Sisterdark / Сястра-Цемра

'Тая! Тая!' паклкал мяне аднекуль здалёк. За акном, на тле месяцовага ззяння пастал танклявыя, ламаныя слуэты. Гэта нагадвала гульню ценя, але яны был сапрадныя мел стойлвую форму - прыгледзешыся, я магла адрознць скурыстыя крылы, казлныя рожк, падвойныя капыцк хвасты, догя гнуткя, нбы пуга. Я-ншая адштурхнулася ад стол падплыла да акна. Я перлася далоням шкло - яно паддалася, зрабшыся студзенстым, як жэле, я лёгка прайшла скрозь яго. Сташы на кра падваконнка, я з асалодай удыхнула свежае, марознае паветра. Потым я заплюшчыла вочы зрабла крок у бездань, дазволшы крылатым падхапць мяне панесц.

Спачатку я проста лунала па-над горадам, упваючыся палётам. Часам я апускалася так нзка над вулцам, што магла дакрануцца рукой да ходнка, а потым зно узнаслася вышын, аглядаючы зверху цёмныя цяснны дваро, асветленыя пляцы вулк, перакрэсленыя падвойным лням правадо, пляскатыя дах шматпавярховка, што шчацнлся тэлеантэнам. Овельск ляжа пада мной, як намаляваны - цагляныя 'блок' старыя кварталы, брукаваная плошча з храмам, моглк на згорку, хуткаплынная Овелька, мост, лесапльня, а круг горада заснежаныя пал са стужкаю шашы шэрагам высакавольтных мачт, а яшчэ далей -- сцяна лесу, балота манста глыбокх азёр, якя не замярзал нават узмку. тады, у захапленн ад палёту, я раптам усвядомла, што люблю гэты горад. Па-сапраднаму. Люблю яго такм, як ён ёсць, разам з усм яго дэманам праклёнам, з цемрай, што ахнае яго. нкуды я адгэтуль не з'еду, бо ведаю - тут ёсць святло, патаемнае схаванае, яно ледзьве цьмее вось-вось патухне, яго яшчэ можна ратаваць, але яно згне, кал мы сыдзем, таму я застануся тут, назасёды, назажды, каб святло гэта нкол не згасла ...

Тым часам крылатыя стоты, якх я не бачыла, але адчувала дотык х гнуткх хвасто чэпстых рук, несл мяне да здзчэлага парку, як атача руны сядзбы Кунцэвча. Мы ляцел, ледзь не чапляючы вершалны таполя, спускался сё нжэй, я жо бачыла чорныя выварац сярод гурба снегу ствалы паваленых дрэ, якя ляжал гнл, як костк - стары парк дано жо нхто не дагляда. Потым наперадзе сярод галн замльгал агн - напачатку мне падалося, што хтосьц палць вогншчы лесе. Яшчэ праз мгненне сцяна дрэ раступлася, прада мной пастала сядзба - фамльны палац Кунцэвча ва сёй сваёй прыгажосц. Велчны каменны будынак з дэкаратынам вежкам, стральчатым вокнам стройным калонам, што прыгожвал парадныя сходы, выгляда дакладна так, як на старых фотаздымках гравюрах, якя я бачыла нашым краязначым музе. Палац зхаце агням, за стральчатым, ярка асветленым вокнам рухался цен, мне здалося нават, быццам я чую гук флейты скрыпк. Крылатыя несл мяне напрост да парадных дзвярэй.

– - Не-не. Туды не трэба! Туды не хачу!
– запратэставала я, але мяне жо цягнул па сходах уверх проста кнул тлумную залу, дзе грымела музыка ззял агн.

Пры мам з'яленн се гук змокл, зале запанавала мёртвая цша. Госц, людз то был ц нячысцк, знкл таксама, зале засталося тольк трое пераапранутых. Я зрабла выснову, што да майго з'ялення тут ладзся баль-маскарад, бо се трое был браныя догя чорныя балахоны з каптурам, твары х был схаваны пад маскам, зробленым ц то з белага пластыку, ц то з воску. Я-ншая всела паветры, памж падлогай столлю, а яны стаял глядзел на мяне знзу верх, я не бачыла х вачэй адтулнах масак - там была тольк цемра. У мяне над галавой зырка палал жырандол, пахла свечачным воскам, тытунем парфумам з цяжкм усходнм водарам. На сценах, абягнутых жотым шпалерам з раслнным малюнкам, гайдался зелянявыя хвалстыя блк, дзесьц нзе плёскалася вада -- ражанне было такое, быццам я апынулася памяшканн басейна ц аквапарка. Агледзешыся, я зразумела, што ся справа падлозе. Падлога была шкляная, нзе размяшчалася штосьц накшталт вялзнага акварыума - скрозь празрыстыя панел я бачыла сцяблны вадзяных раслн, якя злёгку калыхался, памж м паважна хадзл врлавокя рыбны з пунсовай луской. Я спомнла - Альгерд Алегавч расказва, - што Славамр Кунцэвч, як люб жыць з размахам, зладз у сваёй сядзбе штучны вадаём, запусц туды трапчных рыб экзатычных марскх гада, а зверху зраб купал з тостага шкла, такога моцнага, што на м можна было таньчыць. Шкляныя панел сапрады выглядал надзейным, скнушы рук над галавой, я павольна апусцлася нз дакранулася ступням да падлог, апынушыся з пераапранутым тварам у твар. Яны заварушылся.

– - Рэчыва, -- пачулася з-пад масак.
– Рэчыва, рэчыва.

Усе трое снхронна зрабл крок да мяне. Я адступла.

– - Ну што, васпаны. Цяпер вы пераканался, што Овельску прысутнчае Акульта?
– пачула я сябе за спнай.

Я азрнулася. З глыбн залы да нас наблжася чацвёрты пераапрануты -- таксама балахоне масцы. Знешне ён нчым не адрознвася ад першых трох, але той жа час ён бы ншы. Трое масках рухался неяк ненатуральна, нбы драляныя ляльк, якх тузаюць за нтк, пад хнм каптурам, здавалася, не было нчога, пустэча, якую яны нядала спрабавал замаскраваць. Чацвёрты раб уражанне нармальнага чалавека, а пад маскай яго бы твар жывыя вочы -- я бачыла х скрозь адтулны, гэты позрк здавася мне смутна знаёмым.

– - Рэчыва. Акульта. Рэчыва, -- зно загаманл пераапранутыя.

Яны перылся проста на мяне, адтулнах х масак зерала пустое чарноцце.

– - Далучайся, -- пачула я.

Усе трое гаварыл адначасова, галасы хня злвался адзн, цх выразны.

– Далучайся. Да нас. Ты будзеш прынцэсай. Нашага ковена*.

Чацвёрты зраб крок наперад, ста памж м мной.

– - Не сёння. Чакаем ерэмю, -- сказа ён цвёрда.

– - е-рэ-м--я...
– рэхам адгукнулся яны пачал павольна адыходзць.

Мне раптам зраблася вельм нятульна. Што тут наогул адбываецца? Я не праслася на гэты шабас. На халеру мяне сюды прыпёрл? хто так ерэмя? Блн, дадому хачу. Да Цмк. Як жа вы се апрыкрал!.. Нбыта разгадашы мае думк, чацвёрты павярнуся да мяне гледзячы мне вочы, прамов уладна:

– - А цяпер дадому. Прэч!

Я адчула магутны штуршок у грудз, у мяне ваччу замльгацела, потым мне здалося, быццам я лячу на шалёнай хуткасц праз нейк грымлвы тунэль, а потым я прачнулася. Дома, у свам ложку.

Была жо ранца. У кватэры гарэла святло, мама разлютавана кдалася па пако, спрабуючы адшукаць калготк жакет. Усё ясна. Заначавала Франц-Адамыча, заскочыла дадому на хвлнку, каб пераапрануцца на працу.

– - Таса, ужо палова на восьмую, а ты сё спш, -- сказала яна, ледзь зрнушы на мяне.-- Што, зно урока няма?

– - Ёсць урок. Але ж табе напляваць, прада?
– прабурчала я напаголасу.

На шчасце, мама не дачула, а то зно бы атрымася скандал. Я вылезла з ложка паплялася лазнцу.

Спехам апранушыся зяшы школьную сумку - чорт з м, са сняданкам, -- я выйшла з кватэры. Мама сё яшчэ збралася. На вулцы ля пад'езда стаяла шэрая Адз. Кал я праходзла мма, кроца памрга фарам прасгнал. Франц-Адамыч. Падкну маму дадому, пэна, падахвоцся падвезц яе яшчэ на працу. Экстрэмал.

– - Здрасце, Франц-Адамыч, -- павталася я.

– - Прывтанне, Тая. Як маешся?
– спыта ён добразычлва.

– - Нчога. Нармальна, -- схлусла я.

– - Мо да школы падкнуць?
– прапанава ён.

Я пахтала галавой.

– - Ды не, дзякуй. Я лепш прагуляюся.

– - Ну, як скажаш. Поспеха у школе!
– - сказа ён смхнуся.

– - Ага. Дзяк, -- сказала я, адыходзячы.

Герачны ён усётк чалавек, гэты Франц-Адамыч. Так шчыльна дачыняцца з маёй мамашай не звар'яцець - на такое не сяк здольны... Я раптам спынлася.

– - Франц-Адамыч!

– - Ну?
– адгукнуся той, вызрнушы з акенца ато.

– - Франц-Адамыч, а вось ад мя "ерэмя" як вытворнае будзе? Ёрык, ц што?

Франц-Адамыч зарагата.

– - Ну, Тая, ты даеш. Ды не. Ерамей гэта. Яромка. Абруселы варыянт старазапаветнага мя. А што?

– - Ды так, цкалюся проста. Дзякуй, Франц-Адамыч!

Яромка. чаму я не здзвлася?

____________________

* Ковен (англ. Coven) -- суполка ведзьма, якя рэгулярна збраюцца на шабас, каб ладзць адмысловыя абрады.

** "Крылатыя" - мяркуючы па апсанн, гэта Night-Gaunts (у кананчным перакладзе - "Ночные Призраки"). Носяць мройца па мройных сусветах. Давол добразычлвыя, нягледзячы на брыдкую знешнасць.

24. Inner Circle

У гэту пятнцу горадзе чынлася чорт ведае што. Уражанне было такое, быццам спадар Хлябцо рыхтуецца да Мамаева пабошча. Плошчу абнесл па перыметры металчным агароджам перакрыл подступы да будынка адмнстрацы. Вакол помнка Ленну таксама паставл бар'еры, што было зусм ужо залшнм - нхто яго чапаць не збрася. Атазак, якя надоечы язджал горад, занял баявыя пазцы. Асноная дарная сла сканцэнтравалася на вулцах дварах вакол плошчы, астатня разгрупавался па см Овельску - адзн прыткнуся ля Чортава моста з боку старога горада, яшчэ адзн стая у дворыку каля нашай школы, некальк атазака дзяжурыл прыватным сектары, у 'блоках' ля кнатэатра, ля езду пасёлак 'Шчагол' побач са злашчаснай лесапльняй. Апроч таго, па гораде гулял чутк, быццам на даху адмнстрацы сядзць снайпер, як мае загад страляць на паражэнне, а на самой плошчы нбыта рыхтуюцца тэракты правакацы. Не мне адной гэта здавалася нелагчным. Стольк рэсурса дзеля жменьк мтынгошчыка, якя пасля сх гэтых запалохвання, хутчэй за сё, увогуле не прыйдуць...