'ехала, Наталку з сабой забрала. Кукую цяпер адзн, як той бабыль. пагутарыць няма з км.

На апошняй фразе ягоным голасе раптам з'явлся плаксвыя нотк. Ён што, на жыццё мне скардзцца? Я зрнула на зачыненыя дзверы, потым на Валодзьку. Ён выгляда шчырым.

– - Ну...добра, -- сказала я.
– - Мне тольк маму дачакацца.

Валодзькава кватэра яляла сабой тыповую двухпакаёвую хрушчоку -- адзн пакой заляваны, друг прахадны, альбо "гасцёня". Гэта лчылася дэальным варыянтам для сям' з трох чалавек, хаця я асабста лнчавала бы таго архтэктара, як вырашы, што пакоя у кватэры павнна быць менш, чым чальцо сям', адзн з пакоя мусць быць прахадным. Пакнушы перадпако палто сумку, я прайшла "гасцёню". Тэлевзар усё яшчэ бы уключаны, перад тэлевзарам стая мякк фатэль з шырокм падлакотнкам, а да фатэля бы прысунуты зэдлк, як выконва ролю столка. На зэдлку стая брудны кубак з рэшткам растваральнай кавы сподак, запонены раздушаным недакуркам, а побач ляжал пачак цыгарэт запальнчка. Паветра пако было шызае ад дыму. Валодзька хуценька прыбра цыгарэты попельнцу замаха рукам, разганяючы дым.

– - Я тут так начадз, прабач. Занураюся, так бы мовць, у халасцяцкя звычк. Я пры дзячынках нкол не куру... Ты сядай, Таечка, тэлевзар паглядз. А я пайду пакуль што, гарбатк запару.

Ён сышо на кухню. Я апусцлася фатэль тароплася на экран тэлевзара. Бы уключаны адзн з расейскх канала, шо нейк мянтоск серыял -- я, шчыра кажучы, не адрознваю х адзн ад аднаго. Я чула, як Валодзька важдаецца на кухн, грымць посудам, ляпае дзверцам лядон. Патроху я разняволлася. Ну сапрады, чаго мне нервавацца? Можа, не так жо ён благ чалавек, гэты Валодзька.

Валодзька вярнуся з кухн, пастав на зэдлк вялзны кубак чаю талерку, на якой ляжал тостыя, нярона накроеныя бутэрброды.

– - Вось, Таечка, частуйся, не саромейся. Ты ж, пэна, не вячэрала яшчэ?

– - Ага. Дзякуй!

Раптам адчушы востры голад, я сербанула чаю схапла з талерк бутэрброд з сырам вяндлнай. Валодзька смхася, з замлаваннем назраючы, як я ем. Бацькоскя пачуцц прачнулся, ц што? Потым ён узя пульт тэлевзара дада гуку. Я паморшчылася -- ненавджу, кал тэлевзар раве на сю моц, але змочала, я ж усётк гасцях.

– - Таечка, ты не супраць, кал я тут побач прысяду?
– - спыта Валодзька.

Я пацснула плячыма.

– - Ды кал ласка...

Ён прысе на падлакотнк ушчыльную да мяне мочк перыся тэлеэкран. Аднак серыял яго, пэна, не цкав. Скасшы вочы, ён глядзе проста на мяне. Ягоны позрк мяне трох бянтэжы, але я старалася на гэта не зважаць. Прыкончышы адзн бутэрброд, я зяла з талерк друг, з вэнджанай клбасой.

– - Табе смачна, Таечка?
– - спыта Валодзька.

Працягнушы да мяне руку, ён узя пасмачку мах валасо пача асцярожна намотваць яе на палец. Я адсунулася.

– - А гэта што, цяпер мода дзячынак такая? Чырвоныя валоск?
– - пацкався Валодзька.

– - Ды не. Я за модай не сачу, -- сказала я.

Валодзька смхнуся.

– - А, ндывдуальнасць. Гэта добра. Ухваляю.

Валодзька замача, адвярнушыся да тэлеэкрана.

– - Тая, а хлопчык у цябе ёсць?
– - сптыта ён раптам.

Я ледзь не папярхнулася.

– - Што?

– - Ну, Таечка, не саромейся. Пэна ж ёсць! Такая прыгожая дзячынка павнна мець хлопчыка, -- гавары Валодька.
– - Слухай, а вы з м ужо?.. Ну?... Гэта самае?.. Тая, мы з табой ужо дарослыя людз, ты ж разумееш, пра што я?

Бутэрброд раптам ста мне поперак горла, я паклала яго зваротна на талерку.

– - Не. Нчога такога. Мы проста гуляем разам, -- сказала я.

Валодзька энергчна заква.

– - О, вось гэта правльна! Вельм, вельм правльна. З гэтым не трэба спяшацца. Дзячынк цяпер, ведаеш, у чатырнаццаць гадо ужо сапрадныя прастытутк. Нашае пакаленне было ншае, мы берагл свой гонар. Вунь Зойка мая дзекай за мяне пайшла, я яе першы бы. Такая нявннца. А цяпер яна, ведаеш, хварэе па-жаноцку, у ложку зусм не можа. А мне яно разумееш як? Я ж не стары яшчэ. Мне нават урач сказа, што стрыманне шкодна для здароя. Жанчынку мне пара завесц, для падтрымання тонусу. Ага, так мам словам сказа -- жанчынку. А дзе яе возьмеш? Я ж чалавек сямейны.