Sisterdark / Сястра-Цемра

– - Цм, ды ты, паходу, сам таго, на сю галаву. Гэта ж дадумацца трэба, -- гаварыла я з абурэннем.
– А я ж прасла, каб ты гэта не лаз. Бачыш, тольк горш зраблася.

– - Ну, а што было рабць - бегаць ад х, па зававуголл шарахацца, як Стась калсьц?
– пярэчы Цмка.
– - А горай не стала. Цёма, прынамс, усё зразуме. Атрыма ствалом у зубы супакося.

– - Затое Захар цяпер маньячыць на се застак.

– - З м я разбяруся.

– - Як? Заб'еш яго?
– спытала я з горкай роняй.

Ён хмыкну.

– - Ага, а потым зону таптаць праз гэтага шызка?

– - Цм, не трэба пра яго так. Яму, прада, у жыцц дасталася, -- сказала я цха.

Ён хутка зрну на мяне, усмхнуся нявесела.

– - Што, шкадуеш? А цябе хто пашкадуе? У жыцц яму дасталася... Ведаеш, тут, кал разабрацца, амаль у кожнага жыццё не торт. Але ж не се робяцца маньякам.

Тут я не пярэчыла. У мяне самой жыццё гано, з самага нараджэння не заладзлася, але ж я з заточкай на людзей не кдаюся. Пакуль што.

– - сётк, Цм... Будзь асцярожней, добра?
– прагаварыла я.

Ён махну рукой.

– - За мяне не хвалюйся. Я ж сказа, што разбяруся.

– - Цм, а дзе ты ствол хаваеш, кал не сакрэт?
– пацкавлася я.

– - На гарышчы, у Таемным Пако. Пад тапчанам, -- адказа Цмка.
– - Тольк яго жо там няма. Перахава пасля таго выпадку. Не таму, што хлопцам не давяраю. Проста Жыхарэск мог у млцыю стукануць. З яго станецца.

– - Ясна.

Кал мы шл цераз 'элтны' пасёлак, у горад з боку трасы пачал язджаць атазак. Дарога памж катэджам была вузкая, грувасткя бранраваныя фургоны шл, выцягнушыся ланцужок, адзн за адным, ледзь не чапляючыся бакам за каменныя агароджы. Мы налчыл х добры тузн. Занадта многа для невялкага гарадка, палову Овельска можна запакаваць. Няжо яны сапрады збраюцца жыць спецсродк?

– - Бачыла 'пацвэны'?
– спыта Цмка. У ягоным голасе чулася роня.
– Як да вайны рыхтуюцца. Сапсел шчэнт.

– - Прыдурк, -- сказала я з пачуццём.
– - Цм, ну чаму яны такя прыдурк?..

У школу я заявлася тольк назатра. Перад урокам я спехам накрэмзала тлумачальную запску аб прычынах маёй учорашняй адсутнасц ('харчовае атручэнне') лока падрабшы мамн подпс, аддала яе нашай класнай кранцы. Згрызота сумленя я не адчувала. Я жо нагэтульк захрасла ва ласнай хлусн, што гэта фальшывая цыдулка была проста дробяззю.

Цмка гэты дзень спазнся на першы рок прыйшо нейк звнчаны, з бляскам у вачах. Выгляд ён ме так, быццам тольк што звался з ровара - штаны яго был квэцаны гразь, далон паабдзраныя, на сквцы з'явся свежы сняк, а над левым брывом барваве невялк шнар, сяк-так прыкрыты валасам. Кал на перапынку я спытала яго, што здарылася, ён адказа, жартуючы: "Нчога, Тай. Лятучыя малпы". Прыставаць да яго з пытанням я не стала. Усё рона нчога не скажа.

Зрэшты, незабаве я сама пра сё даведалася. Лёню Захарава, аказваецца, у гэты дзень добра адмяцелл, ранцой, яго ласным двары. Казал, што потым ён дога сядзе на лавачцы каля пад'езда, прыклашы да твару камяк снегу, шчака яго была ся сняя, быццам яму заехал па фзяном чымсьц цяжкм, а лавачка снег накол был закапаны крывёй. Усё ясна. Цмка свам амплуа. Хадз з Захарам "разбрацца", як абяца.

Я жо шкадавала, што расказала яму. Лепей бы мачала. Ведала ж, чым гэта скончыцца. У вынку ён зно заеся з Лёнем, зразумела, што гэта была х апошняя "гутарка". Наступным разам яны проста пазабваюць адзн аднаго. Занадта далёка сё зайшло. Хаця мелася яшчэ магчымасць гэта прадухлць. Тады, на мосце, у мяне не атрымалася. Мажлва, з-за таго, што той момант я не жадала яму смерц. Не жадаю цяпер. Лёня шаленец, гэтым няма ягонай вны. Але кал ён не спынцца, то -- клянуся Апраметнай см яе Начальнкам -- я яго прыкончу.

23. Шабас

Уначы я прачнулася ад таго, што нечая халодная рука з догм, слзкм пальцам забралася мне пад кодру. Спачатку рука мацала па прасцне, потым дакранулася да майго стану слзганула мне пад пжаму. Ледзяныя пальцы прабегл па мах рэбрах, па жываце. Заказытала. Я варухнулася стрэсла руку на прасцну. Яе пальцы сцснулся расцснулся. Рука, вдавочна, была раззлаваная. Перабраючы пальцам, яна папазла па ложку, як павук, зно забралася мне пад пжаму. Гэтым разам яна паводзла сябе больш агрэсна. Ужо не проста казытала, а шчыкалася драпалася. Догя пазногц балюча пвался скуру. Трэба схапць яе выкнуць з-пад кодры, падумала я. Але рук мяне не слухался. Я ляжала, як у паралюшы, зусм не адчуваючы цела. сё-тк трэба паспрабаваць, сказала я сабе. Паспрабаваць варухнуць рукой або нагой. Я сабралася з слам, ...

Прачнулася канчаткова. Я ляжала ложку, утаропшыся столь. Проста вакно глядзела круглявая поня - на стол сценах паколся бялясыя плямы святла, у пако панавала цшыня, тольк чутна было, як цкае гадзннк ды на кухн капацць вада з крана. Я не ведала, кольк цяпер часу, але адчувала - настала самая глухая гадзна ночы, кал сё накол спць мёртвым сном, а нежыць спяшаецца скончыць свае чорныя справы, пакуль не закрычыць першы пенк... У пако хтосьц бы. Я не бачыла яго, але адчувала яго прысутнасць. Там, ля акна. Стаць перыцца на мяне з цямноцця.

– - Ма-а-ам!..- паклкала я шэптам.

Дурнца! Мама не прыйдзе. Яна сышла кнула цябе цемры, адну, сам-насам з твам страхам мроям. Разбрайся з м сама, як умееш, нхто табе не дапаможа, нават Альжбета... Я асцярожна выпрастала руку з-пад кодры пацягнулася да часопснага столка, на як я паклала кудмень, перш чым легчы спаць. Адпалраваны каменьчык, на якм бы выгравраваны пентакль з рунай, цьмяна паблсква у святле пон, а мне здавалася, быццам ён свеццца знутры, выпраменьваючы мёртвае зелянявае ззянне. Узяць кудмень я не паспела, бо памж ложкам столкам мльгану нейк цень, чысьц халодныя, клейкя пальцы схапл мяне за запясце.

– - Мама!..

Я рванулася, але яно мяне не адпускала. Штосьц наблзлася да ложка, схллся, дыхаючы мне твар - на мяне павеяла затохлым смуродам склепа, востра запахла моглкавай зямлёй, цвллю старым перамарожаным мясам. Я зажмурылася, каб не бачыць. Затым я зно адчула дотык - гэтым разам рук было жо незлчонае мноства, яны цягнулся да мяне з цемры, хапал за шчыкалатк, пазл пад пжаму, козался па см целе, агдна казытал шчыкался. Я кдалася на ложку, спрабуючы адбцца. Вочы мае был заплюшчаны, але я бачыла праз стуленыя павек, прада мной паставал вобразы, кароткя яркя, як выблск маланк - зялёныя луг, поныя пачвар, вастарверхя вежы на цёсах па-над прорвам, пал надмаглля, што цягнулся да самага далягляду, губляючыся шэрых прыцемках, штармавыя акяны нябёсы над хвалям - чорныя, усеяныя вялзным зелянявым зоркам, якя складвался незнаёмыя, скажоныя сузор'...

Потым усё сцшылася. Я расплюшчыла вочы. Пакой, залты бляклым месяцовым святлом, бы прада мной як на далон. Я нбыта глядзела на яго зверху нз, аднекуль з-пад стол. Сябе я таксама бачыла - ложку, пад кодрай, нацягнутай да падбароддзя. Я-Тая спала. Я-ншая всела паветры глядзела на сябе са стол. Ну так сабе вдовшча. У рэчаснасц я выглядала зусм не так, як на фотках ц люстэрках. На фотках я сабе падабалася, нават без фоташопу. Цяпер, зрнушы на сябе вачыма ншай, я расчаравалася. Рудая, рабацнстая. Нягеглая нейкая. Нос крпаты, вусны занадта тонкя, бровы бялясыя, дзякуй, што хоць прышчо няма. што тольк Цмка ёй знайшо? То бок, ува мне...