Проза

Ад страшнай здагадкі кроў забруіла ў маіх жылах, заіграла ў сэрцы, і на пэўны час я зноў праваліўся ў непрытомнасць. Прачнуўшыся, я адразу ж устаў на ногі. Трымценне працінала кожную клетку майго цела. Я шырока развёў рукі над галавою, па баках – паўсюль наўкол сябе. Нічога не было, і ўсё ж я баяўся зрабіць нават крок, каб не наткнуцца на сцены труны. Пот ліўся з кожнай поры майго цела і вялікімі халоднымі пацеркамі застываў на лобе. Нарэшце пакуты невядомасці сталі невыноснымі, і я асцярожна зрабіў…

Адчыніўшы трэцюю скрыню, мы знайшлі там саму мумію і выцягнулі яе вонкі. Мы чакалі, што яна, як звычайна, будзе цесна спавітая палатнянымі палосамі ці стужкамі, аднак замест гэтага ўбачылі штосьці накшталт пакрытага слоем замазкі футарала з папірусу, багата пазалочанага і размаляванага. Малюнкі гэтыя выяўлялі самыя розныя нібыта падарожжы душы і яе сустрэчы з шэрагам бостваў, а таксама безліч аднолькавых чалавечых фігурак — верагодна, адлюстраванняў забальзамаваных асобаў. Ад галавы да ног муміі…

— Прашу гэта патлумачыць, — сказаў я. — Ну, рызыкну сказаць, што папера дае свайму ўладальніку пэўную ўладу ў колах, дзе такая ўлада надзвычай цэніцца, — прэфект любіў загадкавую мову дыпламатыі. — Я ўсё яшчэ не зусім разумею, — сказаў Дзюпэн. — Не? Ну, калі дакумент атрымае трэцяя асоба, якую пакінем неназванай, гэта паставіць пад сумнеў рэпутацыю адной вельмі высокапастаўленай персоны, і таму той, у чыіх руках дакумент, мае ўладу над гэтай знакамітай персонай, чые рэпутацыя і спакой цяпер…

Нямала траплялася мне зухаватых з выгляду асобінаў, што належалі, як я лёгка разумеў, да пароды кішэньнікаў экстраклясы, якімі поўняцца ўсе вялікія гарады. Я разглядаў гэтае племя зь вялікай цікавасьцю і ніяк ня ног уявіць, як могуць прымаць іх за джэнтэльмэнаў самі джэнтэльмэны. Неабсяжнасьць іхных манжэтаў у спалучэньні з выразам празьмернае шчырасьці на твары адразу іх выдавала. Шулераў, якіх я таксама заўважаў нямала, распазнаць было яшчэ лягчэй. Яны былі ўбраныя вельмі розна: і як мацёрыя…

— Похоже, будет снег, не так ли? — сказал незнакомец, оценивающе взглянув на пасмурное небо. — Будет хорошее белое Рождество. В наши дни это большая редкость, как и многое другое, — он повернулся к Джорджу. — Теперь у тебя все в порядке? — Я… конечно, все в порядке. С чего вы взяли, что со мной что-то не так? Я… — Джордж замолчал перед тихим пристальным взглядом незнакомца. Коротышка покачал головой. — Знаешь, ты не должен думать о таком и в канун Рождества, и в остальное время. Подумай лучше…

— Вот и сбывается ваша мечта, Яков Борисович, — сказал он. — Какая мечта? — растерялся я. Вызов из Москвы свалился неожиданно, в самый разгар сражения на Волге. Признаюсь честно — меня он сначала вовсе не обрадовал, а скорее раздосадовал. Приближался час окончательного разгрома фашистов в Сталинграде, и я готовился отснять героическую эпопею на плёнку. Но приказ есть приказ. Мне пришлось подчиниться и уехать в Москву. — Но догадываетесь, зачем вас вызвали? — Бажан лукаво прищурил глаз. …

Лабановіч - так звалі маладога настаўніка - слухаў апавяданне з вялікай цікавасцю. Спярша яму было крыху смешна, але, па меры таго як сама апавядальніца ўсё больш і больш захоплівалася таемнасцю здарэння, Лабановіча зацікавіла іншае, а іменна - непасрэдная і цвёрдая вера людзей у існаванне ўсяго гэтага цёмнага спляцення нядобрай сілы. Мільёны і болей гадоў жыве гэта вера, пачаткі яе загублены ў цёмным віры прошласці, і да гэтага часу людскі розум не патрапіў вызваліцца з аблады гэтага чмучэння...…

Ей было всего двадцать четыре, а жизненного опыта, как ей казалось, на все сорок. И хотя так, наверное, кажется всем молодым девушкам ее возраста, Алинин путь был и в правду слегка тернистее и извилистее, чем обычно. В свои двадцать четыре она уже успела, как вам стало понятно, выйти замуж и расстаться с мужем, получить три диплома, прожить три года во Франции и вернуться в родной Санкт-Петербург, завести, по мнению прочих смертельно опасную псину и издать небольшой томик стихов. Все друзья и родственники…

К председателю колхоза — Матвею — идти неловко… Узнать бы, как нынче покосы будут распределять. При Вале знала все новости. Придет дочь домой и обо всем доложит. К примеру: приезжал из области корреспондент, видный мужчина, два фотоаппарата с собой привез — Марью Власьевну фотографировал… До чего же везет Марусе! Не обошлось, рассказывала Валя, и на этот раз без Никодимушки. При чужом человеке расшумелся… И когда это он утихомирится? Неправильно, видишь ли, пастухам начисляют. Какая его забота?…

Далей, калі галава і морда зусім не падобны былі да чалавечых, - затое таксама адрозніваліся і ад малпавых. Хоць лоб быў маленькі, але ўсё ж такі большы і, галоўнае, не такі пахілы, як у малпы. І ўрэшце, самая галоўная адзнака - гэта велічыня чэрапа, альбо, праўдзівей сказаць, аб'ём мазгоў, што могуць у ім змясціцца. Самая разумная і вучоная сучасная малпа мае аб'ём мазгоў напалову меншы ад гэтага чалавека*. * Сярэдні аб'ём чэрапа сучасных чалавекападобных малпаў - 600 куб. см, а ў гэтых істотаў…

Як што гэтая гісторыя з ухіленнем ад рэгістрацыі ў паліцыі мне не ўпадабалася, я хацеў, прынамсі, даведацца, што цётка высветліла пра незнаёмага, пра яго паходжанне і намеры. А яна ўжо сёе-тое і высветліла, хоць пасля майго абедняга перапынку ён затрымаўся ў яе зусім ненадоўга. Ён сказаў, што збіраецца перабыць у нашым горадзе некалькі месяцаў, пакарыстацца тутэйшымі бібліятэкамі і агледзець старажытнасці. Цётцы, вядома, не дужа пасаваў такі кароткі тэрмін, але сам жылец яўна прывабіў яе, нягледзячы…

Накідваючы галоўнага героя, каўбоя з Айдаха ў элегантных портках коннага наезніка і маноклем у воку, Сью пачула ціхі гук, што паўтараўся раз за разам. Яна ўсхапілася і падышла да ложку. Джонсі ляжала з расплюшчынымі вачыма. Яна глядзела ў акно і лічыла – у адваротным парадку: – Дванаццаць, – сказала яна, і, трохі счакаўшы, – адзінаццаць, – і потым, – дзесяць, – і потым, – дзевяць… восем… сем… – на адным дыханні. Сью заклапочана зірнула ў акно. Чаго тут было лічыць? З акна было відаць адно голы…

І вось цяпер распушчаныя прыгожыя валасы Дэлы пераліваліся вадаспадам каштанавых хваляў. Яны даставалі ёй да кален і маглі б выдатна замяніць адзежу. Раптам, спяшаючыся, яна зноў нервова прынялася іх збіраць. Затым застыла на хвіліну, быццам вагаючыся, і з ейных вачэй выкаціліся і спалі на пацерты чырвоны дыван дзве слязінкі. Старэнькая карычневая жакетка. Старэнькі карычневы капялюш. І з шолахам спадніцаў і дыямантавымі яскаркамі ў вачах яна выпырхнула за дзверы і, спусціўшыся па лесвіцы, выбегла…

Асобы : Чалавек у бутліМігель граф дэ Фааст Чалавек на бутліпрынц Махамед Дарашэ-Ког Дама на насілках-марах Вампіры, марыянеткі, гарбуны, малпы, музыкі Месца дзеяння: разяўленая пашча тыгра. – Што? Сам прынц у лялечным спектаклі? – Мабыць, сцэна з Тысячы і адной ночы? – А хто ж будзе за даму ў паланкіне?– чуюцца цікаўныя галасы. – Небывалыя неспадзяванкі ў нас сёння яшчэ наперадзе, о так, – шчабеча міленькая incroyable у гарнастаі і туліцца да свайго абата, – ведаеш, той П’еро,…

Свое занятие Гржебин продолжал с такой поспешностью, что вызвал во мне подозрение о старом солдатском трюке: пользуясь первым удобным случаем, поскорее расстрелять обременяющие запасы, оставив лишь действительно необходимое количество зарядов. — Ты чего там расшумелся? Разве кого-нибудь видишь? — А то нет? — злобно отозвался Гржебин, — можно сказать, всех вижу!.. — Пре-кра-тить огонь! — торжественно провозгласил взводный командир, начав с повышенного тона и, как по ступенькам, каждым слогом…

В палатке тепло и пахнет горелым углем. Посередине топится чугунная печка-буржуйка с выведенной в потолок трубой. Сквозь маленькое квадратное плексигласовое окно пробивается тусклый свет. С двух сторон по бокам на земле лежат два больших соломенных тюфяка, сшитых из серой полосатой ткани. На одном из них, отвернувшись лицом к стене, спит человек, одетый в полевую военную форму. Рядом стоят его сапоги с аккуратно намотанными на голенища портянками и радиоприемник марки ВЭФ. Вошедший снимает с себя…

И хотя народ страшно ненавидел блюстителей власти за поборы, угрозы, многочисленные налоги и обыски, — все ж таки это были люди, свои же односельчане. Особисты и милиция долго шастали по деревне, но так и не нашли никаких следов. Большинство сельчан склонялось к тому, что изрубили местную власть злодеи из банды «Черная кошка», которые якобы неоднократно наведывались в сельсовет за разными справками-бумагами. Председатель вроде бы шел сначала на сделки, но однажды испугался и отказал, за что его…

На полигоне Заряд составлен.                              Точная наводка. Но вот: «Огонь!» —                              наушники гремят. И в гуле приседает «самоходка», И где-то в небе шелестит снаряд. И словно бы порыв густого ветра Бьет в перепонки,                                давит на виски, А где-то — за четыре километра — Земля,            вздымаясь,                               рвется на куски… Ложилась пыль на черные погоны. И струйки дыма из-под…