Sisterdark / Сястра-Цемра

– - Тая, мо пасядзш яшчэ з нам?
– без энтузязму спытала мама.

А Франц-Адамыч махну рукой сказа дабрадушна:

– - Няхай! Моладзь, у яе свае нтарэсы. Кал яшчэ м гуляць, як не цяпер?

Я накнула палцечка ветлва развталася. Напэна, у Адамыча склалася ражанне, што я наймлейшая дзячынка-дзьмухавец. Наны так. Выходзячы з пад'езда, я патэлефанавала Цмку. Ён сказа, што яны з рабятам жо на плошчы, тут прышпльна, Елфма спявае, а яшчэ абяцал Смолаву гэту, ну памятаеш, у смешнай такой сукенцы, выконвала на Ерабачанн патрыятычную песню**, карацей, прыязджай хутчэй, чакаем!

У навагоднюю ноч памж Старым Новым Овельскам мус курсраваць бясплатны атобус, прынамс, так абяца спадар мэр. Прачакашы хвлн пятнаццаць на прыпынку, я страцла цярпенне пайшла пешшу. Пакуль той атобус, на свах двах хутчэй дабяруся.

Надвор'е стаяла зусм не навагодняе, цеплаватае волкае, у паветры наслся бязважкя кропл дажджу. Над Овелькай курылася шызая смуга, уздымалася над набярэжнай, пазла на горад, затапляючы вулцы. Нзка над ходнкам плыл прадагаватыя пасмы туману, такога шчыльнага, што здавалася, да яго можна дакрануцца. Згустк смуг весь час мянял форму -- спачатку яны нагадвал чароды цюленя ц касатак, а потым спакваля выцягвался, выгнался, ператварался ц то марскх змея, ц то першабытных пачвар з важкм верацёнападобным целам гронкам догх, гнуткх шчупальца. Усё накол патанала непраглядным тумане, раблася зыбкм, невыразным, нейкм цякучым, мне здавалася, быццам я рухаюся акяне хмар. Размытыя абрысы шматпавярховка паабапал вулц плыл туманнай смузе, нбы святлвыя айсберг, бляклыя плямы лхтаро калыхался волкм мораку, як сгнальныя агн караблё. Дзесьц дварах бабахал петарды, чулся ажыленыя галасы выбух смеху - народ святкава. З боку старой плошчы данослся прыглушаныя гук музык.

Тое, што наперадзе мост, я здагадалася па шуму плёскату вады, сам ён бы нябачны смузе. Я спынлася. Мма з шоргатам праеха атобус, ледзьве разганяючы фарам туман. Потым з'явлася сям'я з трох чалавек - мац бацька, якя вял за рук хлопчыка гадо пяц, затым паз мяне прайшл, абняшыся, хлопец дзячына, прабегла зграйка школьнка з бенгальскм агням руках. Усе яны вынырвал з туману, нбы здан, знкал зно, губляючыся шызай мзе. 'Усё нармальна. Яно спць. дз!', сказала я сабе зрабла крок наперад.

Кал я ступла на мост, мне падалося, што ён злёгку хснуся, твар мне павеяла холадам. Сэрца маё пачало шалёна калаццца, я адчула, як Цемра ва мне варухнулася скнулася, як растрывожаная вужака. 'Ойча наш..., прашаптала я, Ойча наш...' Словы малтвы бегл ад мяне, рассыпался, як пацерк. На мосце штосьц было. Я не бачыла яго шчыльнай смузе, але я адчувала яго прысутнасць. Скура мяне на патылцы сцягнулася, па спне пабегл ледзяныя дрыжык. 'Хлеба нашага...нашага...штодзённага...дай нам сёння...' - прагаварыла я прымусла сябе зрабць яшчэ крок. Яно было наперадзе, каля парэнча моста. Маклвае, цёмнае, яно глядзела на мяне скрозь туманную мгу. ' ад усякай злой прыгоды баран нас засёды...' - вымавла я. Здаецца, гэта был жо словы нейкай ншай малтвы. Цемра ва мне напялася, як змяя перад кдком, усярэдзне мяне пача павольна раскручвацца вр.

– - Тая, -- пачула я.

Голас знаёмы. Занадта знаёмы. Я бы пазнала яго з тысячы ншых - цх бясколерны, без усякх эмоцый. Я, праду кажучы, уздыхнула з палёгкай. Усётк чалавек, не гдота тагасветная.

– - Прывт, Захар. Дано не бачылся. Я жо сумаваць пачала.

Ён стая ля агароджы моста, трымаючы рук кшэнях, глядзе на мяне ва пор. Выгляд ён ме няважны - скуранка наросхрыст, чаравк квэцаны нейкай граззю, валасы лаёвыя, у вачах лхаманкавы бляск. Зомб. Зрэшты, ён засёды так выглядае. Пачварынка, матацыклетка ягоная, стаяла побач, тольк шчыльнай смузе яна здавалася шэрай, а не барвовай.

– - Што, смелая стала?
– прагавары ён.
– Прынцэса, блн. без варты.

– - цябе з Новым годам. Прайсц дай. Кал ласка, -- сказала я спакойна.

Я раптам зразумела, што зусм яго не баюся. Нколечк. Усярдзне мяне кружыся вр, пакуль яшчэ марудлва ленавата, але я ведала - кал Лёнечка тольк рыпнецца, гэты запаволены вр ператворыцца тарнада, я яго прыкончу. То бок, не я, а Цемра. Хаця забваць яго мне зусм не хацелася, бо цяпер мне было яго шкада. Апошнм часам я пачала яго трошачк разумець, мне здавалася, што памж нам было больш агульнага, чым адрознага.

– - Не, Тая, стой. Чакай.

Ён зраб крок да мяне выцягну рук з кшэня. Я бачыла, што правай руцэ ён сцскае ствол. 'Цацка' выглядала сапраднай. Я ммавол адступла.

– - Чорт... Лёнь, ты што?..

Куточк яго вусна папазл гору, на яго вузкай фзяном з'явлася ранчная смешка, хаця вочы заставался шклянстым нерухомым.

– - Ага, баявы, -- сказа ён хрыпла.
– А вы як хацел? Што, думал, лоха знайшл, думал, я цяпер так буду апушчаны хадзць? А вось хрэна.

Я хутка азрнулася. У тумане цяжка было штосьц разгледзець, але здавалася, што на мосце, апроч нас, больш не было н душы. Гэта добра. Мне не хацелася, каб пацярпел выпадковыя мнак, кал дарыць Цемра... Усё яшчэ спадзеючыся пазбегнуць смертазабойства, я прамовла мралюбна:

– - Захар, слухай, не дуркуй. Тут жылыя кварталы накол, людз ходзяць. У цябе праблемы будуць, ты гэта разумееш?

Ён кну.

– - Ужо сё рона. Сёння сё скончыцца. Ты не нервуйся. Мне тваё жыццё не патрэбна. Яму патрэбна. Вось яму, так. Тут мы не паразумелся. Ён патрабуе. я жо не магу яго стрымлваць. Але хутка сё гэта скончыцца, я кажу.

З усёй гэтай лухты я не зразумела ан слова.

– - Захар, ты гэта...а можна тое ж самае, тольк выразна? З км вы не паразумелся - з Жыхарам, ц што?

Ён глядзе на мяне, смешка яго згасала, ператвараючыся хваравтую грымасу.

– - Ты што, так не зразумела нчога?
– сказа ён вельм цха.
– Усе вы аднолькавыя. Ладна, чорт з табой. Жыв, як жыла. А яны здохнуць. Сёння, усе трое. Потым я. сё скончыцца.

Ён павярнуся пацягнуся да Пачварынк, не выпускаючы з рук ствала. шо ён прыгорбшыся, нейкай развнчанай хадою. Здавалася, штосьц м канчаткова зламалася. Я зразумела, што ён задума. Учынць стралянну на плошчы, а потым засадзць свнец сабе мазганю. наш цх, маленьк Овельск зно патрапць у зводк навн. Я заступла яму дарогу.

– - Захар, што ты дзееш? Зусм 'кукушка' паехала? Спынся!

– - Адыдз!...
– прахрыпе ён.

Павольны вр ува мне жо ператварыся шалёны вхор, паветра накол быццам наэлектыразавалася, у вушах стая нзк гуд, як на высакавольтнай лн. Я не ведала, як дога я змагу стрымлваць Цемру. Але я сё яшчэ спадзявалася. Я падышла да яго шчыльную працягнушы да яго руку, пачала асцярожна гладзць яго па шчацэ, па валасах, спрабуючы супакоць. У мяне мльганула недарэчная думка, што валасы яго мяккя, як кацная посць. Я зазрала яму проста вочы гаварыла напаголасу:

– - Лёня, Лёнечка. Спынся. Чуеш? Годзе жо. Супакойся. дз дадому. Я пра ствол нкому не скажу, абяцаю...

– - Адыдз ад мяне!

Я адступла, апусцшы рук. Цемра абудзлася, Цемра была накол мяне, я глядзела на свет скрозь Цемру - я бачыла. У глыбн яго зрэнак. Дзве святлвыя зеленаватыя кропк, быццам яшчэ адна пара вачэй. Той, ншы, глядзе проста на мяне, пльна неадрына, ад яго позрка веяла смяротным холадам.

– - Ён тут, разумееш? Я яго трымаю. Пакуль што. А хутка не змагу. ён цябе кончыць. Разумееш?