Sisterdark / Сястра-Цемра

Здрыганушыся ад нечаканасц, я абярнулася. Па збочыне, злёгку накульгваючы, крочы Цмка. Сустрэшыся са мной позркам, ён засмхася махну мне рукой.

– - Ой, ну бл--н!...
– вырвалася мяне.

Тольк яго тут не хапала.

– - Тай, прывтанне, -- сказа ён, наблжаючыся.

Кроца, неяк адразу страцшы да мяне нтарэс, зачын дзверы, машына, ранушы маторам, паехала.

– - Гэта што за фацэт?
– спыта Цмка, праводзячы позркам ато.

Я пацснула плячыма.

– - Не ведаю. Дзядзька нейк. Я пад'ехаць з м хацела... Цм, а чаму ты не на роках?

– - А ты? У школе цябе няма, на званк не адказваеш. Па кабнетах, мж ншым, дырэктарка швэндаецца, перапсвае сх адсутных. Цябе вось перапсала.

– - Ну, халера яе бяры, -- сказала я.

Чула я жо пра гэты перапс. Мама гаварыла, яе на працы таксама адзначаюць усх адсутных. цёц Тон гастраноме тое ж самае. Усе, хто трап на аловак, потым павнны будуць даказваць, што адсутнчал па важлвай прычыне, а не займался якой крамолай. Кажуць, быццам некальк чалавек ужо так арыштавал. Усё з-за 'беспарадка', якя чакаюцца нядзелю. Так метад запалохвання. Вялк Брат глядзць на вас, тутэйшыя. Госпадзе, якое ж дыёцтва!..

– - Тая, а ты што гэта здумала?
– - Цмка зрну на спартовую сумку, якая баталася мяне на плячы.
– Сабралася некуды?

– - Сабралася, -- адказала я панура.
– Я звальваю адгэтуль.

– - У сэнсе?

– - У сэнсе назусм. У Смаленск еду. Ужо сё вырашана, мяне там чакаюць... не глядз на мяне так! Ну прабач, не папярэдзла. Я хацела табе жо па факце сё расказаць.

– - Так, нечаканчык, -- прамов ён, памачашы трох, раптам спыта: -- Тай, у цябе там хлопец, так?

Я заматляла галавой.

– - Як хлопец? Сяброка. Ну, знаёмая, па нтэрнэце пазнаёмлся, -- я хлусла, як дыхала, але што было рабць?

Цмка зрну на мяне скептычна.

– - гэта сяброка табе нарала на трасе фуры лавць? Ну вы даеце.

– - Ды не! Гэта маё рашэнне, асабстае... Цм, ну прада, шо бы ты дадому, -- сказала я, ужо пачынаючы адчуваць раздражненне.
– Я табе потым патлумачу. Потым, добра?

Я рэзка развярнулася таропка закрочыла здож трасы, прэч ад Овельска. Цмка шо следам, ледзьве паспяваючы за мной.

– -Тай, ну пачакай. Тая! Ды што з табой такое?

Я спынлася, павярнулася да яго тварам прагаварыла з прыкрасцю:

– - Што сё ходзш за мной? Задзябло жо! Усё задзябло! Горад гэты сраны. Ненавджу яго! Тут дыхаць няма чым, тухлнай смярдзць, нацам. Што, не адчуваеце? Прызвычался, тутэйшыя, блн! А мне яно вось тут ужо, вось тут!..

Ён ступ да мяне крок, узя мяне за руку.

– - Тай, паслухай мяне...
– прымрэнча пача ён.

– - Пусц!

Адштурхнушы яго, я пераскочыла кювет рванула напрост праз поле.

– - Тая!
– крыча ён мне след.

– - Адчапся!

Я бегла, захрасаючы гурбах снегу, важкая спартовая сумка адцягвала мне плячо. Халера, чаго яна цяжкая такая, быццам цаглнам напханая, я ж старалася браць тольк самае неабходнае?.. Трэ было манатк свае заплечнк пагрузць, лягчэй было б цягнуць...

– - Чорт!..

Зачапшыся нагой за нейкую старую атапакрышку, я з усяго ходу, плазам паваллася снег. Сумка пераляцела мне цераз галаву, жмякнулася побач, расшпллася, яе змесцва павывальвалася на зямлю, як вантробы. З вачэй у мяне пырснул слёзы.

– - Ну што за гадства?!..

Укленчышы, я падхапла выпалыя рэчы, не складваючы, камяком запхала х зваротна сумку, прыцснула паспрабавала зашплць, ды замок-маланка разышося здавалася, зламася канчаткова. Усё, прыехал. Гэта было апошняй кропляй. Адпхнушы сумку, я села на снег працягла, па-бабску, загаласла.

Цмка стая побач са мной, апусцшы рук, мочк, у разгубленасц глядзе на мяне -- мужык засёды бянтэжацца, кал бачаць кабету стэрыцы, а я сё выла выла, нбы на пахаванн, няк не магла суцшыцца. Мяне ахапла пачуццё такой безвыходнасц, што хацелася памерц. Я зразумела, што Овельск мяне не адпускае. Я павнна застацца тут сустрэць тое, што наканавана мне лёсам. Тое, пра што казала Альжбета падчас нашай апошняй сустрэчы. Наканаванасць. збегчы, схавацца ад гэтага не атрымаецца. Я зрабла глыбок дых, прымушаючы сябе супакоцца, схапла прыгаршчу снегу абцёрла м твар. Падняшыся на ног, я абтрэсла вопратку зяла рук сумку з рэчам.

– - Цм, я тут псханула, даруй, -- прагаварыла я.

– - Тая, што з табой дзеецца?
– спыта ён, пльна гледзячы на мяне.
– - Ты з восен як непрытомная, не пазнаю цябе.

– - Цм, мне прада жудасна.

Ён кну.

– - Ды я бачу. А з-за чаго канкрэтна? Ты ж мачыш, партызанка, быццам я сам павнен здагадацца. А я ж не гэты, з 'Бтвы экстрасэнса', я думк твае не магу прачытаць. Ну што здарылася, Тая? Кал цябе тут якое быдла крыдзць, ты так скажы. А можа, з мац пасварылася?

Я мачала, збраючыся з думкам. Што я магла яму сказаць? Распавесц пра свае мро, у якх я бачу мёртвыя гарады трупы на вулцах? Пра Цемру-Акульту, якую я прыручыла калсьц, падвабшы цукеркам? Альбо пра Лёню, як не чалавек ужо, а пачвара, зомб, што глядзць на свет вачам ншага? Чорт, ды ён вырашыць, што мяне не се дома!..

– - Цмка, мне за цябе страшна, -- сказала я.

– - За мяне?
– перапыта ён здзлена.

– - Ты памятаеш тады, на Новы год, кал Захар з моста навярнуся?

– - Ну?

– - Я сустрэла яго тады. Там, на мосце. У яго ствол бы, псталет, сапрадны. Сказа мне, што зараз пойдзе сх вас перастраляе нафг. Ён не жартава, Цмка, ён напраду збрася. Я спрабавала яго спынць, ды ён не слуха. Тады тольк тое выратавала, што матацыклетку ягоную на агароджу панесла.

– - Тваю ж маць...
– - вылаяся Цмка напаголасу.

– - А жо потым, пасля вакацый, я зно на яго нарвалася, у скверы каля школы, -- працягвала я.
– - Абвася там ля дарог, з заточкаю сваёй, ды там адна цётка мма шла, ён звал... Цм, ён напраду ненармальны, з галавой штосьц не тое. Мне шкада яго, разумееш? Людз не внаватыя, што вар'яцеюць. Але я баюся яго таксама. Ён жа без тармазо, ён урэшце заб'е каго-небудзь. Я не ведаю, што рабць. У млцыю сц? што мне скажуць - вал адгэтуль, дзевачка, звяртайся, кал жо факт макрух будзе?..

– - з-за гэтага ты вырашыла збегчы?
– спыта Цмка.

– - Не тольк, -- сказала я шчыра.
– Але з-за гэтага таксама. Цм, што нам рабць? Як уратавацца?

Ён не адказа. Мы стаял пасярод поля тварам у твар, па калена снезе, побач грукатала траса, а зверху навсала шэрае змовае неба, нбы свнцовы купал - усё, дзетк, вы пастцы, не вырвацца, не збегчы.

– - Тая, хадзем дадому, -- сказа ён нарэшце.

Цмка зя мяне за руку мякка пацягну за сабой. Я пакорлва рушыла за м. Мы вяртался Овельск.

дучы па збочыне, я з нянавсцю глядзела на шараватыя абрысы шматпавярховка, што маячыл наперадзе. Мая мама калсьц таксама спрабавала адгэтуль уцячы, ды Овельск яе не адпусц, прыцягну зваротна. Мяне ён таксама не жадае адпускаць -- учапся, нбы спрут, аблыта шчупальцам, цягне, цягне гэты вр, у прорву, што не мае дна. Наканаванасць... Па дарозе Цмка распавё мне тую пра разборку гаражах, што адбылася яшчэ восень. Для мяне гэта было навной. Да мяне, канечне, даходзл чутк пра нейкую стралянну каля пустк, але падрабязнасцей я не ведала -- Цмка мне не расказва, Стаск з Толкам, якя таксама прымал гэтым удзел, мачал, як партызаны. Сапрадныя сябры, што тут скажаш. Аповед мяне раз.